8erk' Alıntı:

Beyler gerçekten sevilmenin nasıl bir şey olduğunu bilmiyorum. Şu an 17 yaşındayım küçükken sevilirdim, biliyorum ama ergenliğe girdikten sonra artık etrafımdaki insanlar bana daha az ilgi göstermeye başladı çünkü boyum yaşıtlarıma göre çok daha hızlı uzamıştı. 12 yaşında 165 tim. Sınıfta bi gürbüz olur ya o bendim ama öyle olmayı kim ister yani insanlar sizden korkuyorlar falan korktuklarını söylemeseler de hissediyordum korktuklarını. Ben de bu yüzden fazla konuşmak istemedim, normalde aşırı enerjik bi insanımdır biraz hiperaktifliğim bile var hatta. Ama artık sınıfta arka sırada oturan sadece uyuyan eleman liseye başladığımdan beri benim bu beni insanlardan baya uzaklaştırdı. Hiç ailen de mi sevmedi? falan derseniz 7,8 ay oluyor annem terk edeli. Babamla diyaloğumuz zaten küçüklükten beri yoktu. Baba figürü olmadan büyüdüm. İyi ki 12 yaşında basketbola başladım ki en iyi rol model olacak insanları görebildim. Annen terk etmeden önce hiç sevmez miydi? derseniz de bilmiyorum anne gibi mi seviyordu yoksa başka bi şey gibi mi? Söylemeye bile utanıyorum ama bilmiyorum. Çünkü karşılaştırabileceğim başka bi sevgi yok Annem demek de istemiyorum. Kadın iyi ki de gitti çünkü son zamanlarda bana olan sevgisinin biraz fazla saçma sapan olduğunu sezmiştim ve tabiki de artık normal bi şekilde konuşmuyordum. Bi iki hafta sonra da gitti iyi ki de gitti. Gitmemiş olsa büyük ihtimal bunları yazan bi insan da olmazdı. Ne diyordum insanlardan uzaklaştım baya asosyal oldum. Babamın yaşattığı şeyler kafayı yeme noktasına gelmeme sebep oldu.

Türkiye şartlarında zaten aileniz büyük ihtimal fakirdir. Babamın öyle sabit bi işi yoktur, maaşlı değildir, ne zaman nerden para geleceği belli olmaz ama gelir. Geldiği zaman ne yapmasını beklersiniz? Normal bir babanın çocuklarının karnını doyurmasını beklersiniz. Ama o adam pavyona gider ben de evde aç kalırım. Böyle şeyler yaşayan bi insan olarak kafayı yiyecektim. Psikopat gibi düşünmeye başlamıştım. Okuldaki insanlar zaten iyi davranmıyor sırf uyuduğumdan. Kafamda saçma sapan senaryolar çeviriyordum onların ve benim başrolde olduğum senaryolar. Ama şu an o şekilde hissetmiyorum atlattım gibi. Ama hala daha içimde bi şeyler var gibi de hissediyorum. Erkeklerin ilgilenmemesi umrumda değil. Boyum şuan 193 kızların dikkatini çekiyor ama konuşamıyorum. Çünkü beni hiç bir zaman o şekilde görmüyorlar kedi gibi yok hamster gibi baktıklarını hissediyorum. Öyle bi insan değilim, acınacak bi insan, değilim öyle bi yanım yok, sadece bu koyuyor adama. Kızların seni pısırık olarak görmeleri. AMA 12 yaşında basketbolla tanışıp spor yapmam, bi şey için çalışmam ve bunun sayesinde insanların bana olan saygısının artması, bana çalışınca istediğim hayatın olabileceğini, imkansız olmadığını gösterdi. 15 yaşında nofaple tanışmam da kremanın üzerindeki kiraz (tabiki de şeker yemiyorum). Ama basketbolu bıraktım (yazarken bile acıtıyor). Hala spor yapmaya devam ediyorum. Küçüklükten beri iyi yaptığım bir şeye sarıldım şu an o beni hayatta tutuyor. resim çizmek, ama (ama ama ama) diğer insanların resim çizen, sanatla uğraşan insanları pısırık, entel olarak görmeleri de beni benden alıyor. Ne yapıcağımı bilemiyorum, keşke insanlar sanatın sadece fular takan insanların yaptığı bir şey olarak görmese. Tabi bunda bizim salak dizilerimizin de katkısı var. Umarım şu an hayattan tek istediğim gelecekte hakettiğim saygıyı bana verecek insanlarla tanışmak.

Genişletmek için tıklayın ...