İnsanlık geçmişten bugüne kadar hep daha kolayını bulmak için çalıştı. Hayatları daha kolay hale getirmek için çabaladı. Ancak bugüne baktığımızda hayatlar öyle kolay hale gelmiş ki bu insana fayda değil zarar veriyor. Uzaktaki bir insana ulaşmak için telefon icat edildi ancak bugün telefonun geldiği noktayla insanlar birbirinden uzaklaştı. İşlerimizi yapmak için masadan kalkmaya gerek kalmadı ancak artık masadan kalkamaz olduk.
Zaman insanlığa açıkça gösterdi ki insanlığa gerçekten faydalı olan şey teknoloji ve bilim değildir. İnsanların teknoloji ve bilimden ziyade ruhunu doyurmaya ihtiyacı var ancak bilimle yükselen teknoloji çoğu zaman sadece nefislerimize hizmet ediyor.
Hayatın anlamını kaçırdık, yaşamayı unuttuk. Hayatlarımızı, hayallerimiz için gelecek için yaşıyoruz. Gelecek güzel geçsin diye bugünü yaşamayı ıskalıyoruz, ömrümüz belki 60 yıl iken biz onu 20 yıla indiriyoruz. 20 yılı "iyi" yaşacağız diye 40 yılı yaşamayı unutarak geçiriyoruz.
İnsanlık neredeyse her yiyecek ve içeceğin sahtesini ve yapayını çıkarttığı gibi hayatı yaşamanın da sahtesini çıkarttı. Hep iyi olacak, konforlu olacak bir hayat için yaşamaya çalışıyoruz. Peki doğal olan bu mu?
İnsan doğası bir zevk ve acı döngüsündedir. Sürekli bir zevk nihayetinde acı getirir, tersi de geçerlidir. Bu gösteriyor ki insan ne kadar çabalarsa çabalasın o kafasındaki konforlu hayatı yaşayamayacak. Çünkü burası Cennet değil çünkü hayat güllük güllistanlık değil, hayatta her zaman acılar olacak, her zaman sıkıntılar olacak, her zaman da olmuştur zaten. Teknoloji de durduramadı bunu ve durdurmayacak da, belki daha da kötüye götürecek eğer ki biz gerçeği gözardı etmeye devam edersek. İhtiyacımız olan konforlu bir hayat yaşamak değildi, huzur burada değildi. Huzur hayatın gerçek amacına uygun yaşamaktaydı. Hayatın gerçek amacı bizi yaratanı tanımakta, ona ibadet edip onla konuşmakta, bir insana ya da canlıya iyilikte bulunmakta, hayırlar işlemekteydi. Huzur buralardaydı. Biz ise sahte amaçlar peşinde koştuk.
Yapay ve sahte şeyler insana her zaman zarar verdi. Gerçekte insanın ihtiyacı hızlı büyüyen bir elma değildi.
Kim yaptı insanlığa bunu peki, kim koydu bu fikirleri akıllara?
Bizi gazlayan bir şeytan var içlerimizde. "Çabuk şunu yap, çabuk çabuk!" diye susmayan, işte o. Sanki heran bir yarışın içindeyiz, düşünmeyi unuttuk. O da bunu istiyordu zaten. Düşünmeden, acele ile yaşayalım, bu sayede hevamıza uyma şansımız giderek artar. Bir düşmanı yenmenin en kolay yolu onu hataya itmektir zaten ve insan en çok acele edince hata yapar.
Zaman insanlığa açıkça gösterdi ki insanlığa gerçekten faydalı olan şey teknoloji ve bilim değildir. İnsanların teknoloji ve bilimden ziyade ruhunu doyurmaya ihtiyacı var ancak bilimle yükselen teknoloji çoğu zaman sadece nefislerimize hizmet ediyor.
Hayatın anlamını kaçırdık, yaşamayı unuttuk. Hayatlarımızı, hayallerimiz için gelecek için yaşıyoruz. Gelecek güzel geçsin diye bugünü yaşamayı ıskalıyoruz, ömrümüz belki 60 yıl iken biz onu 20 yıla indiriyoruz. 20 yılı "iyi" yaşacağız diye 40 yılı yaşamayı unutarak geçiriyoruz.
İnsanlık neredeyse her yiyecek ve içeceğin sahtesini ve yapayını çıkarttığı gibi hayatı yaşamanın da sahtesini çıkarttı. Hep iyi olacak, konforlu olacak bir hayat için yaşamaya çalışıyoruz. Peki doğal olan bu mu?
İnsan doğası bir zevk ve acı döngüsündedir. Sürekli bir zevk nihayetinde acı getirir, tersi de geçerlidir. Bu gösteriyor ki insan ne kadar çabalarsa çabalasın o kafasındaki konforlu hayatı yaşayamayacak. Çünkü burası Cennet değil çünkü hayat güllük güllistanlık değil, hayatta her zaman acılar olacak, her zaman sıkıntılar olacak, her zaman da olmuştur zaten. Teknoloji de durduramadı bunu ve durdurmayacak da, belki daha da kötüye götürecek eğer ki biz gerçeği gözardı etmeye devam edersek. İhtiyacımız olan konforlu bir hayat yaşamak değildi, huzur burada değildi. Huzur hayatın gerçek amacına uygun yaşamaktaydı. Hayatın gerçek amacı bizi yaratanı tanımakta, ona ibadet edip onla konuşmakta, bir insana ya da canlıya iyilikte bulunmakta, hayırlar işlemekteydi. Huzur buralardaydı. Biz ise sahte amaçlar peşinde koştuk.
Yapay ve sahte şeyler insana her zaman zarar verdi. Gerçekte insanın ihtiyacı hızlı büyüyen bir elma değildi.
Kim yaptı insanlığa bunu peki, kim koydu bu fikirleri akıllara?
Bizi gazlayan bir şeytan var içlerimizde. "Çabuk şunu yap, çabuk çabuk!" diye susmayan, işte o. Sanki heran bir yarışın içindeyiz, düşünmeyi unuttuk. O da bunu istiyordu zaten. Düşünmeden, acele ile yaşayalım, bu sayede hevamıza uyma şansımız giderek artar. Bir düşmanı yenmenin en kolay yolu onu hataya itmektir zaten ve insan en çok acele edince hata yapar.
Son düzenleme:
