Hocam 4 yıldır calisthenics yapıyorum ve ileri seviyeye yakınım diyebilirim ama spor salonuna hiç gitmedim hayatım boyunca ve gitmeye de korkuyorum dediğim gibi sosyal fobimin yanında aşşağılık kompleksi de var sebebi de tipsizlik + esmerim de zaten bu yüzden özgüvenim '0' ve özellikle güzel kızlardan korkuyorum abi,ya beni terslerse falan diye çünkü lisede çok yaşadım bu olayı.Mesela yakışıklı elemanlara pussy verecek kadar iyi davranırlardı bana ise hamam böceği gibi bakarlardı.Neyse bunca sebepten dolayı kendimi hep evde geliştirdim.
Lisede ki ben mesaj atınca bana dönen yoksa beni tınlamayan 2-3 arkadaşımın dışında kimsem yok ve dün bir arkadaşa mesaj attım ve dışarı dolaşmaya çıktık ve dedi ki spora yazılalım ben de dedim gidelim bakalım bir görelim spor salonunu ve sonra gittik salona,içeri girince sanki mağaradan çıkmış gibi hissettim çünkü yıllardır evde kapalıyım sosyallik adına hiçbir şey yok sadece ormana giderim kafa dinlemeye o kadar o da sosyallik değil ki
Neyse sonra salonda bizi yetkili bir kız karşıladı ama hayatımda çıplaklıktan uzak durduğum için kızı gördüğümde çok etkiledi ve kız aşırı güzeldi bildiğin kafamı döndürdü benim ve o anda ağzım kilitlendi resmen ne diyeceğimi bilemedim öküzün trene baktığı gibi bakmaya başladım,saçma sapan konuşmaya başladım ve kendimi aşırı gergin hissettim ayaklarım uyuştu,yüzüm kızardı o anda neyse sonra gezdirdi işte salonu tabi ben aşırı gerginim,elim ayağım titriyor çünkü ilk defa böyle bir şey ile karşılaşmıştım. Bu da böyle bir hikayemdi dediğim gibi sosyal fobi peşimi bırakmıyor ve kurtulmak için ekstra bir enerji harcamıyorum.
.
Kamburluğuma gelirsek spor yaptığım halde kamburum çünkü geçmiş yıllarım sürekli bilgisayar başında oyun oynayarak geçti ve sonuç olarak ta kemikler yamuk kaynadı ve yıkık birisi olduğum için omuzlarım sürekli düşüyor.
Etrafımdaki çoğu kişi neden üniversiteye gitmedin diyor bende gerçekleri anlatamıyorum genellikle saçmalıyorum bir şeyler çünkü insanlara belli etmiyorum sosyal fobimi.Mühendislik kazansam bile gitmeye korkuyorum o kadar ağır bir vakayım. Babam ticaret yapıyor büyük ihtimal ona yardım
edeceğim.
19 yaşıma geldim zorunluluk olmadıkça kızlarla hiç konuşmadım ve nasıl konuşulur hiç bilmiyorum.Sosyal ortamlarda hiç bulunmadım anasınıfından bu zamana kadar sürekli sosyal anksiyete yaşadım. Sokaktan geçen sevgilileri görünce moralim bozuluyor çünkü iç sesim bana sürekli : "senin koluna giren bir kız asla olmayacak" Sevgiliyi geçtim, benimle normal sıradan arkadaş olmak isteyen bir kız bile olmayacak hiçbir zaman. Aslında bu gerçeğin (hiçbir zaman bir sevgilimin olmayacağı gerçeği) bilincinde olmak hem iyi hem kötü. İyi tarafı, boş hayallere kapılmıyorsun. Kötü tarafı, iç sesin seni yiyip bitiriyor. Hyatımın sonuna kadar yalnız kalacağım diye çok üzülüyorum.Ben gençliğimi hiç yaşayamadım. Çabalamak içinde gücüm yok ve takıntılarımdan kurtulamıyorum.