İyi bayramlar arkadaşlar, psikolojik olarak hiç iyi durumda değilim. Bu yılların pmo kaynaklı bir sorunu mu yoksa kişilik sorunu mu veya hepsi birlikte harmanlanmış bir durum mu bilmiyorum. Ancak üçüncüsü daha yakın gibi.
Geçmişe dönüp bakınca çocukken hem erkek hem kızlara sert davranan biriydim. Yumuşak davranmazdım. Ortaokul zamanı pmo ve başka sınıfa düşmenin etkisiyle izole, yalnız ve bu sefer kendim zorbalığa uğradım ses çıkaramadım mücadele etmeye çalıştım tek başıma.
Lise zamanı ise pmo dozu epey artmıştı. Tüm sınıftan izole tek başına az konuşan eve dönüp porno izleyip Kinght oynayan bir yıkıktım. 0 arkadaşım vardı yaklaşanlar da sıkılıp kaçıyordu.
Erkekler ve kızlar tarafından alaya alındığım oldu. Ben o zamanlar bundan çok etkilendim şimdi umurumda olmaz tabi. Aynı senelerde dershane ortamında kimseyle yakınlığım yoktu. Dershaneye gitmeme yolları arıyordum. Lise 3 te babam neti kapattırınca biraz düzeldim. İnsanlarla konuşmaya başladım.
Üniversiteyi 2-3 arkadaş ile tamamladım. Ders biter eve atardım kendimi. Kulüplere gitmedim, kampüste pek takılmadım. Hoşlandığım kız olsa da açılmaıdm. Bana yaklaşanı da kendimden soğuttum çünkü pasif agresif biriyim.
Ve şuan 29 yaşıma geldim. Çalışıyorum. Halen yalnızım ve eskisinden de çok bunu hissediyorum. Lise arkadaşım bile aramaz oldu. Ailemden yalnız yaşıyorum. İş arkadaşları ile sorun yaşıyorum çünkü mutlu değilim insanların içinde. Aktivite olarak kitap okumak, spor yapmak, film izlemek ve oyun oynamak var. Sosyal iletişimim eksilerde. İnsanlara delice öfke duyuyorum. Beni dışlayıp değer vermediklerini düşünüyorum. Özellikle kızlardan nefret ediyorum. Çünkü dışarı çıkıyorum adeta herkes herkesle abartısız söylüyorum. Tek yalnız ben gibiyim. Suçlu olarak da kızları hedef tahtasına koydum eskiden beri böyle. Geçen yaz ilk defa yüz yüze bir kızla sevgili oldum akrabaydı. 1 ay takıldım sonra yol verdim bana uymadığı için. Ondan sonra da hiçbir kızla görüşmedim. Hiçbir kızı instada eklemiyorum kendilerini bir şey sanıyorlar. Kızları görmek dahi istemiyorum o kadar derin bir öfkem var. Ben neyi yanlış yapıyorum. Kapılarına köpek olacak değilim. Normal iki insan gibi değer vererek konuşmak samimiyet kurmak bu kadar zor mu? Yolda baksalar dahi suratlarına bakmıyorum, saygı duymuyorum, tiksinti ile yaklaşıyorum hepsine. Bu öfke durumu beni feci rahatsız ediyor son 2-3 aydır. Gerçekten iyi değilim arkadaşlar ve size ihtiyacım var. Bu öfkeden nasıl kurtulurum, kendimi geri çekmek yerine hamle mi yapmalıyım? Şuan NoFap sürecinde ikinci hafta bitti. Daha huzurlu olmaya çabalıyorum. Dışarıda insanları görünce bütün ruh halim yerle bir. Kıyas yaptım bunu hep ben diğer erkeklerden geri kalmamalıyım diye. Bir erkek olarak bir dişiyi etkileyebilecek yeteneğe sahip olmalıyım. Kabul edemiyorum yenilmişliği, yalnızlığı, içe kapamayı, pes etmeyi, dışlanmayı. Çünkü kendime zarar veriyorum. Nefret ettiğim hiçbir kimse bir şey olmadı.
