Saygıdeğer Neverfap Türkiye kullanıcıları, şimdiden kıymetli zamanınızı benim için ayırdığınız için teşekkür ederim.
Bu yazıyı, neden sosyal ortamlardan uzak olduğumu ve birkaç arkadaş dışında neden yalnız kaldığımı ekstra olarak fikir ve tavsiyeler almak için yazıyorum.
Öncelikle, benim küçüklüğüm sessiz ve sakin bir çocuk olarak geçti. İkiletmeyen, yormayan bir çocuktum; biri bana bir şeyin yapılmaması gerektiğini söylediğinde, yanlış olduğunu belirttiğinde, artık yapmazdım çünkü onun kötü olduğunu bilirdim ve uzak dururdum. Çevremde çok ağlayan, hareketsiz duramayan, sağa sola koşan, bir şeyleri kıran döken çocuklar da vardı ve onlardan genelde şikayetçi oluyordu insanlar. "Neden böyleler, çok yaramazlar," derlerdi. Bana ise, "Sen çok akıllısın, aferin," diyorlardı. Bu benim hoşuma gidiyordu çünkü bazıları kötü eleştiri alırken, benim iyi övgüler almam hoşuma gitmişti. Böyle olmaya devam ettim; ev ortamı, arkadaş ortamı, okul ortamı, dershane ortamı gibi birçok yerde.
Büyüdüğüm ortamda, kızlarla konuşmanın ayıp olduğunu düşünen insanlar vardı. Küçük yaşlarda bir erkek çocuk, bir kız çocukla konuşunca "Oooo" diye bir tepki verilirdi, utandırılırdı. Ben de bunlara tanıklık edince ve çevremde ayıp olduğunu söyleyenler olunca, kızlarla arama mesafe koymuştum. Ta ki liseye kadar. Lisede ise sadece erkek arkadaşlarım oldu. Kız arkadaşlarımla maksimum selamlaşma düzeyinde ilişkim vardı, öyle arkadaşlık olmadı. Dolayısıyla sevgililik durumu da olmadı. Bu dönemlerde (liseye kadar) zaten PMO ile bir ilgim yoktu; tamamen büyüme tarzından dolayıydı. Bazı kızlar konuşmak istese de ben konuşamıyor, kekeliyordum. Çok fazla olmasa da, demek istediğim bir erkekle konuşma rahatlığında olamıyordum. Bazı kızlar gerçekten de ilgi veriyordu, bazen aklıma geliyor, neyse.
Liseye geçecektik ama pandemi başladı. Bir yıl uzaktan eğitim oldu, okul iki gün açık olsa da ben gitmiyordum. O zamanlar hem korunmak için hem de evde çalışmak daha kolay gelmişti. Sonrasında yavaş yavaş PMO bağımlılığım ortaya çıkmaya başladı. O zamanlar gusül abdesti almak gibi bir düşüncem yoktu, onun cinsel birleşim sonrasında yapılması gerektiğini biliyordum. O yüzden canım sıkılsa bile yapıyordum. Yavaş yavaş PMO ciddileşiyordu. 10. sınıf açıldı, büyük bir özgüvenle başladım. 8. sınıfa kadar kız çevrem olmadı, bu lise öyle olmayacak; kız çevrem de olacak, erkek çevrem de. Sınıfta bir yer edinecektim, ama istediğim gibi olmadı. O zaman bir hastalığım belli oldu, onun tedavisine başlamıştım. Bu tedavi ve PMO beni daha da çöktürdü, daha da içime kapandım. Sadece bir arkadaş grubum vardı, orada takılıyordum. 10. sınıf öyle geçti. 11. sınıfta ise tedavi bitmişti, spora gidiyordum ama maalesef PMO devam ediyordu. Bu süreçte yine de özgüvenle başladım. İlk başlarda derslerimi zamanında çalışmaya başladım. Geçen yıllara göre kızlarla sohbet edebiliyordum, onlar da ediyordu. Ve gerçekten de yavaş yavaş olacağını hissederken deprem oldu, 2. dönem gitmedim. Bu süreçte başka bir arkadaş ortamında, arkadaşımın arkadaşı olan bir kızla konuşmaya başladık. İlk kez bir kızla bu kadar ileri seviyede konuşunca kendim gibi oluyordum. İşim olsa bile direkt mesaja dönüyor, direkt ilgi veriyor, değerli olduğunu hissettiriyordum. Onunla zaman geçiriyor, eğlendirmeye çalışıyordum ki eğleniyordu zaten.
Sonrasında 12. sınıf başladı ve dershaneye de başladım. Dershanede ortamım oldu; kızlı erkekli. Hatta dönem yeni başlamasına rağmen kızlarla hemen samimileştim. Bazı erkekler "Bu ne hız?" diyordu. Tabii ki kızlarla direkt sevgili sinyalleri çakmıyordum; onları eğlendiriyor, samimileşiyorduk. Diğer erkekler kıskandığı için öyle diyordu. Ve o arkadaşımın arkadaşı dediğim kızla sevgili olunca, ben okul ve dershane dahil bütün kızlarla iletişimi kestim. Samimi olduklarımla dahil olmak üzere. Ardından sadece o kızı merkezime aldım, daha da ilgi veriyor, daha da zaman geçiriyordum ve aynı zamanda ders çalışmaya çalışıyordum. O zamanlar hoş geliyordu çünkü sevgilim vardı ve erkek arkadaş çevrem de vardı. Sosyallikten bir kaybım olmadığını düşünüyordum. Neyse, sınav oldu bitti, kızla ayrıldık.
Kız için zaten bütün kız çevremi silmiştim ve bazı sebeplerden dolayı çoğunluk olan erkek arkadaş çevremi de sildim. Bu süreçte Neverfap Akademi ile yollarım kesişti ve diğer katkı sağlayan yerlerle de yollarım kesişti. Bu bana iyi geldiğini ve doğru olduğunu biliyordum, öyle olmalıyım diye düşünüyordum. Hatta bir süre arkadaşlarımın olmaması (arkadaşlarım var uzak ilçelerde yaşadıkları için direkt buluşamıyoruz, zor oluyor yani) benim kendimi geliştirmek de bir fırsat olduğunu düşündüm. Sonrasında insanların hikayelerine bakıyordum, onlar ne yaşadı diye ve bazı insanlarla tanıştım. Bu gençlik enerjimi doğru yollarda, yani kişisel statü, kişisel gelişim ve iyi bir vücut yapmak zorunda olduğumun bilincindeyim. Bazı insanlar gerçekten de zamanında kendini geliştirmiş; ortaokul zamanlarında çeşitli aktivitelere katılmış, yarışmalara katılmış, lisede de böyle olmuş. Güzel etkinliklerle güzel vakitler geçirmiş, kaliteli bir çocukluk geçirmiş. Sonrasında kendime baktım ve çekingen olduğumu, pasif kaldığımı ve çevremden dolayı birçok ortamdan uzak durduğumu, dolayısıyla boş bir çocukluk geçirdiğimi fark ettim. Bu konuda pişmanım; keşke zamanında var olan bütün kulüplere katılsaydım, arkadaş ortamlarında aktif olsaydım, keşke bana söylenen her şeyi doğru kabul etmeseydim, doğruları yapsaydım yine ama bu kadar saf olmasaydım diye düşünüyorum. Yaz tatilini kendimi geliştirmek istiyorum ve bu yolda yürüyorum zaten ama bu sıralar bir sosyalleşme krizi var ve hayatımda şekeri çıkardım, hazır gıdaları çıkardım. Onun bile bir krizi var. Ekstra olarak bir durgunluk dönemindeyim. Eskiden yapmadığım şeylerden dolayı pişman olmam gibi gibi.
Şu an ne yapacağımı bilmiyorum. Buraya yazmamın sebebi, gerçekten de kaliteli önerilerin olduğunu ve aynı zamanda kitlenin gerçekten de kaliteli olduğunu düşündüğüm için yazıyorum. Aynı zamanda içimi dökmek iyi geliyor; içimde kalıp stres olacağına, zarar göreceğime anlatıp rahatlatmak iyi geliyor.
Durum böyle dostlarım. Ne yapacağım, nereden başlayacağımı bilmiyorum. Okuduğunuz için tekrardan teşekkür ederim, iyi ki varsınız. Önerilerinizi ve fikirlerinizi merak ediyorum. Sağlıcakla kalın, iyi günler dilerim.
Bu yazıyı, neden sosyal ortamlardan uzak olduğumu ve birkaç arkadaş dışında neden yalnız kaldığımı ekstra olarak fikir ve tavsiyeler almak için yazıyorum.
Öncelikle, benim küçüklüğüm sessiz ve sakin bir çocuk olarak geçti. İkiletmeyen, yormayan bir çocuktum; biri bana bir şeyin yapılmaması gerektiğini söylediğinde, yanlış olduğunu belirttiğinde, artık yapmazdım çünkü onun kötü olduğunu bilirdim ve uzak dururdum. Çevremde çok ağlayan, hareketsiz duramayan, sağa sola koşan, bir şeyleri kıran döken çocuklar da vardı ve onlardan genelde şikayetçi oluyordu insanlar. "Neden böyleler, çok yaramazlar," derlerdi. Bana ise, "Sen çok akıllısın, aferin," diyorlardı. Bu benim hoşuma gidiyordu çünkü bazıları kötü eleştiri alırken, benim iyi övgüler almam hoşuma gitmişti. Böyle olmaya devam ettim; ev ortamı, arkadaş ortamı, okul ortamı, dershane ortamı gibi birçok yerde.
Büyüdüğüm ortamda, kızlarla konuşmanın ayıp olduğunu düşünen insanlar vardı. Küçük yaşlarda bir erkek çocuk, bir kız çocukla konuşunca "Oooo" diye bir tepki verilirdi, utandırılırdı. Ben de bunlara tanıklık edince ve çevremde ayıp olduğunu söyleyenler olunca, kızlarla arama mesafe koymuştum. Ta ki liseye kadar. Lisede ise sadece erkek arkadaşlarım oldu. Kız arkadaşlarımla maksimum selamlaşma düzeyinde ilişkim vardı, öyle arkadaşlık olmadı. Dolayısıyla sevgililik durumu da olmadı. Bu dönemlerde (liseye kadar) zaten PMO ile bir ilgim yoktu; tamamen büyüme tarzından dolayıydı. Bazı kızlar konuşmak istese de ben konuşamıyor, kekeliyordum. Çok fazla olmasa da, demek istediğim bir erkekle konuşma rahatlığında olamıyordum. Bazı kızlar gerçekten de ilgi veriyordu, bazen aklıma geliyor, neyse.
Liseye geçecektik ama pandemi başladı. Bir yıl uzaktan eğitim oldu, okul iki gün açık olsa da ben gitmiyordum. O zamanlar hem korunmak için hem de evde çalışmak daha kolay gelmişti. Sonrasında yavaş yavaş PMO bağımlılığım ortaya çıkmaya başladı. O zamanlar gusül abdesti almak gibi bir düşüncem yoktu, onun cinsel birleşim sonrasında yapılması gerektiğini biliyordum. O yüzden canım sıkılsa bile yapıyordum. Yavaş yavaş PMO ciddileşiyordu. 10. sınıf açıldı, büyük bir özgüvenle başladım. 8. sınıfa kadar kız çevrem olmadı, bu lise öyle olmayacak; kız çevrem de olacak, erkek çevrem de. Sınıfta bir yer edinecektim, ama istediğim gibi olmadı. O zaman bir hastalığım belli oldu, onun tedavisine başlamıştım. Bu tedavi ve PMO beni daha da çöktürdü, daha da içime kapandım. Sadece bir arkadaş grubum vardı, orada takılıyordum. 10. sınıf öyle geçti. 11. sınıfta ise tedavi bitmişti, spora gidiyordum ama maalesef PMO devam ediyordu. Bu süreçte yine de özgüvenle başladım. İlk başlarda derslerimi zamanında çalışmaya başladım. Geçen yıllara göre kızlarla sohbet edebiliyordum, onlar da ediyordu. Ve gerçekten de yavaş yavaş olacağını hissederken deprem oldu, 2. dönem gitmedim. Bu süreçte başka bir arkadaş ortamında, arkadaşımın arkadaşı olan bir kızla konuşmaya başladık. İlk kez bir kızla bu kadar ileri seviyede konuşunca kendim gibi oluyordum. İşim olsa bile direkt mesaja dönüyor, direkt ilgi veriyor, değerli olduğunu hissettiriyordum. Onunla zaman geçiriyor, eğlendirmeye çalışıyordum ki eğleniyordu zaten.
