Sürecimin başlarında döndüğümde kendime "Bu bağımlılıktan nasıl kurtulabilirim?" diye sormuştum. Cevabı aslında daha öncede defalarca duyduğum gibi konfor alanında durma idi. Çünkü orada kaldığımda hayatımın ne kadar kötüye gittiğini fark ediyordum, bu da bende depresyona neden oluyordu. Depresyon veya düşüncelerim beni strese sokuyor ve bu kısır döngüde tetikleyicilerle karşılaştığımda süreci bozuyordum. Anlık bir rahatlama geliyor ama sorunlar, stres ve kaygılar devam ediyordu.
Eğer konfor alanımda kalırsam, ömür boyu kurtulamam çünkü bu alan, bende kötü durumları tetikliyor. Stres, kaygı gibi olumsuzlukları besleyen yer burası, dedim kendime. Konfor alanından çıkmam gerektiğini düşünüyordum. (Örnek vermek gerekirse: Seni strese sokan her ortamdan; yatak odanda telefonla vakit geçirme eylemi, mesela baskıcı aile ortamı ya da olumsuz arkadaş çevresi...) Bir süre kendinle yalnız kalman gerek ama bu yalnızlık sırasında ders çalışmak (mesela ben kütüphanede çalıştım, günlerce), spor yapmak, bir işte çalışmak veya sorumluluklarını yerine getirmek gibi seni gün içinde meşgul edecek bir şeyler yapmak lazım. Ben günlerce kütüphaneye gittim ve konfor alanıma sadece uyumak için döndüm. Okul kapandığında işe girdim okul açılana kadar çalıştım. Hem sürecimi ilerlettim. Hem sorumluluklarımı yerine getirdim. Hem de sorun ettiğim beni strese sokan şeyleri çözmek için motivasyon kazanıp, bunları çözdüm. Ben strese sebebiyet veren şeyleri bir anda çözmeye çalışmadım kafamı meşgul ettim. Sorumluluklarımı yerine getirerek, zamanımı doldurarak. Yavaş yavaş beni strese sokan şeylerle yüzleşip çözme motivasyonu kazandım. Umarım anlattıklarım işine yarar. Yazarken çok yoruldum çünkü : )
