İyi günler arkadaşlar, yine bir relapse günü ve yine soluğu burada aldı. Biliyorum, bu siteyi düzenli kullanmam lazım ama işi düşünce arayan ahbap gibi sadece sıfırı gördüğümde geliyorum 
.
Sorun başlıkta net. İlk önce kısaca kendimden bahsedeyim ve tam bu cümleyi yazarken CTRL + A & Delete yaparak siteden çıkmaya niyetlenip kendi kendimi bir küçük ikna ettiğimi söyleyeyim. Arada kazandığımız böyle küçük savaşlar da olmuyor değil. Her neyse, çok uzattım.
Durumun belli başlı birkaç sebepi var. Sakatlık yaşamıştım yaklaşık 1.5 yıl önce ve normalde müsabık sporcu olma hayaliyle idman yapan birisiyken (sporu söylemeyeyim) ağrıdan masa başında oturamaz hale dönüştüm. Bu durum ilk yılda hayatımı ızdırapa çevirdi. Motivasyonum şimdiki gibi sıfır değildi ancak hayatım cehennem gibiydi. Hızla kilo veriyor, özgüvenim düşüyor, ağrıdan ders çalışamıyor vaziyetteydim; bunların paralelinde özbakımımı da salmış, berduş bir insana dönüşmüştüm. En önemlisi, bu süreçte okulum uzadı.
2025 Haziran - Temmuz periyodu itibariyle durumu azıcık izah edeyim. Ağrılarım inanılmaz azaldı. Eskisi kadar performanslı olamasa da idman yapabiliyorum. Kilolar da biraz biraz geldi, normalde çok bol giyinmeye alıştığım için insanlar vücudum hakkında pek yorum yapmıyordu ancak şu an arkadaşlarım "Çok da kilo vermemişsin sen ya, idmansız bu kadar kütle tutablmen ilginç." minvalinde yorumlar yapıyorlar. Bu bir nebze iyi hissettiriyor ancak sorunun asıl kaynağına henüz gelmedim. (Ve evet, body shamingim var.)
Ülkenin durumu ve ailem dostlarım. Lisedeyken Siyaset bilimi okuma hayali kurardım ancak nasip olmadı ve hala politikaya çok ilgiliyim. Olabildiğince aktif olmaya çalıştım, bu yılın mart ayı itibariyle olan eylemlerde elimden geldiğince sahada olmaya ve arkadaşlarımı örgütleme çalıştım. Bundan bahsetmemin sebebi şu dostlar: Bu aşağı yukarı 2 aylık süreçte kendimi inanılmaz canlı hissettim. Sakatlığımdan önce testosteronumun peak olduğu, nispeten kaliteli bir insan olduğum zamanlarda bile kendimi bu kadar canlı hissetmemiştim. İlginç bir durum, ben bile kendimden böyle bir duygulanım beklemezdim.
Bu denklemde sonuca varmama gerek yok, siz kendiniz iyi kötü getirebilmişsinizdir ancak ben yine de yazayım. Kendimi hiç ama hiç iyi hissetmiyorum. Nihat Genç gibi öleceğim, ardımda hayal ettiğim o güzel ülkeyi göremeden. Biliyorım, bazılarınızı paranoyakça gelecek ama tüm bu gündem ve ekonomik kriz hayatımı katlanılmaz hale getirdi. Ailemle de taban tabana zıt dünya görüşlerimiz var. Normalde kendisine Ateist demeye çekinen, her zaman küçüklükten beynime kodlanan hayat perspektifine açık kapı bırakarak yaşayan biriyken şu anda korkunç derecede İslamofobik bir insana dönüştüm, ki ailemin ne kadar muhafazakar olduğunu tahmin bile edemezsiniz.
Derslerim kötüleşti, uzadığını söylemiştim ancak notlarım da leş atıyor. Sosyal hayatım korkunç bir dereceye evrildi. Karşı cinsle sağlıklı iletişim kurmayı bırakın, yıllardır dostluk kurduğum insanlar benden tiksinmeye, uzaklaşmaya başladı. Tabii olarak, bunların hepsi için kendimi suçluyorum ve herhangi birine en ufak kırgınlık besleyemiyorum.
İhtiyacım olan bir psikolojik danışman ancak fiyatlar malumunuz. Daha önce bu forumda birisi Jung'dan Yaralı Şifacı arketipini önerdi, bununlar ilgili okuma yapmanın benim için iyi olabileceğinden bahsetti ama herhangi bir yazıyı okumak şu an zor benim için. Belki bu cümleden sonra içinizden sövdünüz bana, paşam ona gelmiyor buna gelmiyor diye En ilgimi çeken tür olan siyasi yazıları okurken bile on beş, yirmi dakikadan fazla odakta kalma beni zorluyor.