Geçmişe dönüp bakınca çocukken hem erkek hem kızlara sert davranan biriydim. Yumuşak davranmazdım. Ortaokul zamanı pmo ve başka sınıfa düşmenin etkisiyle izole, yalnız ve bu sefer kendim zorbalığa uğradım ses çıkaramadım mücadele etmeye çalıştım tek başıma.
Lise zamanı ise pmo dozu epey artmıştı. Tüm sınıftan izole tek başına az konuşan eve dönüp porno izleyip Kinght oynayan bir yıkıktım. 0 arkadaşım vardı yaklaşanlar da sıkılıp kaçıyordu.
Erkekler ve kızlar tarafından alaya alındığım oldu. Ben o zamanlar bundan çok etkilendim şimdi umurumda olmaz tabi. Aynı senelerde dershane ortamında kimseyle yakınlığım yoktu. Dershaneye gitmeme yolları arıyordum. Lise 3 te babam neti kapattırınca biraz düzeldim. İnsanlarla konuşmaya başladım.
Üniversiteyi 2-3 arkadaş ile tamamladım. Ders biter eve atardım kendimi. Kulüplere gitmedim, kampüste pek takılmadım. Hoşlandığım kız olsa da açılmaıdm. Bana yaklaşanı da kendimden soğuttum çünkü pasif agresif biriyim.
Ve şuan 29 yaşıma geldim. Çalışıyorum. Halen yalnızım ve eskisinden de çok bunu hissediyorum. Lise arkadaşım bile aramaz oldu. Ailemden yalnız yaşıyorum. İş arkadaşları ile sorun yaşıyorum çünkü mutlu değilim insanların içinde. Aktivite olarak kitap okumak, spor yapmak, film izlemek ve oyun oynamak var. Sosyal iletişimim eksilerde. İnsanlara delice öfke duyuyorum. Beni dışlayıp değer vermediklerini düşünüyorum. Özellikle kızlardan nefret ediyorum. Çünkü dışarı çıkıyorum adeta herkes herkesle abartısız söylüyorum. Tek yalnız ben gibiyim. Suçlu olarak da kızları hedef tahtasına koydum eskiden beri böyle. Geçen yaz ilk defa yüz yüze bir kızla sevgili oldum akrabaydı. 1 ay takıldım sonra yol verdim bana uymadığı için. Ondan sonra da hiçbir kızla görüşmedim. Hiçbir kızı instada eklemiyorum kendilerini bir şey sanıyorlar. Kızları görmek dahi istemiyorum o kadar derin bir öfkem var. Ben neyi yanlış yapıyorum. Kapılarına köpek olacak değilim. Normal iki insan gibi değer vererek konuşmak samimiyet kurmak bu kadar zor mu? Yolda baksalar dahi suratlarına bakmıyorum, saygı duymuyorum, tiksinti ile yaklaşıyorum hepsine. Bu öfke durumu beni feci rahatsız ediyor son 2-3 aydır. Gerçekten iyi değilim arkadaşlar ve size ihtiyacım var. Bu öfkeden nasıl kurtulurum, kendimi geri çekmek yerine hamle mi yapmalıyım? Şuan NoFap sürecinde ikinci hafta bitti. Daha huzurlu olmaya çabalıyorum. Dışarıda insanları görünce bütün ruh halim yerle bir. Kıyas yaptım bunu hep ben diğer erkeklerden geri kalmamalıyım diye. Bir erkek olarak bir dişiyi etkileyebilecek yeteneğe sahip olmalıyım. Kabul edemiyorum yenilmişliği, yalnızlığı, içe kapamayı, pes etmeyi, dışlanmayı. Çünkü kendime zarar veriyorum. Nefret ettiğim hiçbir kimse bir şey olmadı.
