Selam dostlar nasılsınız? Huzurlu ve zihnimizdeki problemleri yavaş ama istekli adımlarla çözebiliyor olmamız dileklerimle başlamak istiyorum. İnsan kendi yaşantısındaki birtakım problemleri elbette çözüme kavuşturmak biraz olsun huzurlu ve dingin olmak istiyor fakat bu isteğin çıkış noktasında ne gibi sınırlar çizgiler belirleyeceğini işe başlarken düşünmüyor ya da beklentisizce çıkıyor bu yola ve devamında iç dengesizlikler nedeniyle bir çukura saplanabiliyor. İç dengesizliklerin ve yoğun bir isteksizliğin de etkisiyle herhangi bir işin yapılmasına karşı duyulan isteğin gittikçe azalması ve sıfır noktasına gelmesi bu hislerin en problemli noktalarından bir tanesi beklenti yok istek yok yalnızca öleceğin güne kadar nefes alıp vermek ve belli ihtiyaçların minimum seviyede karşılanıyor olmasıyla ortaya çıkan vasat altı bir yaşam huzurdan ve dengeden uzak her günün bir önceki günle örtüştüğü düşten ve düşünceden uzak usanmanın her türlü raddesiyle bezenmiş bir tembellik döngüsü.

Peki Ne yapmalı? Öncelikle bu sorunun temelinde yatan problemin insanın kendisiyle olan iletişimindeki aksaklıklar ve güven eksikliğinden kaynaklandığını zannetmekteyim iletişimin kuvvet kazanması için insanın kendisi adına yaptığı değerlendirmeleri ve duygu durum değişikliklerini anlama noktasında farklı metotlar denemesi sorunun belirlenmesinde etkili olabilir. Neden iradesizim? Açıkçası bu soruya samimi bir cevap verebilir miyim bilmiyorum halen anlama aşamasındayım ama temel sebebin hiçbir isteğimin olmaması ya da hayata karşı genel bir karşı koyma hali olduğunu zannetmekteyim.