kardeşim tyt ye ygsye bilmemneye hazırlandığımız her an , olmaya çalışmak yerine ne olcağımızı düşündüğümüz heran ; hayata geç kalıyoruz. hangi bölüm olduğu hiç önemli değil tesisatçı dahi olsak çabaladığımız kadar istediğimiz konfora refaha kavuşuruz ve çabamızın önündeki en büyük engel , bizi yere çakan şey kendimize yüklenen aşırı beklentiler yani bu ideal benlik.. ve biz (çabamızı değil) hedefi yükselttikçe , hayata atılıp çabalamak ve ne olduğumuzla yüzleşmek yerine sürekli "daha iyisi olabilirim" arzusuyla tutkusuyla (bu tutkuyu ertelemek yerine) yaşamayı hayallerimizi özgürlüğümüzü yarına erteledikçe , şimdi çabalamadıkça ; olmak istediğimiz kişiden o kadar uzaklaşıyoruz.