İyi bir portre resime başlayabilmek için ; ilk önce temiz bir tuval ve temiz bir eskiz gereklidir. Eskizi temiz atabilmek için boş tuvalde çizmeyi hedeflediğimiz portreyi görmek gerek ; bunun içinse kafamızın içindeki tuval,zihin.. tuvali iyi berrak okumak görmek , hemde çizeceğimiz şeyi iyi okumak , yanlış çizcem kaygısı olmayan boş çizgiler atmayan güvenli bir el ve cüretkar olmayan çizgiler lazımdır.

Herkes aynı seviyede değildir.
Kimileri buna çok çalışma ve yüksek konsantrasyon ile yaklaşır
Kimileri hiç uğraşmaz alta kopya kağıdını koyar boyar geçer
Kimileri acemice işler ortaya koyar hiç gelişmicek gibi duran arayışta olmayan patates baskı gibi
Kimileride acemi ve taklitçi olmalarının farkındaymışçasına buna rağmen dener ; iyiye ideale ulaşmayı ; güzele ulaşmayı



Yani portre resim çizmek ne tuvalden nede kalem fırçadan başlar. Portre resim çizmek zihinde başlar

Çevrendeki en iyi olanı göremiyorsan ulaşmak istediğin ideali göremiyorsan ; o boş tuvale bakıp son noktanı göremiyorsan ; hep patates baskı gibi yapar yaptığını en iyi sanarsın. İşin iyi olduğunu savunmak için hep bahanen olur

-Çevrendeki acemileri acemiliği çok küçük görür ideal olanıda kafanda hiç ulaşılmazmış gibi görürsen ; hep kopya çekersin. "Bunların çoğu böyle yoksa yapamazlar" dersin

Bu yüzden portre resim çizmeye ilk önce kendine bakarak başlarsın neden bunu yapacaksın neden elin çizicek ne çizcek ? Hedefin idealin ne ? Bunun için ne durumdasın ? çizgilerin ne kadar kendinden emin ? ; daha sonra da çevrene bakmayı öğrenerek başlarsın ; o iyi yapan nasıl bir çaba sarfetmiş hiçkimsenin o cümbüş içinde farkedemiceği hangi tembellikleri yapmış , veya acemi olup güzel yapmayan adam nereleri güzel yapmış ne arayışlar içine girmiş.

Tabi bu sorulara doğru yanıtları verebilmen için düzenli olarak kendini okuman , nedenlerini gözden geçirmen ,denemeler yapman gerek dışa döndüğün baktığın kadar. Sürekli içe dönersen ve dışa bakmayı unutursan ; patatesleşirsin.

Sürekli dışa dönüpte içe bakmayı unutursan ; kopya çekersin. Kendini tekrarlarsın.


Nihayet eline kalemi her aldığında kendini olabildiğince bilmiş olman gerekli.ve her tuvale uzaktan bakışında fırça atmaya istekli. İdeale ulaşma ihtimalinin verceği heycanla cüretkar çizgiler atcağını ve önceki hatalarından acemi olma korkusuyla titrek çizgiler atcağını önceden tahmin etmiş ve kendinle el sıkışmış olman gerekli. Tek bir şartla ; kendini kaybetmemek.

Çizdiğin kadar durup , tuvale uzaktan bakıp "ben napıyorum?" Demek. Yetersizlik hissine kapılıp kendini tekrar edip boğuşmamak . Veya bunu inkar edip tek renkleşmemek denemekten kaçıp kolaya kaçmamak.
Zira senin eline o kalemi kağıdı başlangıçtaki içe dönüşün ve farkındalık arayışın verdi. Ve bundan uzaklaştığını kendinden uzaklaştığını sadece tuvaldeki çizgiler ele vermicek ; tatminsizliğinde huzursuzluğunda ele vericek. İç sesin .

Eğer bir gün olurda yaptığın en iyi işi yaparsan ; tuvale dönüp uzaktan baktığında ;geçmişteki acemi çizgilerini ne kadar kucaklamış hatalarını ne kadar fazla affetmiş gelecekten aşırı beklentinide ne kadar azaltmış şuanki halinden memnun olduğunu görmelisin , en iyisi olcam isteğiyle attığın çizgiler. Bu belki onlarca yüzlerce denemeden sonra olur .

Ama unutma ; tuvale uzaktan bakmaz , titrek ve cüretkar çizgilerini herseferinde görüp bunlara duyarsız kalıp bir süre sonra kendini tekrarlayıp iyi olduğuna inandırırsan ,sürekli çizip hiç uzaktan bakmazsan ,o ihtimalden uzaklaşırsın. Bu yüzden dışa döndüğün denediğin çizdiğin kadar kendine dur diyebilip durabilip içe dönmelisin.

Yine içine kapanır tuvale bakakalırda sürekli acemi ve cüretkar çizgilernin sebebini sorguladığın kadar deneme yapmazsan da o hatalı çizgileri darbeleri atmazsanda, yeniden hata yapcak diye kıpırdamazsan ; iyi olma ihtimalinden yine o kadar uzaklaşırsın. Bu yüzden içe döndüğün tuvale uzaktan baktığın kadarda denemelisin.


Her durduğunda Kendinle barışıp denemelisin her defa , ve her deneyipte kendini kaptırışında dur diyebilmelisin.