Bir anda durup dururken derdimi, düşüncelerimi buraya yazıp daha belirgin bir hale getirirken bir yandan da kendimce tavsiyeleri sunmak istedim direk tavsiyelere geçmek isterseniz "Sonuca Vardıklarım: " kısmına geçebilirsiniz.

-------------------

Belki de 1 yıldan fazladır kendimi ciddi ciddi sorgulayıp şuan aklıma gelenleri tecrübe etmem gerekirken mevzu bahis zaman kadar kendimi aynı yerde bulup durdum anlayamıyorum. Dönüm noktası olabilecek olaylar silsilesi olduktan sonra nasıl hala "bir yolunu bulurum" diyip mutsuz olduğumu, daha doğrusu huzurlu hissetmediğimi, kendim gibi davranmadığım gerçeğini yaklaşık 400 gündür nasıl gözardı ettiğimi anlayamıyorum. Çok garip ki bu gece farkediyorum. Şu kadar gün boyunca ne daha sosyal oldum, ne daha çalışkan ne de özgüvenli oldum. Hele ki bir öğrenci olup da bunların üzerine (kendime dürüst olup) gitmek varken. Bu kadar boşuna gitmiş günün bana bir faydası olsun istiyorum. Ders çıkarmak istiyorum. Bir daha tekrarlamamak ve kimsenin aynısını yapmamasını istiyorum.

Bu bir yıl içinde kendime dair kısır döngüden çıkma çabalarım olsa da buraya böyle bir yazıyı döktüğüme göre bişey değişmemiş, kendimi tartışıyorum. Kendime çizgi çekmediğimden, gerçek-üstü, belirsiz fikirlerim, hayallerim ve umutlarımdan, takıntılarımdan dolayı kendimi geri çekiyorum ve zincirliyorum. İşe yaramayan tedavileri tekrar tekrar deneyip "dozunu yanlış ayarladım belki de" bahanesiyle sürdürüyorum. Umuyorum ki bundan sonra daha dikkatli ve gerçekçi olurum.

Sonuca vardıklarım:​

Bu gece bunları düşünürken anladım ki:

- Söz konusu PMO olunca aslında kontrol bende​

Kriz geldiğinde nasıl hissedersek hissedelim duygularımızın, düşüncelerimin kontrolü aslında bana ait. Son kararı her zaman ben veriyorum. Kriz geldiğinde kendimi tuvalete veya yatağa (Travmatik mansur-başkan çekiyorum) ben atıyorum. Aslında tüm kontrol ben de sadece bu kadar uzun süredir ben farketmedim. Sadece Kriz anında PMO yapmak yerine yürüyüşe çıkabilir veya ̷̦̫̟͓̝̣͙̞͓͂̈́ͯ̌͡S̛͇͉͈͈̼̯̜ͥ͊̉̄̾̔͆͂̇͜͡͝ͅo͇̬͎ͦğ̷̡̱͕̲̖̋̊̃͂͗̚͜ų̷̘͔͎̖͍͍̞̺̺͙ͫ̀͐ͫͫ̃͢͜͟ͅk͛ͨ̉̚҉̳̬̼͓͔̀ ̢̦̦̠ͩͧ̋ͭͯ̇D̷̡̦̱͕̲̖̿ͮ̋̊̃͂͗̚͜ų̘͔͎̖͍͍̞ͫ̀͢͜ͅş.

- Instagram ve türevlerini (Bağımlılık yapan oyunlar, gereksiz YouTube vs.) azaltmamalıyım, direk silmeliyim​

Bu 1 yılda Instagrama ne kadar süre harcadığımı bilmek istemiyorum bile. Nofap da bir sıkıntı olabilir buradakiler için ama bence genel olarak bu tür sosyal medyanın ne kadar zamanımızı aldığının herkes farkında ve ben buna öncelik vermek istiyorum. Ben daha önce de bırakmaya çalıştım ama "belki bir şeyler kaçırıyorumdur" , " En azından o kızın story'lerine bakayım" , " belki üniversitemle alakalı, işimle alakalı şeyleri kaçırabilirim" gibi bahaneler sağolsun bunları hep telefonumda tuttum ve zehirli meyvesini aldım.
Silip geri yükleyebilmek bir şey değiştirir mi ? Bir etki yaratacağını düşünebilirim. Çünkü neden sildiğimin farkındayım.

