Çoğumuzun hayatında en az bir defa yaşadığı bir durumdur farkındalık fakat bu yaşamış olduğum çok farklı ve kötüydü. Bu bir anda oldu bütün her şeyi bir anda yapma sorumluluğu altında kaldım ve kaldıramayıp panik atak geçirdim. Hayatımda ilk defa böyle bir şey yaşadım. Bedeninizi hissedemiyor, yürüdüğünüzü anlamıyor, beyninizin çalışmayı bıraktığını ve ölmeye başladığınızı sanıyorsunuz. Ölümle karşı karşıya olduğunuzu en derin bir biçimde hissediyorsunuz. 1 gün sonra kendime gelebildim ama halen kafamın içi bulanık ve katıydı. Akışkanlığını kaybetmişti.
Geçen ay bir restoranda garsonluk yapıyordum. Okul bitmiş ve Dgs sonuçlarını bekliyordum bu işin iyi bir iş olmadığını bilsem de bir anda aklıma şu dank etti 19 yaşındasın ve birkaç konuda biraz bilip, bir konuda çok bilmiyorsun, uzmanlığın yok. İnsan gibi çalışıp para kazanacağın bir alan yok.
Şunu düşündüm daha nereye kadar gidecek böyle? Yada gidecek mi?
Bir de patronla kavgalıyız kendime dedim ki "kendimi geliştirip bir daha böyle işler yapmayacağım." ve işten çıktım. Benim çıkmam son vurucu darbe oldu. Bu çalışmış olduğum zincir restoranın batı koordinatörüne durumu rapor ettim ve patronu işten kovdu yerine başka birini getirdi bana da teklif yaptılar şu kadar vericez aylık geri gel diye benle konuştu ama kabul etmedim. Çünkü hayatımla ilgili birçok sorun fark ettim. Olmak istediğim yerde değildim. Pandemi öyle hızlı geçti ki 17 yaşında olduğunuzu ve birden 19 olduğunuzu hayal edin 18 yaşınız erimiş gitmiş ve bir anda yetişkinliğe girmiş olmanızın verdiği sorumluluk baskısını düşünün
Bir ara sporda liseden bir arkadaşıma denk geldim biraz konuştuk naber nasılsın falan ve sonra bana şöyle dedi: "Hayır ben 17 yaşındayım kabul etmiyorum ne ara geçti bu kadar anlayamıyorum" işte o da o zaman işten çıkmış ve bunalıma girmiş bu yüzden de spora başlamıştı. Bunu şimdi anlıyorum
Siber güvenlikçi olmak istedim Red team de olacaktım başlangıcı yaptım dedim ya her şeyden biraz bilip bir konuda çok şey bilmiyorum diye bir süre sonra sorguladım bunu mu istiyorum acaba (tabi yalnızlığında etkisi var bunda)
Sonra dijital pazarlama ile ilgileneyim diye düşündüm ki bununla ilgili önceden araştırmalar yapıyordum ve bilgisayar programcılığı okurken E ticaret firmasında staj yaptım oradan gelen bir bilgi birikimim var. kuzenim sağolsun öğretti bana birkaç şeyi fakat sermayem azdı. Sonra İngilizcenin her alanda karşıma çıktığını ve halletmem gereken bir konu olduğunu fark ettim. Bu durum beni öğrenmek için motive ediyordu. ingilizce öğrenicektim. Onu da yapamadım başta biraz çabaladım sonra bıraktım sanırım öncekileri belirlemede bir problem yaşıyor ve bu yüzden yerimde sayıyordum bu da bende geri kalmışlık hissi uyandırıyor ve depresyona girmeme sebep oluyordu. Bunun sonucu olarakta farkında olmadan ve pandeminin katkısıyla yalnız kalmıştım. Gel dışarı çıkalım diyeceğim bir arkadaşım bile yok.
Birkaç gün sonra durumumun ve gelişimimin belirsizliği ile sosyal medya birleşince üzerine de yalnızlığım eklenince panik atak geçirip hastaneye kaldırıldım. Dayım baya panikledi ve hemen gelip beni hastaneye götürdü sakinleştirici iğne yaptılar fakat sakinleşemedim sabaha kadar video izleyip kafamı dağıtmaya çalıştım öbür türlü istemsiz düşüncelere dalıyordum bu da yeni bir atak zemini için yeterliydi
Şimdi ise sevdiğim iki spor dalında(ikisi bir sayılacak sporlar) gelişip bunu YouTube kanalı açarak paylaşmak istiyorum. Kendimi o yönde geliştirmek istiyorum. Aynı zamanda yalnız olmam beni çok fazla etkiliyor seçilmiş bir yalnızlık değil çünkü işin başına oturunca bu durum aklıma geliyor ve kalkmak istiyorum dayanamıyorum oturmaya. Böyle dağınık bir haldeyim. Şuanda halletmem gereken 3 ana konu var
1. Meslek
2. İngilizce
3. Sosyal çevre - yalnızlık
Önceliğimi ayarlayamıyorum
Bunu sen iyi ben bilirim falan doğru da bazen bilemiyorsun ve sonucu böyle oluyor Belirsizlik size hayatı 0,25x hızda yaşatıyor
Öyle dostlar içimi dökmek istedim tavsiyeniz olursa da okurum
Şimdi bir swot analizi yapacağım tam olarak ne durumdayım diye
Geçen ay bir restoranda garsonluk yapıyordum. Okul bitmiş ve Dgs sonuçlarını bekliyordum bu işin iyi bir iş olmadığını bilsem de bir anda aklıma şu dank etti 19 yaşındasın ve birkaç konuda biraz bilip, bir konuda çok bilmiyorsun, uzmanlığın yok. İnsan gibi çalışıp para kazanacağın bir alan yok.
