Bu yazıyı bu siteden dün tanışıp bugün arkadaş olduğum Loner II ile olan iletişimimden esinlenerek yazıyorum.
Hep izlediğimiz filmlerden/dizilerden etkilendiğimiz karakterleri taklit ederek onlar gibi olacağımızı hayal ederdik. Tabii illa bizden bir parçayı yansıtan bir ya da daha fazla karakterle karşılaşmamız kaçınılmaz bir şeydi. Gördüğümüz hareketleri en kısa zamanda gerçek hayatta uygulamaya çalışırdık ve çoğu zaman (belki de her zaman) hüsranla sonuçlanırdı bu. Tabii çocukken yapınca kimse bir şey demez zaten çocuksun ve böyle şeylerin çocukların yapması normal görülür ancak biraz daha büyüyüp liseye adımımızı atar atmaz çocuklar (özellikle de kızlar) tarafından "sahte, yapmacık" bulunurduk aynı davranışları sergilediğimiz zaman.
Bize hep "Kendin ol," diye telkin edildi ama bu tavsiyede bir hata/eksik var. "Kendin ol" derken aslında olumsuz yanlarını törpüleyip olumlu yanlarını daha çok öne çıkarmaktan bahsediliyor. Gördüğünüz gibi, üstüne uğraştığınız şey SADECE KENDİ KİŞİLİĞİNİZ. Oradan buradan gördüğünüz kişileri kopyalamakla yakından uzaktan alakası yok. Tek yapmanız gereken, kendi özellikleriniz üzerinde "ufak" (tamam, belki o kadar da ufak değil) ayarlar çekmek.
Bu yazının başında Loner II ile olan sohbetimden esinlendiğimi söylemiştim. Bunu açıklamazsam yazım anlamını yitirir. Dün konuştuktan sonra kendisi bana yine yazdı ve bu sefer şunu dedi: "Şimdiye kadar bir sürü arkadaşım oldu ama itiraf etmem gerekirse hayatımda gördüğüm en değişik insanlardan birisin. Bu yüzden seninle arkadaş olmak istiyorum." Ben de "Neden olmasın? Fırsatlara açık olmak lazım," dedim.
Bu değişik olma işte benim en baskın özelliğim. Konuştuğum her insan istisnasız değişik biri olduğumu ve bundan hoşlandığını söyler. Kimisi "Çözülemez/Tahmin edilemez birisin" diyerek aynı şeyi farklı yolla söyler bazen de. Düşündüm de, ben olmadığım biri gibi davransaydım belki de "değişik" olmaktan ziyade "yapmacık, zorlama" biri olacaktım ve belki de insanlarla aynı samimiyeti kuramayacaktım (Bu önceden başıma geldi ve ben bir cevap veremedim bunu tespit eden kişilere).
Peki neden birilerini taklit ederek başarılı olacağımızı düşünürüz? Bunun sebebi arkadaşlar, bence, o kişilerin hiç başarısız olmamış birisi olduğuna inanmamız. Bizim gördüğümüz sadece saatlerce çabanın karşılığı. Perde arkasında yaptıkları hataları, ödedikleri bedelleri hiçbir zaman bilmeyeceğiz (kendileri açıklayana kadar). Bir "ego" ve "gurur" sorunu bu. Egomuz bize kusursuz olduğumuzu söylüyor ve hata yapmanın kaçınılmaz olduğu şeylerden bizi uzak tutuyor. Oysa zaten en büyük hata, hata yapmaktan korkmaktır. Hata yapmaktan korkan insanlar kendi hayatlarını kendilerine zindan ederler.
Agorafobikleri bilir misiniz? Açık alana çıkmaktan korktukları için yıllarca evlerinden dışarıya adım atmazlar. İşte bu hatadan korkan insanlar da bana sorarsanız bir çeşit agorafobiktir çünkü hata yapmak için dışarıya adım atmak gerekir. Bu insanlar hata yapmamak için dışarıya adım atmamayı seçiyorlar (ve tabii hiçbir şekilde gelişmedikleri gibi aynı zamanda köreliyorlar da).
Bu yazıyı idollerimden biri olan Michael Jordan'ın sözlerinden biriyle bitiriyorum. Bakın üstat ne demiş?
