Yaş 25. Başarısızlıklarımın altında çürüyorum. Kaybettiğim çok şey oldu. En çok üzüldüğüm masumiyetimdi. Yeniden masum, zihnen temiz olmanın ferahlığı… kaybettiklerime üzülerek onları geri getiremem. Aslında kaybedilen hiçbir şey de yerine gelmez.



Dünyada olmanın mantığını anlayamıyorum. Tam olanın eksilmesi canımı yakıyor. Çürüyen dişim, dökülen saçım, kırışan yüzüm, bozulan gözüm… Kalıcılıktan uzak sahte bir hayat canımı yakıyor. Oysa alışmıştım çizgi filmlerden sonsuzluğa. Kahramanın hep kazanması tanıdık değil asıl olandı. Kendi hayatımın kahramanı olarak ben hep kaybediyordum. İşte buna hala alışamadım.



İnsanın kendi bedeni hakkında hiçbir gücü olmadığını zamanla anladım. Seçimlerimiz dış dünyaya karşı. Seçimlerimiz çok dar. Anne babanızı seçemezsiniz. Sesinizi seçemezsiniz. Göz renginizi sakallarınızı seçemezsiniz. Seçimsizlikler içinde günün biri gelir ve bir şeyler seçmeniz gerekir. Evde yalnız kaldığınızda mastürbasyon yapmak veya tavanı izlemek arasında kaldığınızda aslında bir seçim hakkınız yoktur. Ama mastürbasyon yapmayı seçersiniz.



Şimdi evlenme niyetiyle kadınlara yaklaşıyorum. Sonra aynalar konuşuyor. Güzel değilsin diyorlar bana. Temiz hiç değilsin. Ne verebilirim bu kadınlara? Bir çocuğum olsa benim gibi biriyle evlenmesini ister miydim? Hayır. Ne ben kadın olsaydım benimle evlenmek isterdim ne de çocuğumu ben gibiyle evlendirirdim. Bu cevabın canımı yakması gerekiyordu. Anlaşılan çürümeye alışmışım.
​