Kafamı toparlamam lazım...


Bazen cok hissiz hissediyorum. Ruhsuzlaştım gibi. Melankolikliği bile özledim. Kısa sürerdi, zarar vermezdi. Boş anlık zevklerle dopamin sisteminin içinden geçtim. (Pmoyu kast etmiyorum)

Ölçüyü kaçırdım. Dısarıdan soğuk görünür yakından doluluğumu hissettirmeye çalışırdım. Bu hoşuma giderdi de. Fakat belki de kendimi kandırıyordum... Öfke harici hislerimi az belli etmeyi sevmekten/tercih etmekten aslında giderek hissizlestiğimi farkeder hale geldim. Bana bambaşka hisler hissettiren şu yukarıdaki şaheser müzik eserinden, şimdi dinlediğimde zar zor birseyler hissetmeye çalışan biri haline geldim. İçtiğim birkac sigaranın efkarlı halimi alacağını sanarken aslında bi boka yaramadığını öğrendim. Ama yine de aynı düşününce içeceğimi de ögrendim...
Çabalamamaktan çabalayamamak durumuna geldim! Konfor alanı iyidir, "bana bunlar şunlar da yeter" diyen birinden, aslından istese de konfor alanından zar zor çıkan biri haline geldim. Yaptığım islerin bi boka yaradığını sanırdım ama baskasının gözünde bir değeri olmadığını farkeder hale geldim! Övülmeye, sevilmeye muhtaç olmadığımı sanırdım fakat her insan gibi muhtaç olduğumu farkeder hale geldim. Bana birkac dost yeter insan kalabalığı olmasın diyen birinden sosyalliğini zedelediği için, sıkıcılaştığı için dostsuz olan biri haline geldim. "Boş muhabbet sevmem ben" derken monotonlaşıp keyifli muhabbet yapamayan biri haline geldim. Ciddi olayım derken, "cıvıklığı sevmem ulan!" ben derken, hissizleşen biri haline geldim. Yüzyüze karşı içimi dökmeyi tercih etmemezken birinin gözünün içine bakıp içimi dökemez hale geldim. Geçer geçer diyip içime atarken aslında bu bezginliği başka seylerden çıkarır hale geldim. Dünya geçici yer, burası bir nefessizlik yer diyip dünyaya karşı hevesimi yok ederken, kendi neşemi de yok ettiğimi farkeder hale geldim ...

24 saat sonra Güncelleme: Toparlıyorum. Şimdilik...