Hep izlediğimiz filmlerden/dizilerden etkilendiğimiz karakterleri taklit ederek onlar gibi olacağımızı hayal ederdik. Tabii illa bizden bir parçayı yansıtan bir ya da daha fazla karakterle karşılaşmamız kaçınılmaz bir şeydi. Gördüğümüz hareketleri en kısa zamanda gerçek hayatta uygulamaya çalışırdık ve çoğu zaman (belki de her zaman) hüsranla sonuçlanırdı bu. Tabii çocukken yapınca kimse bir şey demez zaten çocuksun ve böyle şeylerin çocukların yapması normal görülür ancak biraz daha büyüyüp liseye adımımızı atar atmaz çocuklar (özellikle de kızlar) tarafından "sahte, yapmacık" bulunurduk aynı davranışları sergilediğimiz zaman.
Bize hep "Kendin ol," diye telkin edildi ama bu tavsiyede bir hata/eksik var. "Kendin ol" derken aslında olumsuz yanlarını törpüleyip olumlu yanlarını daha çok öne çıkarmaktan bahsediliyor. Gördüğünüz gibi, üstüne uğraştığınız şey SADECE KENDİ KİŞİLİĞİNİZ. Oradan buradan gördüğünüz kişileri kopyalamakla yakından uzaktan alakası yok. Tek yapmanız gereken, kendi özellikleriniz üzerinde "ufak" (tamam, belki o kadar da ufak değil) ayarlar çekmek.
Bu yazının başında Loner II ile olan sohbetimden esinlendiğimi söylemiştim. Bunu açıklamazsam yazım anlamını yitirir. Dün konuştuktan sonra kendisi bana yine yazdı ve bu sefer şunu dedi: "Şimdiye kadar bir sürü arkadaşım oldu ama itiraf etmem gerekirse hayatımda gördüğüm en değişik insanlardan birisin. Bu yüzden seninle arkadaş olmak istiyorum." Ben de "Neden olmasın? Fırsatlara açık olmak lazım," dedim.
Bu değişik olma işte benim en baskın özelliğim. Konuştuğum her insan istisnasız değişik biri olduğumu ve bundan hoşlandığını söyler. Kimisi "Çözülemez/Tahmin edilemez birisin" diyerek aynı şeyi farklı yolla söyler bazen de. Düşündüm de, ben olmadığım biri gibi davransaydım belki de "değişik" olmaktan ziyade "yapmacık, zorlama" biri olacaktım ve belki de insanlarla aynı samimiyeti kuramayacaktım (Bu önceden başıma geldi ve ben bir cevap veremedim bunu tespit eden kişilere).
Peki neden birilerini taklit ederek başarılı olacağımızı düşünürüz? Bunun sebebi arkadaşlar, bence, o kişilerin hiç başarısız olmamış birisi olduğuna inanmamız. Bizim gördüğümüz sadece saatlerce çabanın karşılığı. Perde arkasında yaptıkları hataları, ödedikleri bedelleri hiçbir zaman bilmeyeceğiz (kendileri açıklayana kadar). Bir "ego" ve "gurur" sorunu bu. Egomuz bize kusursuz olduğumuzu söylüyor ve hata yapmanın kaçınılmaz olduğu şeylerden bizi uzak tutuyor. Oysa zaten en büyük hata, hata yapmaktan korkmaktır. Hata yapmaktan korkan insanlar kendi hayatlarını kendilerine zindan ederler.
Agorafobikleri bilir misiniz? Açık alana çıkmaktan korktukları için yıllarca evlerinden dışarıya adım atmazlar. İşte bu hatadan korkan insanlar da bana sorarsanız bir çeşit agorafobiktir çünkü hata yapmak için dışarıya adım atmak gerekir. Bu insanlar hata yapmamak için dışarıya adım atmamayı seçiyorlar (ve tabii hiçbir şekilde gelişmedikleri gibi aynı zamanda köreliyorlar da).
Bu yazıyı idollerimden biri olan Michael Jordan'ın sözlerinden biriyle bitiriyorum. Bakın üstat ne demiş?
Son düzenleme:
)
