40 günlük askerlikle beraber yoğrulmuş,stres ile mücadele edilmiş üstelik sosyal medya ve telefon kullanılmamış tam bir dopamin ve irade testi olan 30 günlük askerlik sonrası korkunç bir PMO, fastfood batağına 2 haftadır düşmüş bulunmaktayım.

Geçmişteki süreçlerde daha ne kadar kötü olabilir dediğim her andan daha kötü bir anın/haftanın içindeyim. Eğer günlük tutmazsam bu bataklığı bırakacak gibi görünmüyorum. Yıllardır uzun uzadıya süreçler yapmış olsam da hâlâ bu illeti en az 90 gün bırakamamak beni üzüyor. İradesiz biri değilim ama bunu neden yapmakta zorlanıyorum bilmiyorum. Bu tam olarak bilmediğimden değil, bir sitem ifadesi olarak bilmiyorum...

O 1 aylık dopamin detoksu ve öncesindeki 15 günlük süreç sonucunda bu duruma düşmemin sebebi uzun süre uyuşturucu ya da alkol almayan bağımlının bir anda madde/alkol kazanına düşmesi gibi bir şey. Hakikaten bağımlılığın hafife alınmayacak bir şey olduğunu, ki benim gibi tecrübeli birinin nofap konusunda hiçbir şey bilmeyen bir yeni başlayana dönebilecek olması bağımlılığın vahametini ortaya koyuyor.

Kollar yeniden sıvanacak. Yollar yeniden açılacak. Biz de yeniden başlayacağız. Ta ki nihai noktaya varıp buralardan gidene kadar...

Günlüğüme başlıyorum, yolumuz açık olsun.

Sadece eskiler anlayabilir.

7-8 gün kadar bir süreç geçirmiş olsam da iki kere relapse olarak tekrar başa yuvarlandık. Normalde kararımı verdikten sonra böyle şeyler yaşamazdım. Ama son dönemlerde yoğun bir içsel mücadele ve psikolojik evre yaşıyor gibiyim. Antrenmanlardan aldığım değerli hormonları %100'e çıkaramıyorum, çünkü antrenmanda bileğimi incittim. Bu sakatlanma hissi de antrenman kalitesini çok düşürdüğü için bir türlü ileriye doğru ateşleyemiyorum. Evet hepsi bir süreç ve aşılacak şeyler. Bunların farkındayım. Yola kaldığımız yerden devam edeceğiz, çünkü bizim başarmaktan başka çaremiz yok. Ve başarı yolunda attığımız adımların da değerli ve kaliteli olabilmesi için süreci itici bir güç olarak kullanmamız gerekiyor. O yüzden yola devam...

The King' Alıntı:

7-8 gün kadar bir süreç geçirmiş olsam da iki kere relapse olarak tekrar başa yuvarlandık. Normalde kararımı verdikten sonra böyle şeyler yaşamazdım. Ama son dönemlerde yoğun bir içsel mücadele ve psikolojik evre yaşıyor gibiyim. Antrenmanlardan aldığım değerli hormonları %100'e çıkaramıyorum, çünkü antrenmanda bileğimi incittim. Bu sakatlanma hissi de antrenman kalitesini çok düşürdüğü için bir türlü ileriye doğru ateşleyemiyorum. Evet hepsi bir süreç ve aşılacak şeyler. Bunların farkındayım. Yola kaldığımız yerden devam edeceğiz, çünkü bizim başarmaktan başka çaremiz yok. Ve başarı yolunda attığımız adımların da değerli ve kaliteli olabilmesi için süreci itici bir güç olarak kullanmamız gerekiyor. O yüzden yola devam...

Genişletmek için tıklayın ...

Hocam bende ağır kilo overhead Press yaparken bileğimi incittim 1 hafta olacak nerdeyse geçmiyor nasıl geçecek ya

BrockLesnar' Alıntı:

Hocam bende ağır kilo overhead Press yaparken bileğimi incittim 1 hafta olacak nerdeyse geçmiyor nasıl geçecek ya

Genişletmek için tıklayın ...

Birkaç gün antrenmansız kalıp dinlendirmek sonrasında kademe kademe ilerlemek gerekiyor diye tahmin ediyorum. Ben genel olarak ağrının kaynağını dirsek olarak tahmin ediyorum, bir mr çekilmeden netleşmeyecek. Devam ettiği takdirde görüneceğim doktora mecbur...

8.GÜN
Süreç iyi durumda ilerliyor. Ama kronik bir yorgunluk içerisindeyim. Sabahları koşturuyorum iş güç. Sonrasında antrenmana gidiyorum. Geldiğimde de yeteri kadar uyumuyorum ve aşırı anlamsız geçen günlere dönüşüyor bu defa. Bu çarkı bozduğumda her şeyi daha da iyileştirmiş olacağım.

Bugün sosyal medyada birinin yazdığı şeyi görünce aynı şeyleri yaşadığımı fark ettim. Spor salonunda eskisi gibi "safe hissetmiyorum" yazmış. Nedense gerçekten ben de eski verimi alamıyorum. Sebebini bilmediğim bir motivasyonsuzluk var. Eskiden disiplinimle idare edip sürdürürdüm bunu ama son zamanlarda aşırı sıkılmış hissediyorum. Altyapısını, niçinini bilemiyorum. Kafamda bir iki husus var buna sebep olan ama kesin çözümü bilmiyorum.

14. GÜN

Süreç gidiyor gitmesine de... Libidom çok düşük. Antrenmanlarım çok düzensiz ve anlamsız bir zihne büründüm son birkaç gündür. Görüşmekte olduğum bir şirket mesleğimle ilgili/alanıma dair iş başvurumu kabul etti. Ve şirkete kabul edildikten sonraki 3.gün istifa dilekçemi verip çıktım. Böyle bir oluşumun içinde insanların bulunuyor oluşu... Bunu anlamak çok güç. Tam bir fare kapanı. Sürü halinde insanlar girip çıkıyorlar sabahları. Robot gibi herkes çalışmak zorunda falan.. İlginç bir yer. İlk kurumsal deneyimimdi. Ve muhtemelen bu tarz bir oluşumun içinde yıllar sonra üstdüzey bir pozisyonda olmadığım sürece gideceğimi pek düşünmüyorum. Ya da en azından asgari insanî şartlar olmadan.

Şimdi libido sorunu gündemde. Karmaşık ve saçma hissediyorum bugün. Enerjimi yerine getirmem, tekrardan düzelmem lazım. Çünkü hem şirket, hem bu süreçte geçirdiğim muhtemelen kovid olan grip, uykusuzluk garabeti tam bir paket olarak beni huzursuz hale getirdi.

Bakalım düzelteceğim inşallah diye umuyorum...

15.GÜN

Spora gidemiyordum kaç gündür, bugün sonunda gittim. Gidemiyordum demeyeyim de, sıkıldım bazı şeylerden diyeyim. Güzel bir antrenman yaptım ve daha iyiydim çıktığımda.

Süreç yapınca ilk zamanlar olsa gerek, belli bir zaman aralığına kadar dibe vurmuş hissi gündeme geliyor. Dopaminsizliğin yaşattığı sancılar olabilir, bilmiyorum...

Gene buhranlardayım. Kafa olarak sıkıcı bir halet-i ruhiye içindeyim. Akşam fast-food yedim berbattı. Hiç keyif almadım. Bu aralar gene sorgu sual evremdeyim. Tatsızlık hissi pik yapmış vaziyette. Ve devamında depresyonvari hisler...

Açılacak kapılar vardır elbet.

Evet... 17-18.gün civarındayken süreci uçurduk

Beklenen bir durum değildi ama boşlukta ve tatsızlık içerisinde kalmak neticesinde beynin aradığı en kolay dopamini bulması gerekiyordu. Çünkü depresyonvari hislerim gene nüksetti. Bu b*ktan çarkı dönem dönem kırsam da bir anda gün yüzüne çıkabiliyor.

Elbette tekrar sürece devam edeceğim ama hayatımda 2-3 senedir uğraştığım meseleleri rayına oturtmakta zorluk çekiyorum sevgili forumdaşlarım. Ne olacağını elbet zaman gösterecek. Bazen tahammül seviyelerim çok azalsa da, umudun her zaman olduğunu ve zorlukla beraber bir kolaylığın olduğunu biliyorum.