Herkese merhabalar,
Bu forumda eskiden epey bir vakit geçiriyordum. Hatta çok önceden meydan okumalara katılmıştım, ve iyi gelmişti. Ama son zamanlarda işler gerçekten çok değişti.
Biraz anlatmak istiyorum.. Vaktinizi alacağım için özür dilerim.
27 yaşındayım, Linux Sistem yöneticisi olarak küçük çaplı bir firmada yaklaşık 4 senedir çalışıyorum. İlk başta staj ile başladım, sonrasında iş teklif ettiler vs.
İş konularına çok fazla girmeyeceğim, biraz kendimden bahsetmek istiyorum.
Çocukluğumdan beri diyebileceğim bir şekilde depresyonla ve kaygılarla mücadele ediyorum, yaklaşık 6-7 yıldır ilaç kullanıyorum, daha önce Bilişsel Davranışçı Terapi deneyimim olmuştu ve bırakmıştım. Bu sefer Şema Terapi ekolüyle birlikte terapiye tekrar başladım.
Genel olarak problemim; kaygıları diğer insanlardan biraz daha fazla yaşamak ve hayatımın her alanında yaşamak ve sürekli kendimi depresyonda hissetmeye maruz bırakmak olarak özetleyebilirim.
Nasıl derseniz; örneğin sabah işe giderken, bugün nasıl geçecek, iş yapabilecek miyim, iş yapamazsam bir şey derler mi? Burada isteniyor muyum, istenmiyor muyum? Acaba diğer insanlar benden daha fazla mı çalışıyor vs.
Açıkcası odaklanma problemim de var, üzerimde bana atanmış işi seçip başlamam epey bir vakit alıyor. Bu da zamanla üzerimde çok kaygı yaşatıyor.
Örneğin odaklanmak için kulaklık takıyorum ve işe başlıyorum fakat müzik dinlerken bile acaba kulaklık takmak ayıp oluyor mu vs diye düşünüyorum vs.
Örneğin bir oyun oynuyorum, oyun videoları izlerken başka birisinin daha stratejik oynadığını, daha bilgili oynadığını ve oyunun hakkını verdiğini düşünüp, oyun oynarken acaba ben hakkını veremiyor muyum? Boşa mı vakit öldürüyorum vs gibi değişik kaygılarım mevcut.
Açıkcası bu yazıyı yazarken bile derdimi düzgün ifade edebilecek miyim? Gereksiz şeyler yazacak mıyım vs diye kaygılanıyorum.
Anlayacağınız kaygılanmadığım vakit yok.
Asıl problemim plan ve düzenli hayat takıntısı, temelde rutin ve planlı bir hayata sahip olmam gerektiği konusunda zihnim sürekli kendini düşünceye sokuyor ve kaygılanmama sebebiyet veriyor.
Örnek vermek gerekirse; sabah 5'te kalkmalıyım, kalktıktan sonra gün için işlerimi planlamalıyım, ruhumu dinlendirip, erken bir vakitte işe gidip kafamı toplamalıyım, işte günümü verimli geçirdikten sonra eve gelip kendimi geliştirmeliyim (felsefe ve kendi alanımda gibi), düzenli, dizi-film izleyip kitap okumalıyım vs, bunları gerçekleştirmediğimde ise çok mutsuz hissediyorum ve hiçbir şey yapmıyorum.
Açıkcası zihnimde o kadar yapılacaklar listesi var ki, bunların hiçbirisini yapamıyorum maalesef, yapamadığım zaman da döngü ile birlikte sürekli mutsuz hissediyorum.
Her şey planlı ve dakik olmalı, attığım adım için bile böyle düşünüyorum maalesef ve bu düşünceden kurtulamıyorum.
Yaşım 30'lara geliyor ama baktığımda hiçbir şey başarmamışım gibi bir his var ve gerçekten acı verici. İş arkadaşları dışında çok bir arkadaşım da yok, bir kız arkadaş edinmek istiyorum ama bunun için ne yapacağımı da bilmiyorum..
Günüm sadece işe gidip, işten eve geldikten sonra telefonla boş boş vakit geçirip uyumakla geçiyor. Arada konserlere gidiyorum o kadar.
Yaşadıklarım ve düşündüklerim için bana ne önerirsiniz?
Bazen gerçekten hiçbir şeyin çözümü yok ve hayatımı sonlandırmalıymışım gibi geliyor ama onu bile yapabilecek cesaretim yok.
Şimdiden hepinize teşekkür ederim.