Şunu düşündüm daha nereye kadar gidecek böyle? Yada gidecek mi?
Bir de patronla kavgalıyız kendime dedim ki "kendimi geliştirip bir daha böyle işler yapmayacağım." ve işten çıktım. Benim çıkmam son vurucu darbe oldu. Bu çalışmış olduğum zincir restoranın batı koordinatörüne durumu rapor ettim ve patronu işten kovdu yerine başka birini getirdi bana da teklif yaptılar şu kadar vericez aylık geri gel diye benle konuştu ama kabul etmedim. Çünkü hayatımla ilgili birçok sorun fark ettim. Olmak istediğim yerde değildim. Pandemi öyle hızlı geçti ki 17 yaşında olduğunuzu ve birden 19 olduğunuzu hayal edin 18 yaşınız erimiş gitmiş ve bir anda yetişkinliğe girmiş olmanızın verdiği sorumluluk baskısını düşünün
Bir ara sporda liseden bir arkadaşıma denk geldim biraz konuştuk naber nasılsın falan ve sonra bana şöyle dedi: "Hayır ben 17 yaşındayım kabul etmiyorum ne ara geçti bu kadar anlayamıyorum" işte o da o zaman işten çıkmış ve bunalıma girmiş bu yüzden de spora başlamıştı. Bunu şimdi anlıyorum
Siber güvenlikçi olmak istedim Red team de olacaktım başlangıcı yaptım dedim ya her şeyden biraz bilip bir konuda çok şey bilmiyorum diye bir süre sonra sorguladım bunu mu istiyorum acaba (tabi yalnızlığında etkisi var bunda)
Sonra dijital pazarlama ile ilgileneyim diye düşündüm ki bununla ilgili önceden araştırmalar yapıyordum ve bilgisayar programcılığı okurken E ticaret firmasında staj yaptım oradan gelen bir bilgi birikimim var. kuzenim sağolsun öğretti bana birkaç şeyi fakat sermayem azdı. Sonra İngilizcenin her alanda karşıma çıktığını ve halletmem gereken bir konu olduğunu fark ettim. Bu durum beni öğrenmek için motive ediyordu. ingilizce öğrenicektim. Onu da yapamadım başta biraz çabaladım sonra bıraktım sanırım öncekileri belirlemede bir problem yaşıyor ve bu yüzden yerimde sayıyordum bu da bende geri kalmışlık hissi uyandırıyor ve depresyona girmeme sebep oluyordu. Bunun sonucu olarakta farkında olmadan ve pandeminin katkısıyla yalnız kalmıştım. Gel dışarı çıkalım diyeceğim bir arkadaşım bile yok.
Birkaç gün sonra durumumun ve gelişimimin belirsizliği ile sosyal medya birleşince üzerine de yalnızlığım eklenince panik atak geçirip hastaneye kaldırıldım. Dayım baya panikledi ve hemen gelip beni hastaneye götürdü sakinleştirici iğne yaptılar fakat sakinleşemedim sabaha kadar video izleyip kafamı dağıtmaya çalıştım öbür türlü istemsiz düşüncelere dalıyordum bu da yeni bir atak zemini için yeterliydi
Şimdi ise sevdiğim iki spor dalında(ikisi bir sayılacak sporlar) gelişip bunu YouTube kanalı açarak paylaşmak istiyorum. Kendimi o yönde geliştirmek istiyorum. Aynı zamanda yalnız olmam beni çok fazla etkiliyor seçilmiş bir yalnızlık değil çünkü işin başına oturunca bu durum aklıma geliyor ve kalkmak istiyorum dayanamıyorum oturmaya. Böyle dağınık bir haldeyim. Şuanda halletmem gereken 3 ana konu var
1. Meslek
2. İngilizce
3. Sosyal çevre - yalnızlık
Önceliğimi ayarlayamıyorum
Bunu sen iyi ben bilirim falan doğru da bazen bilemiyorsun ve sonucu böyle oluyor Belirsizlik size hayatı 0,25x hızda yaşatıyor
Öyle dostlar içimi dökmek istedim tavsiyeniz olursa da okurum
Şimdi bir swot analizi yapacağım tam olarak ne durumdayım diye
