Nofap, kendini geliştirme, üni sınavına hazırlanma, mental olarak daha iyi hissetmek için olan çabalarım bunların hiçbiri bir haftadan ya da bilmiyorum 2 haftadan fazla sürmedi. Youtube'da bir video izleyip örnek verecek olursam şu kanallardan; Haluk Tatar, Better Ideas, Hamza-Hamza unfiltered, Akademik Link, Kariyer Kılavuzu vb. bunun gibi kanalları izleyip yüksek motivasyonla başladığım, artık her gün bir saat kitap okicam 8 saat ders çalışıcam ingilizce okumalarımı hiç aksatmicam kelime tekrarlarını fln bunun gibi bir sürü yeni alışkanlık girişimlerinin ömrü en fazla bir hafta sürüyordu böyle böyle iki yılım geçti ve berbattı çünkü her seferinde bu döngüyü yaşadım her mükemmel yapamadığım anda kendime çok acımasız davrandım, resmen düşmandım kendime, asla iyi bir şey yapsam dahi kendimi takdir edemiyor ve edemediğim için de içsel motivasyonum eksilere düşüyordu ve böylece hep kendimden şüphe ettim.
Egom sayesinde, küçük adımlar ilkesiyle adeta dalga geçip reddetmem
Elbette küçüm adımlar ilkesinden haberdardım bu süre içersinde atomik alışkanlıklar kitabında bahsedilen türden. İlk duyduğumdacidden çok mantıklı gelmişti ama hiç doğru düzgün denemedim . Çünkü kendimi büyük görüyodum , her gün en az 10 dk kitap okuyup bunu hafta hafta ya da gün gün artırmak düşüncesine yaklaşımım tam olarak şuydu, ya ne 10 dksı ben yarım 1 saat okurum kesintisiz, evet doğru okuyabiliyordum ama bunun sürekliliği o kadar kıtdı ki ertesi gün aklıma kitap okumak dahi gelmiyordu gelse bile erteliyordum çünkü yüksek dopamin seviyelerinde gezen bir beynimle cidden bunu yapmak çok zordu. 2. bir sebebi ise asla ama asla yetecek zamanım yokmuş gibi davranıyordum halbuki 15-16 yaşlarındaydım ama nedense işte 90 yaşında gibi hayatta geri kalmış hissediyordum. :")
Eğer o zaman bir dk dahi ders çalışmayla başlasaydım şu an daha çok şey biliyor olurdum, öyle olmasa bile daha disiplinli olacağım kesindi.
Artık 90 yaşında birisi gibi davranmamalıyım
Zihnen çok yorgunum, artık motivasyon patlamalarıyla hareket etmemeye yemin ettim. Günde iki saat de olsa ders çalışma 5 dk dahi olsa kitap okuma, iki satır dahi olsa şiir yazma gibi şeyler yapmak istiyorum. Evet biliyorum yks'ye 1 ay var ama benim bu kendi gerici düşüncelerim ,kendimden şüphe edişim, buna katlanamamak gibi şeyler varken ben oturup 5 saatten fazla çalışabilir miyim bilmiyorum. Artık umurumda değil bir günde ne kadar çalıştığım, önem verdiğim şey süreklilik olup olmadığı. Açık bir zihnim olsun istiyorum. Ben pmodan önceki halimi dahi hatırlamakta zorlanıyorum. Önceden günde sayfalarca ing metin okurdum koca bir makalenin çoğunu, neredeyse hepsini aklımda tutabilir ve ona göre soruları cevaplardım rahatça, günde 20-25 kelime çalışırdım ve en sevdiğim şeydi kelime çalışmak. O halime dönmek istiyorum, tekrar şiir yazabilmek istiyorum.
Artık küçük ilerlemek istiyorum, sürünsem de devam etmek.
Nofap'te mezun olma gibi bir amacım yok şu an geçen ay 10 kere relapse olduysam eğer öbür ay en fazla 5 kere olmaya ve bunu geçmemeye özen göstermek istiyorum. Böyle azaltarak yaparsam daha az stressiz hissedicem diye umuyorum çünkü biliyorum her ne kadar bidaha yapmicam desem de her ne kadar güvenerek başlasam da enlinde sonunda olucak bir an gaflete düşüp sonra yine kendi üstüme gidicem vb. Önce biraz barış sağlamalıyım kendimle.
