Babam öfke kontrolü olmayan, pasif, kendisini ifade edemeyen birisi ( kendisinin şizofren olduğunu sonradan öğrendim). Ben sanayide çalışıyordum, Dükkan aile şirketi ama hiçbir zaman ne aktif ne merakım vardı. Olsa da başlarda oldu böyle olmaktan korktuğum için sevdiğim bölüme üniversite okudum. Üniversiteden yaptığım hatalardan dolayı yüksek belge alamadım. Başka bir dalda belge alma hakkım var. bu ara okul zamanında instagramda yüksek takipçili hesabım vardı (Hala var ama aktif değil) . Orada da satış yapamadım. Mezun olduğumda istediğim belgemi alamadığım için sadece spor okullarının alt kademelerindeydim orada da hem düşük ücret ve hem de arkamda iş çevrildiği ve bu şekilde geçinemeyeceğim için eski dükkana geri döndüm. İlk 6 ay güzledi fakat yine istemediğim ve yapmakta zorlandığım bölümlere geçirdiler. Bunu kaç defa belirtmeme rağmen eleman yok diyerek beni geçiştirdiler.

Bu yapamadığım işte de benden önce gelen birisi var el işlerinde yatkın ve bu işleri bildiği için sürekli alt konumlardayım. Başta o da iyidi ama sonradan tavırları bana değişti. O işte yetkin olmadığım için yapmakta zorlanıyorum. Yapamadığım zaman direkt elimden alıyorlar işi ,bu durum canımı sıkıyor. Aslında üni hayatında aktiftim sosyal olarak yüksek bir statüm vardı. Böyle olupta hem aile evine gelmek hem de iş yerimdeki konumum babama benzememe sebep oldu. Artik cok bunaldim. İş yerinde yaptığım her yanlış hareket bana babama benzeyeceğim duygusunu yaratıyor. Tavırlarım da benzemeye başladı. Bu paradokstan çıkamıyorum. Nerede olursa olsun önüme gelen her engelden kaçıyorum. İçimi dökmek istedim. Okuduğunuz icin tesekkur ederim.

Ahhh ahh... Aynı hikaye. Ben kızım. Hasta old biliyordum ama annemin şizofren olduğunu sonradan öğrendim. Ama adını bilmeme gerek yoktu. Hep anneme benzemek istemedim. Nihayetinde benziyorum. Hatta artık anneme haksızlık ettiğimi, onun iyi biri olduğunu, başka bir seçeneği olmadığını falan düşünmeye başladım.

Twist in my sobriety' Alıntı:

Ahhh ahh... Aynı hikaye. Ben kızım. Hasta old biliyordum ama annemin şizofren olduğunu sonradan öğrendim. Ama adını bilmeme gerek yoktu. Hep anneme benzemek istemedim. Nihayetinde benziyorum. Hatta artık anneme haksızlık ettiğimi, onun iyi biri olduğunu, başka bir seçeneği olmadığını falan düşünmeye başladım.

Genişletmek için tıklayın ...

aslında ben de kabullendim. ama işte keşke bunu ergenliğimde belli etseler ya da yönlendiren biri olsaydı diyemeden engel olamıyorum. O zaman da sporla ilgileniyordum hep önüme engel koydular yapamazsın edemezsin diye. Daha o kadar şey var ki fazla özele girdiği için yazamıyorum