İyi günler dostlar. Forumdaki çoğu kişiden daha genç, henüz reşit bile olmayan bir erkeğim. Genç yaşıma rağmen çeşitli bağımlılıklar sebebiyle kendim gibi hissetmemeye, kişiliğim hakkında krizler yaşamaya başladım. Yaklaşık 4 sene önce tanıştığım PMO'yu bırakmak için kendi başıma mücadele etmişliğim vardı, 1-2 sene önce ise bu davranışın zararlarını öğrendim ve bu siteyle tanıştım. Daha ergenlikten öncesinde yaşadığım sorunlar, yaptığım takıntılar beni epey yıpratmıştı. Nofap'in bu sorunlarımın tamamına derman olacağını düşünerek belki de yüzlerce sürece girdim ama bir yerde tıkanıp bozdum. Son zamanlarda en iyi şekilde yürüttüğüm iki sürecim vardı, birinde 22 diğerinde ise 43 gün boyunca PMO'yu tamamen söktüm attım. Ancak bu süreçler de umduğum gibi gitmemişti. Zihnim bir şekilde yanlış taraflara kayıyordu, fiziksel ve ruhsal gücümde gözle görülür değişimler olur gibiydi fakat bu değişimlerin yetersiz olduğunu hissediyordum. Sonra süreçlerim içerisinde ve relapse anlarından sonra asıl sorunu, beni boşluğa sürükleyen asıl etkeni fark ettim:
Mücadele etmem gereken tek bir bağımlılık yoktu. Alışkanlık edindiğim birçok yararsız aktivite vardı ki bunların bir kısmı bağımlılık düzeyindeydi. PMO'suz geçirdiğim günlerde oluşan boşluğu doldurmak için reels, shorts ve youtube videolarına sarıyordum. Bununla birlikte aşırı şeker tüketimi, yemek yemeye karşı sürekli doyumsuzluk, fastfood tüketimi büyük bir artış gösteriyordu. Ayrıca sürekli hayal kuruyordum. Sürekli zihnimi gerçekçi olmayan, boş uğraşlarla meşgul ediyordum. Porno ve mastürbasyon yoktu ancak zevk verici başka aktivitelerle bütün günümü doldurmuştum. Her şeyin PMO'nun gidişiyle düzeleceği gibi bir algım olmuş olsa gerek.
Son zamanlarda ise şunu kavradım: Evet, porno ve mastürbasyon bağımlılığı çok büyük bir sorun ancak sahip olduğum tek bağımlılık bu değil. Bu sebepten ötürü sürecimi tam kapasite haline getirmeye, turboyu aktifleştirmeye, tek seferde yeniden doğmuşçasına değişmeye karar verdim.
Sosyal medya, oyun ve ekranı zorunluluklar dışında geçici süreliğine (90 gün kadar) bırakmayı
Rafine şeker, fastfood ve doyumsuzluğu ise TAMAMEN hayatımdan söküp atmayı düşünüyorum.
Bununla birlikte gerçekçi olmayan hayallerle vaktimi harcamak yerine eyleme geçmeye karar verdim.
Ancak bir sıkıntı var: Korkuyorum arkadaşlar. Zevkten mahrum kalmaktan, hayatı kaçırmaktan, sıkılmaktan korkuyorum. Zevke ve uyuşukluğa teslim olmuş bunca insanın, aklını kullanmak ve kendini geliştirmekten erinen bunca kişinin arasında bir başıma kalmaktan, izole olmaktan korkuyorum. Bununla beraber bahsettiğim şeylerin bir bağımlılık olduğunu ve bunlardan en erken zamanda kurtulmam gerektiğini de biliyorum. Kurtulmak için yoksunluk yaşamak, boş vakti yeni ve faydalı uğraşlarla doldurmak gerektiğini anlıyorum fakat hemen hemen tüm akranlarım benim hedeflediğimin tam tersi bir yaşam sürüyor ve bununla mutlu görünüyorlar. Sabahtan akşama kadar oyun oynayıp, instagram'da takılıp üstüne bir de porno eşliğinde iki kez 31 patlatıp yaşayan arkadaşımın sabah okula geldiğinde sevinçli olması, kaygı duymaması, enerjik olması, bir şeylerin ters gittiğine dair hiçbir belirtinin kendisinde olmaması kanıma dokunuyor resmen. "Ben neden böyle değilim" diyorum, "Ben neden acı çekmek zorundayım" gibi düşünceler geliyor, kıyaslıyorum kendimi.
Her şeye rağmen bildiğimi okumalı mıyım yoksa yeni bir plan mı yapmalıyım? Yardımcı olursanız sevinirim.
Mücadele etmem gereken tek bir bağımlılık yoktu. Alışkanlık edindiğim birçok yararsız aktivite vardı ki bunların bir kısmı bağımlılık düzeyindeydi. PMO'suz geçirdiğim günlerde oluşan boşluğu doldurmak için reels, shorts ve youtube videolarına sarıyordum. Bununla birlikte aşırı şeker tüketimi, yemek yemeye karşı sürekli doyumsuzluk, fastfood tüketimi büyük bir artış gösteriyordu. Ayrıca sürekli hayal kuruyordum. Sürekli zihnimi gerçekçi olmayan, boş uğraşlarla meşgul ediyordum. Porno ve mastürbasyon yoktu ancak zevk verici başka aktivitelerle bütün günümü doldurmuştum. Her şeyin PMO'nun gidişiyle düzeleceği gibi bir algım olmuş olsa gerek.
Son zamanlarda ise şunu kavradım: Evet, porno ve mastürbasyon bağımlılığı çok büyük bir sorun ancak sahip olduğum tek bağımlılık bu değil. Bu sebepten ötürü sürecimi tam kapasite haline getirmeye, turboyu aktifleştirmeye, tek seferde yeniden doğmuşçasına değişmeye karar verdim.
Sosyal medya, oyun ve ekranı zorunluluklar dışında geçici süreliğine (90 gün kadar) bırakmayı
Rafine şeker, fastfood ve doyumsuzluğu ise TAMAMEN hayatımdan söküp atmayı düşünüyorum.
Bununla birlikte gerçekçi olmayan hayallerle vaktimi harcamak yerine eyleme geçmeye karar verdim.
Ancak bir sıkıntı var: Korkuyorum arkadaşlar. Zevkten mahrum kalmaktan, hayatı kaçırmaktan, sıkılmaktan korkuyorum. Zevke ve uyuşukluğa teslim olmuş bunca insanın, aklını kullanmak ve kendini geliştirmekten erinen bunca kişinin arasında bir başıma kalmaktan, izole olmaktan korkuyorum. Bununla beraber bahsettiğim şeylerin bir bağımlılık olduğunu ve bunlardan en erken zamanda kurtulmam gerektiğini de biliyorum. Kurtulmak için yoksunluk yaşamak, boş vakti yeni ve faydalı uğraşlarla doldurmak gerektiğini anlıyorum fakat hemen hemen tüm akranlarım benim hedeflediğimin tam tersi bir yaşam sürüyor ve bununla mutlu görünüyorlar. Sabahtan akşama kadar oyun oynayıp, instagram'da takılıp üstüne bir de porno eşliğinde iki kez 31 patlatıp yaşayan arkadaşımın sabah okula geldiğinde sevinçli olması, kaygı duymaması, enerjik olması, bir şeylerin ters gittiğine dair hiçbir belirtinin kendisinde olmaması kanıma dokunuyor resmen. "Ben neden böyle değilim" diyorum, "Ben neden acı çekmek zorundayım" gibi düşünceler geliyor, kıyaslıyorum kendimi.
Her şeye rağmen bildiğimi okumalı mıyım yoksa yeni bir plan mı yapmalıyım? Yardımcı olursanız sevinirim.
