Bir kişiyi küçümsüyorsak aslında kendimizi küçümsüyoruz demektir. bir kişiye öfke kusuyorsak veya tiksiniyorsak ; aslında kendimizden tiksiniyoruz demektir. nasıl mı?

Biz kendimizi dışardaki kişilerden anlarız ; örneğin biri ağlayınca kendi (bir zamanki) ağlamamız aklımıza gelir ve bizde ağlamaklı oluruz. veya biri gülünce bizimde güldüğümüz aklımıza gelir güleriz. eğer kendi gülmemizi hatırlamasaydık karşıdaki insanın gülmesine karşılık içimizde his oluşmazdı. yani şöyle diyebiliriz :dışardaki insanları kendimizden yola çıkarak tanırız , yoksa tanıyamayız bilemeyiz.

Şimdi size bir soru ; birinden "bir fiilinden veya kendisinden dolayı" tiksiniyorsak aslında kimden tiksiniyoruz demektir ?


Bu tür hisler kendimize zarar vermek isteği aslında. ve bu hisleri istekleri (birinden tiksintimizi hıncımızı vs dile getirerek) fiile dökersek ne olur ?


Sonuç olarak : bu yüzden bunu kendimizi korumak amacı dışında zorunda olmadıkça ; adil karşılık olmadıkça ; yani kısaca zorunda olmadıkça yapmamalıyız.

Güzel gören güzel düşünür.
Ne ekersen onu biçersin.

Aslında bakarsanız bizim atasözlerimden çoğu bu konuya değinmektedir. Çok güzel açıklamışsın. Biz ne düşünüyorsak karşımızda ki kişi için aslında biz oyuz.
Nefret,kin,haset bunları çokça düşündüğümüzde ruhumuz hasta olur ve bağışıklık sistemimiz duser.

Oysa ki Yunus Emre ne güzel demiştir:
Yaradılanı sev yaradandan ötürü.