Ben kriz anında kendimi zorlamanın hiçbirşey ifade etmediğini düşünüyorum(en azından benim için öyle). Zaten o an baskı altındayım düşünmekte zorlanıyorum, stresliyim. Madem öyle neden kendim için yararlı olan ama zor, irade isteyen bir işe gireyim ki ? Bir sorundan kaynalı olarak bu durumları yaşıyorum önceliğim bu sorunları çözmek olmalı. Ben daraldığım ve sıkıldığım zamanlarda krize girdiğimi farkettim ve hep içimden şöyle bir düşünce geçerdi. "Krizden kurtulmam için rahat olmaya kaygılarımın azalmasına ihtiyacım var ama rahat, huzurlu, mutlu olmam için de PMO'dan kurtulmaya ihtiyacım var. Allah'ım neden bu kadar sıkıcı bir hayat yaşıyorum ve bir sürü derdim var bu kadar zor olmak zorunda mı ?" Ama zamanla şikayetin değil de sorunu kabul edip çözüm üretmenin, acizliğimi kabul edip teslim olmanın bana yararlı olduğunu fark ettim. Bu düşünceden beri şükürü arttırdım ve elimde ne varsa onlar ile mutlu olmam gerektiğini keşfettim. Hatta annemin örgü ördüğünü biliyordum ve bende onunla örgü örmeye başladım çünkü gerçekten ufak şeyler ile mutlu olmaya ihtiyacım vardı. Bilgisayar oynamak veya kendime zararı dokunacak zevklerin peşinden koşmak yerine bu minik zevkim bana daha hoş gelmeye başladı. Bir yerden başlamam gerekiyordu en nihayetinde ve böyle daha çok sorunlarımın olduğunu farkettim şimdi onları sürekli çözmek için dua ediyorum çabalıyorum. Kendimi sürekli zorlamıyorum kriz anındaysa hiç.