Yazar: leykowa
Sonunda mezunum
Sizi paragraflara boğmayı düşünmüyorum. Sadece %100 net olarak emin olduğum yaşadığım değişimleri yazacağım;
> Süreç öncesi döneme göre üşengeçliğim/tembelliğim ciddi oranda azaldı.
> "Ne yapmam gerektiğini biliyorum ama yapmak içimden gelmiyor/yapacak enerjim yok/sorumluluklarım canımı sıkıyor" dediğim günler çok geride kaldı. Bir şeyi yapmak istiyorsam "ama şu var, bu var, uğraşmana değmez, aman boşver, salla" gibi saçma bahaneler artık beynimi kemirmiyor.
> Hani ders çalışmaya bir şekilde oturursunuz da içiniz sıkılır ya ama bir yandan hayalleriniz için yapmanız gerektiğini de bilirsiniz hatta hayal ederken çok heyecanlanırsınız yani çok istersiniz ama yine de o dersin başında duramayıp kalkarsınız işte bu sıkıntıdan kurtulmak benim için en önemli olan şeydi. Bu duruma erteleme hastalığı mı dersiniz tembellik mi yoksa başka birşey mi bilemiyorum. Ama kurtuldum.
> İnsanlarla iletişim kurarken hakkımda ne düşündüklerini umursama oranım ciddi oranda azaldı. Elbette kirli kıyafetlerle kimsenin karşısına çıkmam rahat rahat o artık saçmalık olur Burada vurgulamak istediğim şey gereksiz yere beynimize gelen düşünceler olur ya "hakkımda ne düşündü acaba, acaba böyle mi deseydim vs." bunları deme oranım da ciddi oranda azaldı.
> Sesimde kalınlaşma oldu. Çevremde söyleyenler oldu.
> İnsanoğluyuz mutlaka moralimizi bozan olay veya durumlar olabilir. Fakat bunları çok daha kısa sürede aşabiliyorum. Örneğin beklemediğim bir tepki aldığımda günlerce düşünürdüm bununla ilgili neden böyle oldu ben mi yanlış yaptım vs. diye şu anda bu süreç çok ama çok azaldı. Yani belki 1-2 gün o da günün belli zaman aralıklarında şip şak düşünce gelir ben o düşünceye karşılık bir şey üretirim ve savarım düşünceyi beynimden. Yani bunu yapabilmek, yapabildiğini hissetmek çok güç veriyor insana. Bakın hemen ertesi gün unutuyorum demiyorum artık hissizleşiyorum diyorum. Yani kolay kolay etkilenmiyorum.
> Kısaca duygularımı kontrol etmede çok ciddi güçlendim(heyecanı, sevinci, üzüntüyü okey ama öfkeyi kontrol etmemde biraz sorun var şu aralar)
> Öfke konusunda beynimin uzun süredir en çok istediği mastürbasyon ve porno talebini karşılamadığım için olabileceğini düşünüyorum. Sizin de bu konuda tecrübe veya bilginiz varsa paylaşırsanız güzel olur.
> Şeker ve aklınıza gelebilecek tüm abur-cuburları kestim. Tatlılar dahil. Sadece meyve yiyerek tatlı isteğimi gideriyorum.
> Beynimdeki sis size açık söylüyorum cidden yok ya da yok denecek kadar azaldı. Yani mesela sürekli beynimde dönüp dolaşan düşüncelere dalardım nasıl bir işle uğraşırsam uğraşayım. Şu anda artık mesela dükkandaysam beynim gerçekten oraya odaklanıyor. Orda olduğumu hissediyorum. Elbette bir muhabbet geçtiğinde beynin yine uzaklaşır ara ara ama kısa sürer bu bölümler. Ben NoFap sürecinden önce muhabbet olsa da olmasa da o dükkanda hiç olmazdım. Şimdi dükkanın içinde olan şeylere karşı bile ilgim arttı. Dükkan örneği sadece 1 örnekti daha çok şey sayabilirim uzatmıyorum.
> Kaybetme korkum ciddi oranda azaldı (Çok önemli bir sınav, uzun süreçli emeğinin karşılığını alamama gibi durumlar dahil değil tabii ki bunlardan hiç korkmamak zaten doğal değil bence biraz korku olması gerekiyor diye düşünüyorum)
> Süreç öncesi ayda 1 gelen yaşama sevinci ve hayatın yaşamaya değer olduğu ve geleceğin de güzel olacağı duygusu(hani gelir ya arada sırada sebepsiz yere) işte bu duygu artık 3-5 günde 1 sebepsiz yere geliyor.
