kabaca 10.gündeyim diyebilirim birazcık morallerim bozuk ve stresliyim
Bu sürecin 10. günündeyken senin hissettiklerinin aynısını ben de yaşadım.
“Ben ne yapıyorum?”, “Hayat böyle mi geçecek?”, “Başkaları çoktan ilerledi, ben neden buradayım?”
Ve sonra bir şey fark ettim:
Bu duygular, iyileşmenin işaretleri
Beyin uzun süre sahte dopaminle beslendiği zaman, gerçekle yüzleştiğinde ilk verdiği tepki: umutsuzluk.Çünkü artık kendini uyuşturamıyor. Artık kaçamıyor.
O yüzden “kendini kıyaslama”, “hayatı sorgulama”, “hiçbir şey yapmak istememe” gibi hisler gelmeye başlar.
Ama işte tam burası, kırılma noktası.
“Bir adamın karanlıkla yüzleştiği an, aslında yeniden doğduğu andır.”
— Carl Jung
Sen şu an yeniden doğuyorsun dostum.
Kendini yargılama.
Başkalarıyla kıyaslama.
Bırak herkes kendi yarışında koşsun.
Senin rotan başka, senin amacın şu an sadece kendini hatırlamak.
Ülkenin hali seni bozmasın. Unutma, kendi içini düzene koymadan dışarıyı güzelleştiremezsin.
Ve sen şu an en devrimsel şeyi yapıyorsun: kendini temizliyorsun.
“Dünyayı değiştirmek istiyorsan önce yatağını topla.”
— Admiral McRaven
Önce iç dünyanı ayağa kaldır.
Gerisi domino gibi gelir.
Sen bu sürecin içindeyken kendini değersiz hissetme.
Sen şu an uyanıyorsun.
Ve uyanan biri, asla eskisi gibi uyuyamaz.
Yalnız değilsin.
Yolun başındasın.
Ve bu daha sadece giriş bölümü.
Yani bu duygular senin yanlış gittiğini değil, tam tersine doğru yere bastığını gösteriyor.
Ama şunu bil:
Bu hisler geçici. Ama eğer neyle karşı karşıya olduğunu bilmezsen geçici değilmiş gibi gelir.
O yüzden sana tavsiyem:
Mutlaka sürecin nasıl işlediğini öğren.
Beynin nasıl çalışıyor, neden boşluk hissi geliyor, bu his ne zaman geçer — bunları anlamadıkça hep tökezler gibi hissedersin.
Neverfap Akademi’nin YouTube videoları ve PBKY kitabı bu konuda sana ışık tutar.
Unutma:
“Tanımadığın düşmanla savaşamazsın.”
Senin sorunun sen değilsin, sadece sistemin hakkında bilgin eksik.
Bilgi geldikçe, özgüven artar.
Ve o karanlık kendiliğinden dağılır.