- Gerektiği durumlarda sıkılmalıyım​

Sıkılmaktan kim ölmüş ki. Neden her durumda eğlenmeliyim veya huzurlu hissetmeliyim ki. Sürekli mutlu olma (!) çabalarım işi daha da zor bir hale sokması bir kenara bu gerçekten öncelikli bir şey miydi? (Makul mutluluklarımla bir derdim yok tabi ama hayatın süreklilik garantisi sunduğu bişey olmamasını 22 yaşıma kadar kabullenmem gerekirdi en azından ) Sürekli mutlu olamam. Çünkü duygular her zaman değişir. O yüzden sürekli sıkılacak olmam da imkansız. Hayat böyle çünkü.

- Çimlere dokunmalıyım​

4 duvar arasında kalmamın tek sebebi dışarı çıkmamam ( oh wait ). Dışarı çıkmak için neden bir sebebim olsun ki. Söz konusu dışarı çıkmaksa illa birine eşlik etmeme veya takılmama gerek yok. Sadece duvara attırmak yerine 🚶‍🏃‍.

- Yapmam gerekenler aslında bir sorun değil​

Yapmam gereken ve sürekli ertelediğim herhangi bir şey mi var. Ne kadar da zor (aslında ya 5 - 10 dk sürüyor ya da 10 dk sonrasında zaten kendimi işe odaklanırken buluyorum) . Ne kadar kaçınsam da bunlar, o " kısır döngü" den kurtulmam için fırsat, zorluk değil. Asla olmamalıydı zaten. Buna işlere sevinerek yaklaşmalıydım. Fırsat gibi görmeliydim. Bu fikrin motivasyon gitse bile sonuçta fırsatları değerlendirmediğim zamanlar asla geri gelmedi ve gelmeyecek. En azından bunun da farkında olmalıyım.

- İnsanlarla konuş​

Arkadaşlarımla daha fazla konuşmalı. Konuşacak bir arkadaş bulamadı mı, topluluklara, etkinliklere katıl. Bir konu aç. Ne kadar saçma olduğu, alakasız olduğu önemli değil. Dili sadece dondurma yalamak için değil konuşmak için de kullan (he tabi mümkünse kendi kendine değil diğer insanlarla). Sadece YouTube'dan, kitaplardan, derslerden değil insanlardan da bir şeyler öğrenebilir, eğlenebilir, ihtiyaçlarını karşılaşabilirim.
Konuşacağım insanları seçmek önemli bir şey olsa da eğer düzgün birini bulamadıysam bence yalnız kalmaktansa iletişimi kaybetmemek yalnız kalmamak daha iyi. İnsanlarla bağ kurmak faydalı olmak bir yana ihtiyacım olduğunu, eksikliğini hissettiğin zaman anladım.
Sohbetim bazen sıkıcı olsa, bazen saçmalayacağını düşünsem bile devam etmeliyim. Çünkü bu hatalardan kaçınmak için hiç konuşmamak daha büyük bir hata olur. Sadece konuş.

- Hatalarını ve pişmanlıklarını sadece depresyona girmek için değil ders çıkarmak için de kullan​

Bir pişmanlığım olduğunda bu konuda üzüleyim. Depresyona giriyim, kafayı yiyeyim. Ama ders çıkarmalıyım aynı zamanda. Daha iyi ne yapabilirdim diye düşün ama gerçekçi de ol (ben genellikle gerçekçi olmadım) ve aynı pişmanlığı bir daha yaşamayacağım diyip ilerle ve mutlu ol. Çünkü en büyük amaçlarımdan biri mutlu olmak. Umarım bunu unutmam.

---------------

Herkese süreçte başarılar.