> Eskiden diş fırçalamaya bile deli gibi üşenen ben cilt temizleme ve bakım losyonları arar oldum internette(tavsiyeleriniz varsa yazın ) Dış görünüşüme verdiğim önem arttı gerek tercih ettiğim kıyafetler gerek cilt-saç bakım olarak. Yani eskiden de vardı zaten bu isteklerim ama yukarıda da bahsettiğim "salla ya, yaparsın sonra, yapsan nolacak veya farklı bahaneler" gibi düşünce bombardımanına uğrayan beynim tembelliğe itiyordu beni ve kılımı bile kıpırdatmıyordum.
> Hayattan beklentimi düşürdüm. Daha doğrusu daha realist-rasyonel bakıyorum. Eskiden hayallerden hayallere atlardım. Şimdi o hayaller benim için uzak değil gibi his var içimde başarabilme ve güçlü hissetme hissi Sanki her şey benim elimdeymiş gibi(zaten doğrusu da bu yani hayatı herkesin kendi elinde-nasip boyutu farklı bir konu ona girmeyin anlatmak istediğimi anladınız zaten)
> Vegan oldum. Vejetaryenliğin zor olduğunu düşünenler varsa veganlığı duyduklarında oha derler sanırım. İnanılmaz et seven bir insan olarak artık et, tavuk, balık, yumurta, yoğurt, süt, ayran, bal, peynir yani bırakın eti diğer hiçbir hayvan ürünü tüketmiyorum. İrade gücümde olan büyük gelişim vegan olma yolunda bana ciddi destek oldu. Kurban ayından beri veganım. Sadece bir kez misafirlikte zorunlu sütlaç yedim, bir kez de sevmediğim bir yemek vardı evde sadece ve yanında zorunlu kaldığım için ayran içtim o kadar ki o olayın üstünden bile 2 ay geçmiştir. Sadece kurban bayramında kurban eti yiyeceğim.
Arkadaşlar özetle bunlar. Ben mükemmeliyetçi davranmadım. İşte kitap okumaya da başlayım, ders çalışmaya da başlayım, günde şu kadar kitap okuyup şu kadar mutlaka ders çalışayım gibi katı kurallar koymadım. Acemi arkadaşlar hemen hepsini tek seferda başlayım istiyorlar. O kadar kolay olmadığını da 4. günde süreci bozarak anlıyorlar.
Bir anda yüklenmektense iradeniz geliştiği sürece yavaş yavaş geliştirin bu süreçten en verimli şekilde faydalanın.
Allah olmayanlara da nasip etsin Şöyle ilk günlerimi hatırladım da hele o ilk ay ramak kaldı çok kez bozmaya yeltenmiştim iyi ki diyorum bozmamışım
Sonunda mezunum
Sizi paragraflara boğmayı düşünmüyorum. Sadece %100 net olarak emin olduğum yaşadığım değişimleri yazacağım;> Süreç öncesi döneme göre üşengeçliğim/tembelliğim ciddi oranda azaldı.
> "Ne yapmam gerektiğini biliyorum ama yapmak içimden gelmiyor/yapacak enerjim yok/sorumluluklarım canımı sıkıyor" dediğim günler çok geride kaldı. Bir şeyi yapmak istiyorsam "ama şu var, bu var, uğraşmana değmez, aman boşver, salla" gibi saçma bahaneler artık beynimi kemirmiyor.
> Hani ders çalışmaya bir şekilde oturursunuz da içiniz sıkılır ya ama bir yandan hayalleriniz için yapmanız gerektiğini de bilirsiniz hatta hayal ederken çok heyecanlanırsınız yani çok istersiniz ama yine de o dersin başında duramayıp kalkarsınız işte bu sıkıntıdan kurtulmak benim için en önemli olan şeydi. Bu duruma erteleme hastalığı mı dersiniz tembellik mi yoksa başka birşey mi bilemiyorum. Ama kurtuldum.
> İnsanlarla iletişim kurarken hakkımda ne düşündüklerini umursama oranım ciddi oranda azaldı. Elbette kirli kıyafetlerle kimsenin karşısına çıkmam rahat rahat o artık saçmalık olur
Burada vurgulamak istediğim şey gereksiz yere beynimize gelen düşünceler olur ya "hakkımda ne düşündü acaba, acaba böyle mi deseydim vs." bunları deme oranım da ciddi oranda azaldı.> Sesimde kalınlaşma oldu. Çevremde söyleyenler oldu.
> İnsanoğluyuz mutlaka moralimizi bozan olay veya durumlar olabilir. Fakat bunları çok daha kısa sürede aşabiliyorum. Örneğin beklemediğim bir tepki aldığımda günlerce düşünürdüm bununla ilgili neden böyle oldu ben mi yanlış yaptım vs. diye şu anda bu süreç çok ama çok azaldı. Yani belki 1-2 gün o da günün belli zaman aralıklarında şip şak düşünce gelir ben o düşünceye karşılık bir şey üretirim ve savarım düşünceyi beynimden. Yani bunu yapabilmek, yapabildiğini hissetmek çok güç veriyor insana. Bakın hemen ertesi gün unutuyorum demiyorum artık hissizleşiyorum diyorum. Yani kolay kolay etkilenmiyorum.
