Çocukluğumdan beri hiç bu kadar yalnız kaldığım bir dönem olmamıştı. Öyle bir döneme girdim ki kimi arkadaşımla birden bıçak gibi iletişimi kestik, kimisiyle küstüm, kimisi taşındı, vs. Birden kendimi koca bir yalnızlığın pençesinde buldum ve bunu ilk kez yaşıyorum. Kesinlikle iğrenç bir duygu olduğunu söyleyebilirim.

Kendi içime kapandıkça dışarıya olan özgüvenimin de zedelendiğini fark ettim; yani yalnızlık bu sayede gitgide kendine çekip döngü oluşturuyor. Yapabileceğim, eskiden tat aldığım ve kafamı dağıttığım aktiviteleri yapamamak çok üzüyor beni.
Tek başına sinemaya, konsere, doğa yürüyüşüne, pikniğe, yemek yemeye, kafeye gidemiyorsun. Elinde dışarıya karşı hiçbir şey kalmıyor; evde yatıyorsun ve PMO bağımlılığını ciddi derecede tetikliyor.
Eğer iş üniversite vs. yeni bir ortama girişin yoksa geçmiş olsun bu yalnızlık nasıl kırılır tekrar bilmiyorum.

eğer bir işte okulda çalışmıyorsan mecbur yalnız kalırsın
tavsiyem askerliğini yapmadıysan askere git
veya bir işe gir
uzun yıllar yalnız yaşadım bunu bilirim
pmoda yalnızlığa iter insanı kimseyle konuşmak istemezsin

Yalnızlık, herkese aynı şekilde tesir eden bir duygu değil elbette ama bence başa çıkılamayacak bir durum da değil. Mesela sinemaya, konser'e,tiyatroya vs. tek başına gidememe durumu herkes için geçerli bir şey değil(kendim severek yapıyorum diyebilirim) tabi ki bu aktiviteleri sevdiğin birileriyle yaparsan çok daha keyifli olur ama bunu nasıl aşabilirim dersen öncelikle kendini geliştirmeye bak derim. Mesela; kitap oku, film izle(kült filmler), yeni hobiler edin,ücretsiz ve ücretli kurslara katılıp yeni insanlarla tanış(onlarca var)vs. zaten sen kendini geliştirdikçe insanlar etrafında toplanmaya başlıyor. Bu gerzekçe ve hiçbir faydası olmayan kişisel gelişim kitapları gibi yazmak istemiyorum da önce senin kendi gözünde tabiri caizse "sokaktaki adamdan" bir farkın olsun.

