Çözüm aramaktan,geçici çözümlerden,hep başa dönmekten çok yoruldum.Artık ne yapacağımı bilmez hale geldim ve tükendim.Çok yol denedim ama en sonunda tüm bilinç gidiyordu ve krize hayır diyemiyordum.
Beni tanımanız için özet geçiyorum:
19 yaşında mezun senemdeyim.Ortaokulum zorbalık doluydu ve lise de farklı değildi.Üstüne psikolojim iğrençti ve aşırı utangaç biriydim.En normal şeyleri bile ayrıntılı düşünür ve gerilirdim,rahat insanlara hep özenirdim.Bu sorunlar ve zorbalıklar arttıkça bağımlılığa yöneldim.Fen lisesinde olmama rağmen hayatım iyi değildi ve Adana'nın keko yurtlarında kaldım.Her gün uykusuz kalıp pmo yapardım.Sonra okula gidip ruh gibi gezerdim ve ölmek isterdim.Hep unutkandım ve aptal olduğumu düşünüyordum çünkü hiçbir şey aklımda kalmazdı,anında unuturdum.Lise boyunca kafamda dolanan şey "ben nasıl fen lisesini kazandım" oldu.
Derken sınav yaklaştı ve korona çıktı.Eve kapandık ve ben çok mutlu oldum çünkü okul benim için tramva merkeziydi.Ama maalesef eve kapanmak beni telefona sardırdı.Ailem de bana karışıyordu,karışsa bile sadece sözlü olduğundan hep oyun oynadım.Gerçi abimde baya sert davranırdı bana gene yapardım.Böyle böyle Mayıs 2021 geldi ve sınava hiç hazır değildim.Nasıl çalışılır,ne yapmam gerek,nerden başlamalıyım hiçbir bilgim yoktu ve süreç bozup duruyordum.Hayattan o kadar çok nefret ediyordum ki hep intihar etmek istiyordum.Hayır diyemememe hep bir mantıklı neden aradım ama bulamadım çünkü bu bir duyguydu,duygularsa mantıklı değildi.Derken son bir ay yanlış bir şekilde çalışıp sınava girdim.tyt 45 ayt 10 netim olmasına rağmen 90 ortalamam olduğu için(yazılılar ve dersler çok ayrı bir tramvaydı,90 iyiymiş demeyin) 300k ya girdim.Sonuç kötü olunca da mezuna kaldım.
Yaz geldi ve bana dershaneye git dediler.Ben her şeyden korkan biriydim özellikle sosyal ortamlardan.Adını duydukça miğdem bulanırdı ve her dershane dediklerinde kötü olurdum.Sonra bir gün gücümü toplayıp dershaneyi denemeye gittim.İlk haftalar çok zordu,eve hep dayak yemiş gibi giderdim.Herkesten tetiklenirdim,çekinirdim ve kendimi uzak tutardım ama bir yandan da arkadaşım olmasını çok istiyordum.Bu iki çelişkiyle savaşmak çok iğrençti.Sonra çevreye değil derslere odaklanayım dedim ancak sorumu bile soramaz halde olduğumu fark ettim,herkesten korkuyordum.Hatta lisede sokakta yürürken sürekli biri beni öldürecek gibi hissediyordum.Yurtta hep şiddet izlerlerdi ve onlara bakıp ben de izlemeye başladım.Her izlediğimin bir hafta etkisinde kalırdım ancak gene de izlerdim,çok değişikti.
Zamanla etrafındakilere bakarak hayatı öğrenmeye karar verdim.Yaşıtlarım napıyorlardı,merhaba nasıl denilirdi,biri bir arkadaşını ilk görünce ne yapardı.Hep bunları öğrenmeye çalıştım çünkü benim için bunlar çok büyük sorunlardı.Sosyal hayat nedir,insanların nasıl davranmalı bilmiyordum(zorba olmayan normal insanlar).Daha doğrusu normal bir arkadaşlık nedir bilmiyordum ve yanlış bir şey olmasından korktuğumdan insanlardan çekiniyordum.
Dershanede kendim olmaya başlayınca yavaş yavaş arklarım olmaya başladı ve netlerim arttı.Ancak pmo hala devam ediyordu ve hala istediğim gibi biri değildim.Pmo ve diğer bağımlılıklar,daha doğrusu bir şeye hayır diyememek beni çok yavaşlatıyordu.Sadece pmo değil oyun,müzik,insan bağımlılığı da vardı ve ben bu oyuna 5 yıldır bağımlıydım.Stres olup süreci bozardım,sonra zaten bozdum diyip daha da bozardım.Sonraki günlerde chaser da diğer şeyler tatmin etmeyince oyun oynardım,sonra müzik dinlerdim.Müzik oyunu hatırlatırdı,hayır diyemeyiz oynardım,uykusuz kalırdım,yatamadığım içinde stres olurdum en son stres gitsin diye pmo yapardım ve böyle bir döngü dönüp dururdu.