Tavsiye veremeseniz bile içimi dökmek için yazdım. Derdimle hemhal olacak dostlara respekt şimdiden. Belki bir gün daha iyi oluruz.
. Sorun başlıkta net. İlk önce kısaca kendimden bahsedeyim ve tam bu cümleyi yazarken CTRL + A & Delete yaparak siteden çıkmaya niyetlenip kendi kendimi bir küçük ikna ettiğimi söyleyeyim.
Arada kazandığımız böyle küçük savaşlar da olmuyor değil. Her neyse, çok uzattım.Durumun belli başlı birkaç sebepi var. Sakatlık yaşamıştım yaklaşık 1.5 yıl önce ve normalde müsabık sporcu olma hayaliyle idman yapan birisiyken (sporu söylemeyeyim
) ağrıdan masa başında oturamaz hale dönüştüm. Bu durum ilk yılda hayatımı ızdırapa çevirdi. Motivasyonum şimdiki gibi sıfır değildi ancak hayatım cehennem gibiydi. Hızla kilo veriyor, özgüvenim düşüyor, ağrıdan ders çalışamıyor vaziyetteydim; bunların paralelinde özbakımımı da salmış, berduş bir insana dönüşmüştüm. En önemlisi, bu süreçte okulum uzadı. 2025 Haziran - Temmuz periyodu itibariyle durumu azıcık izah edeyim. Ağrılarım inanılmaz azaldı. Eskisi kadar performanslı olamasa da idman yapabiliyorum. Kilolar da biraz biraz geldi, normalde çok bol giyinmeye alıştığım için insanlar vücudum hakkında pek yorum yapmıyordu ancak şu an arkadaşlarım "Çok da kilo vermemişsin sen ya, idmansız bu kadar kütle tutablmen ilginç." minvalinde yorumlar yapıyorlar. Bu bir nebze iyi hissettiriyor ancak sorunun asıl kaynağına henüz gelmedim. (Ve evet, body shamingim var.)
Ülkenin durumu ve ailem dostlarım. Lisedeyken Siyaset bilimi okuma hayali kurardım ancak nasip olmadı ve hala politikaya çok ilgiliyim. Olabildiğince aktif olmaya çalıştım, bu yılın mart ayı itibariyle olan eylemlerde elimden geldiğince sahada olmaya ve arkadaşlarımı örgütleme çalıştım. Bundan bahsetmemin sebebi şu dostlar: Bu aşağı yukarı 2 aylık süreçte kendimi inanılmaz canlı hissettim. Sakatlığımdan önce testosteronumun peak olduğu, nispeten kaliteli bir insan olduğum zamanlarda bile kendimi bu kadar canlı hissetmemiştim. İlginç bir durum, ben bile kendimden böyle bir duygulanım beklemezdim.
Bu denklemde sonuca varmama gerek yok, siz kendiniz iyi kötü getirebilmişsinizdir ancak ben yine de yazayım. Kendimi hiç ama hiç iyi hissetmiyorum. Nihat Genç gibi öleceğim, ardımda hayal ettiğim o güzel ülkeyi göremeden. Biliyorım, bazılarınızı paranoyakça gelecek ama tüm bu gündem ve ekonomik kriz hayatımı katlanılmaz hale getirdi. Ailemle de taban tabana zıt dünya görüşlerimiz var. Normalde kendisine Ateist demeye çekinen, her zaman küçüklükten beynime kodlanan hayat perspektifine açık kapı bırakarak yaşayan biriyken şu anda korkunç derecede İslamofobik bir insana dönüştüm, ki ailemin ne kadar muhafazakar olduğunu tahmin bile edemezsiniz.
Derslerim kötüleşti, uzadığını söylemiştim ancak notlarım da leş atıyor. Sosyal hayatım korkunç bir dereceye evrildi. Karşı cinsle sağlıklı iletişim kurmayı bırakın, yıllardır dostluk kurduğum insanlar benden tiksinmeye, uzaklaşmaya başladı. Tabii olarak, bunların hepsi için kendimi suçluyorum ve herhangi birine en ufak kırgınlık besleyemiyorum.
İhtiyacım olan bir psikolojik danışman ancak fiyatlar malumunuz. Daha önce bu forumda birisi Jung'dan Yaralı Şifacı arketipini önerdi, bununlar ilgili okuma yapmanın benim için iyi olabileceğinden bahsetti ama herhangi bir yazıyı okumak şu an zor benim için. Belki bu cümleden sonra içinizden sövdünüz bana, paşam ona gelmiyor buna gelmiyor diye
En ilgimi çeken tür olan siyasi yazıları okurken bile on beş, yirmi dakikadan fazla odakta kalma beni zorluyor.Tavsiye veremeseniz bile içimi dökmek için yazdım. Derdimle hemhal olacak dostlara respekt şimdiden. Belki bir gün daha iyi oluruz.