Bro bu konuda uzun süre yalnız kalmış yeni yeni sosyalleşen biri olarak tavsiyeler vereceğim ve kesinlikle işine yarayacak. İlk olarak kendimden bahsedeyim ben yaklaşık 1 sene önce bu zamanlarda hiç kimseyle dışarı çıkmıyordum. Bak hiç kimse ile diyorum öyle çünkü. Çıktıklarında felan da çağırılmıyordum. Hep tek başıma yürüyüş yapar bazen ağlardım. Kişilik olarak biraz çocuksuydum. İnsanların huyuna gitmeye çalışırdım sürekli. Ya örnek vereyim 2 hafta da bir belki halı sahaya giderdim orada da pek onlarla takılamazdım. Her şeyi tek yapardım.Baktığında asosyal tiplemelerine de uymuyordum. Oturup saatlerce pc felan oynamıyordum yani. Gün boyu yürüyordum kendi kendime kişiliğime sövüyordum. Kendi gruplarında felan da olmadım. Ya bu yaşta bir çocuk yalnızım dışlanıyorum diye ağlar mı ? En *oktan adamı çağırıp beni çağırmamaları hiç bir zaman çok koyuyordu o gün annemin yanında ağladım biraz. Çok yalnız olduğumu hissettiğim için. Şimdi gelelim şuanki durumuma. Şuanki durumumu anlattıktan sonra nasıl çözdüğümü de anlatacağım. Şuan az çok her gün dışarı çıkıyorum. Arkadaş grubum var ve eskisi gibi değil tam tersine saygı gören biriyim. Beni çağırmadan felan gitmiyorlar beraberiz artık sürekli. Onun dışında başka arkadaşlarım da var onlarlan da ara sıra takılıyorum. Kafama göre takılıyorum sosyalleşebiliyorum artık. Kişiliğin nasıl bilmiyorum ama eğer girişken bir insan değilsen zorlanacaksın onu baştan söyleyeyim. Bende aşağılık kompleksi vardı sürekli insanları tatmin etmeye çalışıyordum. Şans eseri okulda konuşsam onları güldüreyim kendim hakkımda espri yapıpta benide dışarı çağırırlar belki hak ederim onlarla takılmayı gibi düşünüyordum. Şuan emin ol onlar tam tersini düşünüyor benim için. Dostum ilk yapacağın şey yaz da gelmişken hazır sanayi vs olmasada insanlarla iç içe olduğun part time bir işe girmek. Ben bunun yerine sanayiye gittim uzun bir süre ama insanlarla kaynaşman için çok önemli bu. İkinci olarak kendi içine döneceksin. Kendini bir süz nerelerde eksikliklerin var mesela. Konu mu açamıyorsun ya da özgüvensizlikten mi neden yani bunu bir düşüneceksin. Bunun dışında konuşurken kendini tartacaksın mesela ortama uygun konuşmayı ve davranmayı öğreneceksin. Bunu yapman için fake it till u make it metodunu öğrenmen gerekiyor. Ortama ayak uydurtacak bir metod emin ol. Bak mesela bir insanla başbaşa sadece ikimiz takılmaya korkardım ben onu sıkarım diye. Diyeceğim son şey şu gündemi takip edeceksin arkadaşım. Ama gidip instagramdan felan değil. Çok popüler olayları sıkılsan bile dinleyeceksin. Ortamlarda bunlar var çünkü istisnalar dışında. İnsanların içine değil dışına bakacaksın yoksa çok yıpranırsın. Biri senin yüzüne karşı iyi davranıyor ise bırak arkasını düşünme kafayı yersin. Gideceksin kült filmleri izleyeceksin. Ya da kısa belgeselleri izleyeceksin. Ortamda anlatacak bir şeylerin olacak. Bir süre resmi konuşacaksın insanlarla hemen samimi bir kafaya bürünülmüyor zamanla aşacaksın.

Şimdi baktığımızda bende öyle ortamdan ortama atlayabilen vs birisi değilim bro. Ama bulunduğum çukurdan bu şekilde çıkabildim.Kast ettiğin her gün farklı adamlarla takılayım farklı karıları götüreyim ise yardımcı olamam.Bu çukurdan çıktım ve bu yeterli şuanlık. Nitekim seninde çıkman lazım yoksa ne sürecinde ne de başka şeylerde kafanı dağıtman pek mümkün değil. İnsan ne kadar hayatta tek başına olsa da bazen kafa dağıtmak istiyor. Maalesef doğuştan girişken karakterli insanlar değiliz biz. Peki napalım yani kendimizi mi vuralım ? Öyle ya da böyle iyisiyle kötüsüyle insanlarla iç içe kalacağız. İleride ailemizi kurduktan sonra zaten bu tarz işlere pek ihtiyacımız kalmayacak. Esenlikler dilerim.

kosadokpa' Alıntı:

Çocukluğumdan beri hiç bu kadar yalnız kaldığım bir dönem olmamıştı. Öyle bir döneme girdim ki kimi arkadaşımla birden bıçak gibi iletişimi kestik, kimisiyle küstüm, kimisi taşındı, vs. Birden kendimi koca bir yalnızlığın pençesinde buldum ve bunu ilk kez yaşıyorum. Kesinlikle iğrenç bir duygu olduğunu söyleyebilirim.

Kendi içime kapandıkça dışarıya olan özgüvenimin de zedelendiğini fark ettim; yani yalnızlık bu sayede gitgide kendine çekip döngü oluşturuyor. Yapabileceğim, eskiden tat aldığım ve kafamı dağıttığım aktiviteleri yapamamak çok üzüyor beni.
Tek başına sinemaya, konsere, doğa yürüyüşüne, pikniğe, yemek yemeye, kafeye gidemiyorsun. Elinde dışarıya karşı hiçbir şey kalmıyor; evde yatıyorsun ve PMO bağımlılığını ciddi derecede tetikliyor.
Eğer iş üniversite vs. yeni bir ortama girişin yoksa geçmiş olsun bu yalnızlık nasıl kırılır tekrar bilmiyorum.

Genişletmek için tıklayın ...

Uzun bir zamandır yalnızım. Tesellimi ben ailemde ve kitaplarda buluyorum. Yalnızlığı bence fırsat olarak değerlendirebilirsin. Çünkü şuan arkadaşlar da relapse olmada etkili. Canını sıkma. Sürecin daim olsun!