Uzman birinden,mentörlerden,gruplardan yardım aldım ancak kriz anı her şeyi unutup tekrar yapardım.Unutmasam bile o an pmo zararlı lafı asla etkili gelmiyordu,resmen beynim beni yönetiyordu.
Sonra annemden yardım istedim ve olanları yazdığım yazıyı buraya koyarım:
Thread 'Süreçten Aileme Bahsettim, Yaşananlar' Süreçten Aileme Bahsettim, Yaşananlar
Ama o da işe yaramadı,bir gün oyun videosu izledim ve tekrardan oyun arzusu oluştu.Hayır diyemeyip annemin telefonuyla oynadım,yetmedi kendi telefonumu arayıp buldum,uykusuz kaldım ve yukarı da söylediğim döngüler geri geldi.Artık ne yapacağımı bilmiyorum ve kendimden çok korkuyorum.Böyke giderse gene mezuna kalacağım ve intihar etme yolunda ilerleyeceğim çünkü bir an önce hayatımı kurtarmam gerek ve bu olmazsa kimse beni anlamayacak.Kendi çukurumda boğulacağım.Ailem yaşlanırken,insanlar benden bir şeyler beklerken,mis gibi imkanlarım,çalışma masam,arkadaşlarım varken hala devam etmek çok koyuyor.
Bu söylediğim cümleler ne kadar bilinçli ve güzel olsa da beynimde uyandırdığı etki artık çok anlamsız.Beynim ve yazdıklarım farklı kişi gibiler.Beynim kriz anlarında beni kandırıyor ve ailemi,hayatımı elimden alıyor.Hayır diyemiyorum ve napacağımı bilemiyorum.Mesela az önce türev dinlerken kriz geldi ve hemen diğer odaya gidip oynamaya hazırlandım.Anneme veya gruba krizdeyim demedim çünkü krizde olduğumu belirtme isteği anlamsızdı,bir şey olmaz moduna girdim.Daha sonra kendime mantıklı cümleler söyledim ancak tüm gün boyunca bunu yaparak hayır diyebilmem imkansız,ille patlak veriyor.
Beni tanımanız için özet geçiyorum:
19 yaşında mezun senemdeyim.Ortaokulum zorbalık doluydu ve lise de farklı değildi.Üstüne psikolojim iğrençti ve aşırı utangaç biriydim.En normal şeyleri bile ayrıntılı düşünür ve gerilirdim,rahat insanlara hep özenirdim.Bu sorunlar ve zorbalıklar arttıkça bağımlılığa yöneldim.Fen lisesinde olmama rağmen hayatım iyi değildi ve Adana'nın keko yurtlarında kaldım.Her gün uykusuz kalıp pmo yapardım.Sonra okula gidip ruh gibi gezerdim ve ölmek isterdim.Hep unutkandım ve aptal olduğumu düşünüyordum çünkü hiçbir şey aklımda kalmazdı,anında unuturdum.Lise boyunca kafamda dolanan şey "ben nasıl fen lisesini kazandım" oldu.
Derken sınav yaklaştı ve korona çıktı.Eve kapandık ve ben çok mutlu oldum çünkü okul benim için tramva merkeziydi.Ama maalesef eve kapanmak beni telefona sardırdı.Ailem de bana karışıyordu,karışsa bile sadece sözlü olduğundan hep oyun oynadım.Gerçi abimde baya sert davranırdı bana gene yapardım.Böyle böyle Mayıs 2021 geldi ve sınava hiç hazır değildim.Nasıl çalışılır,ne yapmam gerek,nerden başlamalıyım hiçbir bilgim yoktu ve süreç bozup duruyordum.Hayattan o kadar çok nefret ediyordum ki hep intihar etmek istiyordum.Hayır diyemememe hep bir mantıklı neden aradım ama bulamadım çünkü bu bir duyguydu,duygularsa mantıklı değildi.Derken son bir ay yanlış bir şekilde çalışıp sınava girdim.tyt 45 ayt 10 netim olmasına rağmen 90 ortalamam olduğu için(yazılılar ve dersler çok ayrı bir tramvaydı,90 iyiymiş demeyin) 300k ya girdim.Sonuç kötü olunca da mezuna kaldım.
Yaz geldi ve bana dershaneye git dediler.Ben her şeyden korkan biriydim özellikle sosyal ortamlardan.Adını duydukça miğdem bulanırdı ve her dershane dediklerinde kötü olurdum.Sonra bir gün gücümü toplayıp dershaneyi denemeye gittim.İlk haftalar çok zordu,eve hep dayak yemiş gibi giderdim.Herkesten tetiklenirdim,çekinirdim ve kendimi uzak tutardım ama bir yandan da arkadaşım olmasını çok istiyordum.Bu iki çelişkiyle savaşmak çok iğrençti.Sonra çevreye değil derslere odaklanayım dedim ancak sorumu bile soramaz halde olduğumu fark ettim,herkesten korkuyordum.Hatta lisede sokakta yürürken sürekli biri beni öldürecek gibi hissediyordum.Yurtta hep şiddet izlerlerdi ve onlara bakıp ben de izlemeye başladım.Her izlediğimin bir hafta etkisinde kalırdım ancak gene de izlerdim,çok değişikti.
Zamanla etrafındakilere bakarak hayatı öğrenmeye karar verdim.Yaşıtlarım napıyorlardı,merhaba nasıl denilirdi,biri bir arkadaşını ilk görünce ne yapardı.Hep bunları öğrenmeye çalıştım çünkü benim için bunlar çok büyük sorunlardı.Sosyal hayat nedir,insanların nasıl davranmalı bilmiyordum(zorba olmayan normal insanlar).Daha doğrusu normal bir arkadaşlık nedir bilmiyordum ve yanlış bir şey olmasından korktuğumdan insanlardan çekiniyordum.
Dershanede kendim olmaya başlayınca yavaş yavaş arklarım olmaya başladı ve netlerim arttı.Ancak pmo hala devam ediyordu ve hala istediğim gibi biri değildim.Pmo ve diğer bağımlılıklar,daha doğrusu bir şeye hayır diyememek beni çok yavaşlatıyordu.Sadece pmo değil oyun,müzik,insan bağımlılığı da vardı ve ben bu oyuna 5 yıldır bağımlıydım.Stres olup süreci bozardım,sonra zaten bozdum diyip daha da bozardım.Sonraki günlerde chaser da diğer şeyler tatmin etmeyince oyun oynardım,sonra müzik dinlerdim.Müzik oyunu hatırlatırdı,hayır diyemeyiz oynardım,uykusuz kalırdım,yatamadığım içinde stres olurdum en son stres gitsin diye pmo yapardım ve böyle bir döngü dönüp dururdu.
Uzman birinden,mentörlerden,gruplardan yardım aldım ancak kriz anı her şeyi unutup tekrar yapardım.Unutmasam bile o an pmo zararlı lafı asla etkili gelmiyordu,resmen beynim beni yönetiyordu.
Sonra annemden yardım istedim ve olanları yazdığım yazıyı buraya koyarım:
Thread 'Süreçten Aileme Bahsettim, Yaşananlar' Süreçten Aileme Bahsettim, Yaşananlar
Ama o da işe yaramadı,bir gün oyun videosu izledim ve tekrardan oyun arzusu oluştu.Hayır diyemeyip annemin telefonuyla oynadım,yetmedi kendi telefonumu arayıp buldum,uykusuz kaldım ve yukarı da söylediğim döngüler geri geldi.Artık ne yapacağımı bilmiyorum ve kendimden çok korkuyorum.Böyke giderse gene mezuna kalacağım ve intihar etme yolunda ilerleyeceğim çünkü bir an önce hayatımı kurtarmam gerek ve bu olmazsa kimse beni anlamayacak.Kendi çukurumda boğulacağım.Ailem yaşlanırken,insanlar benden bir şeyler beklerken,mis gibi imkanlarım,çalışma masam,arkadaşlarım varken hala devam etmek çok koyuyor.
Bu söylediğim cümleler ne kadar bilinçli ve güzel olsa da beynimde uyandırdığı etki artık çok anlamsız.Beynim ve yazdıklarım farklı kişi gibiler.Beynim kriz anlarında beni kandırıyor ve ailemi,hayatımı elimden alıyor.Hayır diyemiyorum ve napacağımı bilemiyorum.Mesela az önce türev dinlerken kriz geldi ve hemen diğer odaya gidip oynamaya hazırlandım.Anneme veya gruba krizdeyim demedim çünkü krizde olduğumu belirtme isteği anlamsızdı,bir şey olmaz moduna girdim.Daha sonra kendime mantıklı cümleler söyledim ancak tüm gün boyunca bunu yaparak hayır diyebilmem imkansız,ille patlak veriyor.