Elbette çok korkum var, sınavdan çıkınca kimse beni tebrik etmicek Nes başarısız olmuş olabilirsin ama çok iyi hallettin kendinle sorunlarını, çok iyi ilerliyosun kendini geliştirmekle falan. kimse bunları demicek, demelerini de beklemiyorum. Herkes sınav sonucumu soracak sonra aile içinde hayal kırıklığı olarak gezicem. Bazen bir şeyleri yapmak için böyle olması gerekiyor sanırım. Kimse süreç içinde nasıl old. önem vermez herkes sonuca odaklıdır çünkü kolaydır. Şu an hala diyorum ki acaba kolaya mı kaçtım , daha iyisini yapabilirsin fln ama hayır biraz adımlarımı yavaşlatmak, dünyayı siyah veya beyazdan ibaret olarak görmemeyi istiyorum.
Egom sayesinde, küçük adımlar ilkesiyle adeta dalga geçip reddetmem
Elbette küçüm adımlar ilkesinden haberdardım bu süre içersinde atomik alışkanlıklar kitabında bahsedilen türden. İlk duyduğumdacidden çok mantıklı gelmişti ama hiç doğru düzgün denemedim . Çünkü kendimi büyük görüyodum , her gün en az 10 dk kitap okuyup bunu hafta hafta ya da gün gün artırmak düşüncesine yaklaşımım tam olarak şuydu, ya ne 10 dksı ben yarım 1 saat okurum kesintisiz, evet doğru okuyabiliyordum ama bunun sürekliliği o kadar kıtdı ki ertesi gün aklıma kitap okumak dahi gelmiyordu gelse bile erteliyordum çünkü yüksek dopamin seviyelerinde gezen bir beynimle cidden bunu yapmak çok zordu. 2. bir sebebi ise asla ama asla yetecek zamanım yokmuş gibi davranıyordum halbuki 15-16 yaşlarındaydım ama nedense işte 90 yaşında gibi hayatta geri kalmış hissediyordum. :")
Eğer o zaman bir dk dahi ders çalışmayla başlasaydım şu an daha çok şey biliyor olurdum, öyle olmasa bile daha disiplinli olacağım kesindi.
Artık 90 yaşında birisi gibi davranmamalıyım
Zihnen çok yorgunum, artık motivasyon patlamalarıyla hareket etmemeye yemin ettim. Günde iki saat de olsa ders çalışma 5 dk dahi olsa kitap okuma, iki satır dahi olsa şiir yazma gibi şeyler yapmak istiyorum. Evet biliyorum yks'ye 1 ay var ama benim bu kendi gerici düşüncelerim ,kendimden şüphe edişim, buna katlanamamak gibi şeyler varken ben oturup 5 saatten fazla çalışabilir miyim bilmiyorum. Artık umurumda değil bir günde ne kadar çalıştığım, önem verdiğim şey süreklilik olup olmadığı. Açık bir zihnim olsun istiyorum. Ben pmodan önceki halimi dahi hatırlamakta zorlanıyorum. Önceden günde sayfalarca ing metin okurdum koca bir makalenin çoğunu, neredeyse hepsini aklımda tutabilir ve ona göre soruları cevaplardım rahatça, günde 20-25 kelime çalışırdım ve en sevdiğim şeydi kelime çalışmak. O halime dönmek istiyorum, tekrar şiir yazabilmek istiyorum.
Artık küçük ilerlemek istiyorum, sürünsem de devam etmek.
Nofap'te mezun olma gibi bir amacım yok şu an geçen ay 10 kere relapse olduysam eğer öbür ay en fazla 5 kere olmaya ve bunu geçmemeye özen göstermek istiyorum. Böyle azaltarak yaparsam daha az stressiz hissedicem diye umuyorum çünkü biliyorum her ne kadar bidaha yapmicam desem de her ne kadar güvenerek başlasam da enlinde sonunda olucak bir an gaflete düşüp sonra yine kendi üstüme gidicem vb. Önce biraz barış sağlamalıyım kendimle.
Elbette çok korkum var, sınavdan çıkınca kimse beni tebrik etmicek Nes başarısız olmuş olabilirsin ama çok iyi hallettin kendinle sorunlarını, çok iyi ilerliyosun kendini geliştirmekle falan. kimse bunları demicek, demelerini de beklemiyorum. Herkes sınav sonucumu soracak sonra aile içinde hayal kırıklığı olarak gezicem. Bazen bir şeyleri yapmak için böyle olması gerekiyor sanırım. Kimse süreç içinde nasıl old. önem vermez herkes sonuca odaklıdır çünkü kolaydır. Şu an hala diyorum ki acaba kolaya mı kaçtım , daha iyisini yapabilirsin fln ama hayır biraz adımlarımı yavaşlatmak, dünyayı siyah veya beyazdan ibaret olarak görmemeyi istiyorum.
Son düzenleme:
