“Korkak biri” hepimizin olmak istemediği bir durumdur. Peki korku ve korkmak bu kadar olumsuz ve kötü durumdaysa, evrimsel süreçte bugüne kadar nasıl gelmeyi başardılar? Eğer ki olumsuz ve önemsiz, insanın düşüklüğünü ve beceriksizliğini tanımlıyorsa, neden bu ana kadar gelmeyi başardı?
İnsan korktuğu zaman garip bir hisse kapılır, nefesi daralır, kalp atışları artar. Peki vücut neden bu tepkileri veriyor? Bir faydası olmalı değil mi? Yoksa vücudumuz bu tepkileri vermezdi. “Kaç veya Savaş” bunu hepimiz biliriz. Korkunç bir durumda verilebilecek iki durum vardır ve inanılmaz bir durum vardır ki bu iki durumun yaratıcısı korku olabilir. Ya kaçarsın ya da savaşırsın.
Zor bir durumda olduğunu varsay; seni öldürmek üzere iki adam peşine takıldı ve köşeye sıkıştın. Buradaki beynin vereceği tepki korkmaktır. Beynin bu tepkisi üzerine 2 durum gelişebilir. Ya kaçarsın (ki artık köşeye sıkıştığın için bu mümkün değil) ya da cesaret gösterirsin, en olmadık işler yapıp, inanılmaz yollar bulursun. İşte burada durdum ve düşündüm. Cesareti oluşturan korku olmuyor mu? İnanılmaz yolar denemeni ve kendini en olmadık şekle sokmanı sağlayan korkunun oluşturduğu cesaret değil mi? Bu iki hissin birbirine taban tabana zıt olduğunu düşünürüz. Hatta kişilik özellikleri olarak “cesur” ve “korkak” zıt anlamlıdır. Korkmadan insanın hayatta kalması pek mümkün olmuyor. Korkmak insanı cesaretli olmaya, hayatta kalmaya ve gelişmeye itiyor. Bu yüzden de bugün hala o korkuyu hissediyoruz. Sevdiklerimizi kaybetme korkusunu hissediyoruz; böylece onlarla daha çok vakit geçirmek istiyoruz.
Peki korku duygusu kullanılabilir mi? Yani aslında olmayan ve içinden çıkılmaz bir durumdan korkabilir miyiz? Tabiiki de! İnsanların hayalet, ölüler ve gece gördüğü bir elbiseden korkmasını nasıl açıklayacağız. İşte bu durum maalesef beynin açığı. Küçükken aslında olamayan şeyler gördüğümüzü, elbiseleri canavarlara benzettiğimizi hepimiz hatırlarız. Büyüdükçe hayatla birlikte bu düşünceler kaybolur. Böyle durumların en can sıkıcı noktası üstte verdiğim örneğe benzememesi. İnsan korktuğu an savaşmak üzere bir cesaret gösterir. Ama bu korkuyu biz yarattığımız ve aslında olmadığı için savaşacak bir durum yoktur. Kaçacak bir durumda yoktur. İşte bu noktada beyin tıkanır. İnsan neyle savaşacağını bilmeden, nasıl savaşacak? Bir durumun varlığına inanıyorsun ve bu onu var ediyor ama aslında yok. Beyin için büyük bir bilmece. Peki beyin bu olmayan şeylere nereden inanıyor? Yani aslında bir hayaletten korkmayı ve olabileceği ihtimalini nereden öğreniyor? Filmler, televizyonlar, insanlar …. Beyin asla durmaz hep öğrenir, tecrübe ve deneyimle çalışır. Girdileri, verdikçe işler. Televizyonda bir korku filmi izlersen, canavarları öğrenir. Ve onlardan korkmaya başlar ama aslında olmadığı içinde duygular karmakarışık bir hale bürünür.
Porno izleyememekten korkmak! Garip bir cümle değil mi? Hepimiz bu illeti bırakmak istiyoruz, peki bu kriz duygusu nereden geliyor? Beyin neyden korkuyor? Neyden korktuğunu açıklayayım: Gece gördüğü ve canavara benzettiği bir elbiseden korkuyor! Porno izlememekten korkar mıyım demeyin! Hepimize olan bu. Kriz duygusunun ana nedeni. Aslında porno izlemeden (hatta cinsel ilişki olmadan bile) insan yaşar. Ama verilen girdiler (televizyon, film yıldızları, yasak elma sendromu) bu durumun hayatın devamı için gerekli olduğunu gösterir. Ve onu kaybetmekten korkarız. Aslında hiçbir şeyden korkarız. Çünkü o bize tanıtılan şey değil. Cinsel ilişkinin bir uzvu değil. Zevkli değil, gerekli değil, destek olmuyor, acı veriyor. Hala neyden korkuyorsun! Bir hiçten mi? Bırak sürece girmeyi, bırak artık bir şey beklemeyi! Hayatını yaşa, seni ömür boyu gece vaktinde korkutmuş bir elbisenin artık sadece bir elbise olduğunu gör. Elbisenin yanına git cesareti göster. Onun sadece bir elbise olduğunu gör. Korkunu cesarete çevir. Hayata atıl ve pornosuzda yaşayabileceğini anla! Hiçbir şeyden vazgeçmiyorsun , kaybedecek hiçbir şey yok. Hayatın daha kötü bir hale gelmeyecek. Bu korku hissini kullandılar . Şimdi sıra sende, hayatını kontrol etme vakti sende. Çünkü cesareti işte bu korku yaratır!
Saygılar…
İnsan korktuğu zaman garip bir hisse kapılır, nefesi daralır, kalp atışları artar. Peki vücut neden bu tepkileri veriyor? Bir faydası olmalı değil mi? Yoksa vücudumuz bu tepkileri vermezdi. “Kaç veya Savaş” bunu hepimiz biliriz. Korkunç bir durumda verilebilecek iki durum vardır ve inanılmaz bir durum vardır ki bu iki durumun yaratıcısı korku olabilir. Ya kaçarsın ya da savaşırsın.
Zor bir durumda olduğunu varsay; seni öldürmek üzere iki adam peşine takıldı ve köşeye sıkıştın. Buradaki beynin vereceği tepki korkmaktır. Beynin bu tepkisi üzerine 2 durum gelişebilir. Ya kaçarsın (ki artık köşeye sıkıştığın için bu mümkün değil) ya da cesaret gösterirsin, en olmadık işler yapıp, inanılmaz yollar bulursun. İşte burada durdum ve düşündüm. Cesareti oluşturan korku olmuyor mu? İnanılmaz yolar denemeni ve kendini en olmadık şekle sokmanı sağlayan korkunun oluşturduğu cesaret değil mi? Bu iki hissin birbirine taban tabana zıt olduğunu düşünürüz. Hatta kişilik özellikleri olarak “cesur” ve “korkak” zıt anlamlıdır. Korkmadan insanın hayatta kalması pek mümkün olmuyor. Korkmak insanı cesaretli olmaya, hayatta kalmaya ve gelişmeye itiyor. Bu yüzden de bugün hala o korkuyu hissediyoruz. Sevdiklerimizi kaybetme korkusunu hissediyoruz; böylece onlarla daha çok vakit geçirmek istiyoruz.
Peki korku duygusu kullanılabilir mi? Yani aslında olmayan ve içinden çıkılmaz bir durumdan korkabilir miyiz? Tabiiki de! İnsanların hayalet, ölüler ve gece gördüğü bir elbiseden korkmasını nasıl açıklayacağız. İşte bu durum maalesef beynin açığı. Küçükken aslında olamayan şeyler gördüğümüzü, elbiseleri canavarlara benzettiğimizi hepimiz hatırlarız. Büyüdükçe hayatla birlikte bu düşünceler kaybolur. Böyle durumların en can sıkıcı noktası üstte verdiğim örneğe benzememesi. İnsan korktuğu an savaşmak üzere bir cesaret gösterir. Ama bu korkuyu biz yarattığımız ve aslında olmadığı için savaşacak bir durum yoktur. Kaçacak bir durumda yoktur. İşte bu noktada beyin tıkanır. İnsan neyle savaşacağını bilmeden, nasıl savaşacak? Bir durumun varlığına inanıyorsun ve bu onu var ediyor ama aslında yok. Beyin için büyük bir bilmece. Peki beyin bu olmayan şeylere nereden inanıyor? Yani aslında bir hayaletten korkmayı ve olabileceği ihtimalini nereden öğreniyor? Filmler, televizyonlar, insanlar …. Beyin asla durmaz hep öğrenir, tecrübe ve deneyimle çalışır. Girdileri, verdikçe işler. Televizyonda bir korku filmi izlersen, canavarları öğrenir. Ve onlardan korkmaya başlar ama aslında olmadığı içinde duygular karmakarışık bir hale bürünür.
Porno izleyememekten korkmak! Garip bir cümle değil mi? Hepimiz bu illeti bırakmak istiyoruz, peki bu kriz duygusu nereden geliyor? Beyin neyden korkuyor? Neyden korktuğunu açıklayayım: Gece gördüğü ve canavara benzettiği bir elbiseden korkuyor! Porno izlememekten korkar mıyım demeyin! Hepimize olan bu. Kriz duygusunun ana nedeni. Aslında porno izlemeden (hatta cinsel ilişki olmadan bile) insan yaşar. Ama verilen girdiler (televizyon, film yıldızları, yasak elma sendromu) bu durumun hayatın devamı için gerekli olduğunu gösterir. Ve onu kaybetmekten korkarız. Aslında hiçbir şeyden korkarız. Çünkü o bize tanıtılan şey değil. Cinsel ilişkinin bir uzvu değil. Zevkli değil, gerekli değil, destek olmuyor, acı veriyor. Hala neyden korkuyorsun! Bir hiçten mi? Bırak sürece girmeyi, bırak artık bir şey beklemeyi! Hayatını yaşa, seni ömür boyu gece vaktinde korkutmuş bir elbisenin artık sadece bir elbise olduğunu gör. Elbisenin yanına git cesareti göster. Onun sadece bir elbise olduğunu gör. Korkunu cesarete çevir. Hayata atıl ve pornosuzda yaşayabileceğini anla! Hiçbir şeyden vazgeçmiyorsun , kaybedecek hiçbir şey yok. Hayatın daha kötü bir hale gelmeyecek. Bu korku hissini kullandılar . Şimdi sıra sende, hayatını kontrol etme vakti sende. Çünkü cesareti işte bu korku yaratır!
Saygılar…
Son düzenleme:
