Bugün sürecimi bozdum . Gerçi süreçmiydi belli değil. Uzun zamandır sayacı resetleyip bir dahaki pmo yu bekliyorum adeta. Sürece başlamak için karar bile veremiyorum. Bugün süreci çok iğrenç bir şekilde bozdum. O an sapık olduğumu düşündüm arkadaşlar. Porno bağımlılığım olmasa da masturbasyon hayatımı çalıyor adeta. Süreci bozmanın ardından ileride nasıl bir baba ya da eş olacağımı düşündüm bi an ve hiç iç açıcı değildi. Sınavlardan geçiyorum bir şeyler başarıyorum evet ama sanki bunlar haricinde hersey ters gidiyor. Ben mi abartıyorum yoksa düşüncelerim gerçek mi merak ediyorum. İnançlı bi insan olmama rağmen yavaş yavaş bu halimden eser kalmıyor. Sokaktaki kadınlara s*x objesi gibi bakmaktan yoruldum. Ama durduramıyorum sanki bu hissi. Hayattan soğumaya bi nevi hayattan istifa etmeye başladım sanki. Ne için çabalamam gerektiğini kendime sorduğumda cevap bile alamıyorum. Her şey güzelken bu iğrençlik gelip elimdeki herseyi alıp götürüyor. Beni harekete geçirecek tek bir sebep bile bırakmıyor elimde. Kendimden nefret etmekten yoruldum. İstemediğimi yapmaktan yoruldum. Şuan bi koltukta oturup bu yazıyı yazıyor olmak bile beni yoruyor beynimi yoruyor. Vicdanımı buraya dert yanarak rahatlatıyorum. Bunun farkındayım. Sanırım bundan sonraki günlerde bu gün olduğu gibi başa dönmeler ile geçecek. Bunu ne kadar inkar etsem de içimden gelen bu. Sadece fap yapmaktan değil hayattan gelen bi yorgunluk bu. Olduğum kişiyi sevmediğimi anlıyorum bu aralar. Sırf bu değişim isteği onun için. Fakat kendimden bu kadar nefret ederek ne kadar kendimi geliştirebilirim bilmiyorum. Hangi gelişim noktasında kendimi kabullenebilirim. Başarılı olduğumda kendimi sevmem için yeterli sebebim olacak mı bunu soruyorum ama cevap alamıyorum. Hayat bana kötü vurdu gibi saçma sapan dert yanmıyorum. Bu dünyada ekmek bulma ümidi ile yaşayan insanlar da var. Ama yine de şansım pek iyi gitmiyor gibi. Umutsuz olmanın en kötüsü olduğunu söylerim herkese ama bu sefer umutsuz olan benim. Bir erkek olarak böyle bi ruh haline girmem doğru değil belki de. Fakat çokta umrumda değil bu. İstemsiz bu haldeyim başarıya ve hayata olan isteksizlik ve amaçsızlık beni bitiriyor. Tükenişimi izliyorum adeta. Bu hayat nereye gider ya da nereye kadar gider bilmiyorum. Tek istediğim biraz umut ama o da gelmeyecek gibi artık. Pes edenlerin dediği gibi hiçbir şey yapmak istemiyorum artık. Bu hale geleceğimi kim düşünürdü
