Arkadaşlar, şimdi hakkında en çok yanıldığımız kavramlardan birini açıklığa kavuşturacağız: can sıkıntısı. Kimse sevmez bu lanet şeyi, değil mi? Ama bir düşünün... Neden en parlak fikirler aklımıza duşta ya da tuvalette gelir? Tabii eğer yanımızda telefon yoksa...
Hemen nedenine gelelim. Canımız sıkıldığında beynimiz DMN, yani Varsayılan Mod Ağı (Default Mode Network) modunda çalışmaya başlar.
Peki, nedir bu DMN?
DMN, beynimizin aktif bir şekilde dış dünyaya odaklanmadığı, yani boş boş bakarken, hayal kurarken veya geçmişi düşünürken devreye giren bir sinir ağıdır. Bu ağ, bilinçli bir görevle meşgul olmadığımızda otomatik olarak çalışır. İlginç olan şu ki, bu “boşta” olduğumuz anlar aslında beynimizin içsel olarak en yaratıcı ve üretken olduğu anlardır.
Yani sıkıldığınızda beyniniz gerçekten de "boş yapmıyor" — tam tersine, fikirleri birbirine bağlamaya, sorunları çözmeye ve yaratıcı düşünceler üretmeye başlıyor.
Ama biz bunu maalesef acı verici olarak algılıyoruz. Çünkü beynimizin kimyası değişti. “Neden elime telefon alıp kaydırmak varken, kaygı uyandıran ya da emek isteyen düşüncelere dalayım ki?” diye düşünüyor artık zihnimiz.
Bir yere yürürken kulaklık takıyoruz, tuvalete giderken telefonu da götürüyoruz, 15 saniyelik trafik ışığını beklerken bile elimiz telefona gidiyor. Yemek yerken video izlemeden duramıyoruz — üstelik bunu bazen yanımızda insanlar varken bile yapıyoruz. Bunlar aslında düşündüğümüzde çok üzücü şeyler, arkadaşlar. Bir şekilde elimizdekilerin kölesi olduk ve çoğu insan bunun farkında değil.
Can sıkıntısını bastırarak aslında hiçbir şey kazanmıyoruz.
Hatta daha da kötüsü, içimizdeki yaratıcı düşünceleri de bastırıyoruz.
Sıkıldığımız o anlar, beynimizin kendiyle baş başa kaldığı, fikirlerin serbestçe dolaştığı anlardır.
O anlarda kafamızda bir şeyler şekillenmeye başlar, farkında olmadan sorunlara çözümler üretiriz, yeni bağlantılar kurarız.
Büyük soruları da ancak sıkılırken sorabilirsiniz.
“Ben ne istiyorum?”, “Bunu gerçekten neden yapıyorum?” gibi sorular, ancak o boşlukta aklımıza gelir.
Sözün özü: sıkılın.
Sıkıldıkça daha az sıkılacaksınız, buna emin olun.
Çünkü can sıkıntısı, zihninize nefes aldırır.
Sizi kendinizle baş başa bırakır.
Oradan kaçmak yerine o anın içinde kalmayı öğrenirseniz, yaratıcı enerjinizin nasıl canlandığını göreceksiniz.
Belki de hayatınızın en iyi fikri, telefonu elinize almadığınız bir boşluk anında aklınıza gelecek.
Belki de hayatınızın en iyi fikri, yanınıza kulaklık almayı unuttuğunuz bir yürüyüşte aklınıza gelecek.
Sağlıcakla kalın..
Hemen nedenine gelelim. Canımız sıkıldığında beynimiz DMN, yani Varsayılan Mod Ağı (Default Mode Network) modunda çalışmaya başlar.
Peki, nedir bu DMN?
DMN, beynimizin aktif bir şekilde dış dünyaya odaklanmadığı, yani boş boş bakarken, hayal kurarken veya geçmişi düşünürken devreye giren bir sinir ağıdır. Bu ağ, bilinçli bir görevle meşgul olmadığımızda otomatik olarak çalışır. İlginç olan şu ki, bu “boşta” olduğumuz anlar aslında beynimizin içsel olarak en yaratıcı ve üretken olduğu anlardır.
Yani sıkıldığınızda beyniniz gerçekten de "boş yapmıyor" — tam tersine, fikirleri birbirine bağlamaya, sorunları çözmeye ve yaratıcı düşünceler üretmeye başlıyor.
Ama biz bunu maalesef acı verici olarak algılıyoruz. Çünkü beynimizin kimyası değişti. “Neden elime telefon alıp kaydırmak varken, kaygı uyandıran ya da emek isteyen düşüncelere dalayım ki?” diye düşünüyor artık zihnimiz.
Bir yere yürürken kulaklık takıyoruz, tuvalete giderken telefonu da götürüyoruz, 15 saniyelik trafik ışığını beklerken bile elimiz telefona gidiyor. Yemek yerken video izlemeden duramıyoruz — üstelik bunu bazen yanımızda insanlar varken bile yapıyoruz. Bunlar aslında düşündüğümüzde çok üzücü şeyler, arkadaşlar. Bir şekilde elimizdekilerin kölesi olduk ve çoğu insan bunun farkında değil.
Can sıkıntısını bastırarak aslında hiçbir şey kazanmıyoruz.
Hatta daha da kötüsü, içimizdeki yaratıcı düşünceleri de bastırıyoruz.
Sıkıldığımız o anlar, beynimizin kendiyle baş başa kaldığı, fikirlerin serbestçe dolaştığı anlardır.
O anlarda kafamızda bir şeyler şekillenmeye başlar, farkında olmadan sorunlara çözümler üretiriz, yeni bağlantılar kurarız.
Büyük soruları da ancak sıkılırken sorabilirsiniz.
“Ben ne istiyorum?”, “Bunu gerçekten neden yapıyorum?” gibi sorular, ancak o boşlukta aklımıza gelir.
Sözün özü: sıkılın.
Sıkıldıkça daha az sıkılacaksınız, buna emin olun.
Çünkü can sıkıntısı, zihninize nefes aldırır.
Sizi kendinizle baş başa bırakır.
Oradan kaçmak yerine o anın içinde kalmayı öğrenirseniz, yaratıcı enerjinizin nasıl canlandığını göreceksiniz.
Belki de hayatınızın en iyi fikri, telefonu elinize almadığınız bir boşluk anında aklınıza gelecek.
Belki de hayatınızın en iyi fikri, yanınıza kulaklık almayı unuttuğunuz bir yürüyüşte aklınıza gelecek.
Sağlıcakla kalın..