Bu forumda eskiden epey bir vakit geçiriyordum. Hatta çok önceden meydan okumalara katılmıştım, ve iyi gelmişti. Ama son zamanlarda işler gerçekten çok değişti.
Biraz anlatmak istiyorum.. Vaktinizi alacağım için özür dilerim.
27 yaşındayım, Linux Sistem yöneticisi olarak küçük çaplı bir firmada yaklaşık 4 senedir çalışıyorum. İlk başta staj ile başladım, sonrasında iş teklif ettiler vs.
İş konularına çok fazla girmeyeceğim, biraz kendimden bahsetmek istiyorum.
Çocukluğumdan beri diyebileceğim bir şekilde depresyonla ve kaygılarla mücadele ediyorum, yaklaşık 6-7 yıldır ilaç kullanıyorum, daha önce Bilişsel Davranışçı Terapi deneyimim olmuştu ve bırakmıştım. Bu sefer Şema Terapi ekolüyle birlikte terapiye tekrar başladım.
Genel olarak problemim; kaygıları diğer insanlardan biraz daha fazla yaşamak ve hayatımın her alanında yaşamak ve sürekli kendimi depresyonda hissetmeye maruz bırakmak olarak özetleyebilirim.
Nasıl derseniz; örneğin sabah işe giderken, bugün nasıl geçecek, iş yapabilecek miyim, iş yapamazsam bir şey derler mi? Burada isteniyor muyum, istenmiyor muyum? Acaba diğer insanlar benden daha fazla mı çalışıyor vs.
Açıkcası odaklanma problemim de var, üzerimde bana atanmış işi seçip başlamam epey bir vakit alıyor. Bu da zamanla üzerimde çok kaygı yaşatıyor.
Örneğin odaklanmak için kulaklık takıyorum ve işe başlıyorum fakat müzik dinlerken bile acaba kulaklık takmak ayıp oluyor mu vs diye düşünüyorum vs.
Örneğin bir oyun oynuyorum, oyun videoları izlerken başka birisinin daha stratejik oynadığını, daha bilgili oynadığını ve oyunun hakkını verdiğini düşünüp, oyun oynarken acaba ben hakkını veremiyor muyum? Boşa mı vakit öldürüyorum vs gibi değişik kaygılarım mevcut.
Açıkcası bu yazıyı yazarken bile derdimi düzgün ifade edebilecek miyim? Gereksiz şeyler yazacak mıyım vs diye kaygılanıyorum.
Anlayacağınız kaygılanmadığım vakit yok.
Asıl problemim plan ve düzenli hayat takıntısı, temelde rutin ve planlı bir hayata sahip olmam gerektiği konusunda zihnim sürekli kendini düşünceye sokuyor ve kaygılanmama sebebiyet veriyor.
Örnek vermek gerekirse; sabah 5'te kalkmalıyım, kalktıktan sonra gün için işlerimi planlamalıyım, ruhumu dinlendirip, erken bir vakitte işe gidip kafamı toplamalıyım, işte günümü verimli geçirdikten sonra eve gelip kendimi geliştirmeliyim (felsefe ve kendi alanımda gibi), düzenli, dizi-film izleyip kitap okumalıyım vs, bunları gerçekleştirmediğimde ise çok mutsuz hissediyorum ve hiçbir şey yapmıyorum.
Açıkcası zihnimde o kadar yapılacaklar listesi var ki, bunların hiçbirisini yapamıyorum maalesef, yapamadığım zaman da döngü ile birlikte sürekli mutsuz hissediyorum.
Her şey planlı ve dakik olmalı, attığım adım için bile böyle düşünüyorum maalesef ve bu düşünceden kurtulamıyorum.
Yaşım 30'lara geliyor ama baktığımda hiçbir şey başarmamışım gibi bir his var ve gerçekten acı verici. İş arkadaşları dışında çok bir arkadaşım da yok, bir kız arkadaş edinmek istiyorum ama bunun için ne yapacağımı da bilmiyorum..
Günüm sadece işe gidip, işten eve geldikten sonra telefonla boş boş vakit geçirip uyumakla geçiyor. Arada konserlere gidiyorum o kadar.
Yaşadıklarım ve düşündüklerim için bana ne önerirsiniz?
Bazen gerçekten hiçbir şeyin çözümü yok ve hayatımı sonlandırmalıymışım gibi geliyor ama onu bile yapabilecek cesaretim yok.
Şimdiden hepinize teşekkür ederim.