> Kısaca duygularımı kontrol etmede çok ciddi güçlendim(heyecanı, sevinci, üzüntüyü okey ama öfkeyi kontrol etmemde biraz sorun var şu aralar)
> Öfke konusunda beynimin uzun süredir en çok istediği mastürbasyon ve porno talebini karşılamadığım için olabileceğini düşünüyorum. Sizin de bu konuda tecrübe veya bilginiz varsa paylaşırsanız güzel olur.
> Şeker ve aklınıza gelebilecek tüm abur-cuburları kestim. Tatlılar dahil. Sadece meyve yiyerek tatlı isteğimi gideriyorum.
> Beynimdeki sis size açık söylüyorum cidden yok ya da yok denecek kadar azaldı. Yani mesela sürekli beynimde dönüp dolaşan düşüncelere dalardım nasıl bir işle uğraşırsam uğraşayım. Şu anda artık mesela dükkandaysam beynim gerçekten oraya odaklanıyor. Orda olduğumu hissediyorum. Elbette bir muhabbet geçtiğinde beynin yine uzaklaşır ara ara ama kısa sürer bu bölümler. Ben NoFap sürecinden önce muhabbet olsa da olmasa da o dükkanda hiç olmazdım. Şimdi dükkanın içinde olan şeylere karşı bile ilgim arttı. Dükkan örneği sadece 1 örnekti daha çok şey sayabilirim uzatmıyorum.
> Kaybetme korkum ciddi oranda azaldı (Çok önemli bir sınav, uzun süreçli emeğinin karşılığını alamama gibi durumlar dahil değil tabii ki bunlardan hiç korkmamak zaten doğal değil bence biraz korku olması gerekiyor diye düşünüyorum)
> Süreç öncesi ayda 1 gelen yaşama sevinci ve hayatın yaşamaya değer olduğu ve geleceğin de güzel olacağı duygusu(hani gelir ya arada sırada sebepsiz yere) işte bu duygu artık 3-5 günde 1 sebepsiz yere geliyor.
> Eskiden diş fırçalamaya bile deli gibi üşenen ben cilt temizleme ve bakım losyonları arar oldum internette(tavsiyeleriniz varsa yazın
) Dış görünüşüme verdiğim önem arttı gerek tercih ettiğim kıyafetler gerek cilt-saç bakım olarak. Yani eskiden de vardı zaten bu isteklerim ama yukarıda da bahsettiğim "salla ya, yaparsın sonra, yapsan nolacak veya farklı bahaneler" gibi düşünce bombardımanına uğrayan beynim tembelliğe itiyordu beni ve kılımı bile kıpırdatmıyordum.> Hayattan beklentimi düşürdüm. Daha doğrusu daha realist-rasyonel bakıyorum. Eskiden hayallerden hayallere atlardım. Şimdi o hayaller benim için uzak değil gibi his var içimde başarabilme ve güçlü hissetme hissi
Sanki her şey benim elimdeymiş gibi(zaten doğrusu da bu yani hayatı herkesin kendi elinde-nasip boyutu farklı bir konu ona girmeyin anlatmak istediğimi anladınız zaten)> Vegan oldum.
Vejetaryenliğin zor olduğunu düşünenler varsa veganlığı duyduklarında oha derler sanırım. İnanılmaz et seven bir insan olarak artık et, tavuk, balık, yumurta, yoğurt, süt, ayran, bal, peynir yani bırakın eti diğer hiçbir hayvan ürünü tüketmiyorum. İrade gücümde olan büyük gelişim vegan olma yolunda bana ciddi destek oldu. Kurban ayından beri veganım. Sadece bir kez misafirlikte zorunlu sütlaç yedim, bir kez de sevmediğim bir yemek vardı evde sadece ve yanında zorunlu kaldığım için ayran içtim o kadar ki o olayın üstünden bile 2 ay geçmiştir. Sadece kurban bayramında kurban eti yiyeceğim.Arkadaşlar özetle bunlar. Ben mükemmeliyetçi davranmadım. İşte kitap okumaya da başlayım, ders çalışmaya da başlayım, günde şu kadar kitap okuyup şu kadar mutlaka ders çalışayım gibi katı kurallar koymadım. Acemi arkadaşlar hemen hepsini tek seferda başlayım istiyorlar. O kadar kolay olmadığını da 4. günde süreci bozarak anlıyorlar.
Bir anda yüklenmektense iradeniz geliştiği sürece yavaş yavaş geliştirin bu süreçten en verimli şekilde faydalanın.
Allah olmayanlara da nasip etsin
Şöyle ilk günlerimi hatırladım da hele o ilk ay ramak kaldı çok kez bozmaya yeltenmiştim iyi ki diyorum bozmamışım 