Sonrasında 12. sınıf başladı ve dershaneye de başladım. Dershanede ortamım oldu; kızlı erkekli. Hatta dönem yeni başlamasına rağmen kızlarla hemen samimileştim. Bazı erkekler "Bu ne hız?" diyordu. Tabii ki kızlarla direkt sevgili sinyalleri çakmıyordum; onları eğlendiriyor, samimileşiyorduk. Diğer erkekler kıskandığı için öyle diyordu. Ve o arkadaşımın arkadaşı dediğim kızla sevgili olunca, ben okul ve dershane dahil bütün kızlarla iletişimi kestim. Samimi olduklarımla dahil olmak üzere. Ardından sadece o kızı merkezime aldım, daha da ilgi veriyor, daha da zaman geçiriyordum ve aynı zamanda ders çalışmaya çalışıyordum. O zamanlar hoş geliyordu çünkü sevgilim vardı ve erkek arkadaş çevrem de vardı. Sosyallikten bir kaybım olmadığını düşünüyordum. Neyse, sınav oldu bitti, kızla ayrıldık.
Kız için zaten bütün kız çevremi silmiştim ve bazı sebeplerden dolayı çoğunluk olan erkek arkadaş çevremi de sildim. Bu süreçte Neverfap Akademi ile yollarım kesişti ve diğer katkı sağlayan yerlerle de yollarım kesişti. Bu bana iyi geldiğini ve doğru olduğunu biliyordum, öyle olmalıyım diye düşünüyordum. Hatta bir süre arkadaşlarımın olmaması (arkadaşlarım var uzak ilçelerde yaşadıkları için direkt buluşamıyoruz, zor oluyor yani) benim kendimi geliştirmek de bir fırsat olduğunu düşündüm. Sonrasında insanların hikayelerine bakıyordum, onlar ne yaşadı diye ve bazı insanlarla tanıştım. Bu gençlik enerjimi doğru yollarda, yani kişisel statü, kişisel gelişim ve iyi bir vücut yapmak zorunda olduğumun bilincindeyim. Bazı insanlar gerçekten de zamanında kendini geliştirmiş; ortaokul zamanlarında çeşitli aktivitelere katılmış, yarışmalara katılmış, lisede de böyle olmuş. Güzel etkinliklerle güzel vakitler geçirmiş, kaliteli bir çocukluk geçirmiş. Sonrasında kendime baktım ve çekingen olduğumu, pasif kaldığımı ve çevremden dolayı birçok ortamdan uzak durduğumu, dolayısıyla boş bir çocukluk geçirdiğimi fark ettim. Bu konuda pişmanım; keşke zamanında var olan bütün kulüplere katılsaydım, arkadaş ortamlarında aktif olsaydım, keşke bana söylenen her şeyi doğru kabul etmeseydim, doğruları yapsaydım yine ama bu kadar saf olmasaydım diye düşünüyorum. Yaz tatilini kendimi geliştirmek istiyorum ve bu yolda yürüyorum zaten ama bu sıralar bir sosyalleşme krizi var ve hayatımda şekeri çıkardım, hazır gıdaları çıkardım. Onun bile bir krizi var. Ekstra olarak bir durgunluk dönemindeyim. Eskiden yapmadığım şeylerden dolayı pişman olmam gibi gibi.
Şu an ne yapacağımı bilmiyorum. Buraya yazmamın sebebi, gerçekten de kaliteli önerilerin olduğunu ve aynı zamanda kitlenin gerçekten de kaliteli olduğunu düşündüğüm için yazıyorum. Aynı zamanda içimi dökmek iyi geliyor; içimde kalıp stres olacağına, zarar göreceğime anlatıp rahatlatmak iyi geliyor.
Durum böyle dostlarım. Ne yapacağım, nereden başlayacağımı bilmiyorum. Okuduğunuz için tekrardan teşekkür ederim, iyi ki varsınız. Önerilerinizi ve fikirlerinizi merak ediyorum. Sağlıcakla kalın, iyi günler dilerim.
