Kararsız,isteksiz ve erteleme eğilimli olduğumuz zamanlarda uygulayabileceğimiz çok basit çözümleri anlatacağım:

a)5 Saniye Kuralı​

İçten içe telefonu bırakmak istediğinizi ama bunu yapacak iradenizin olmadığını varsayalım.Yani mantıksal açıdan istemiyorsunuz ama duygularınıza yenik düştüğünüzden takılmaya devam ediyorsunuz.Hemen bu anda 5'ten geriye sayıp en kısa sürede telefonu birden bırakın.Bunu 5 saniyede yapmanın hayati derecede bir görev olduğunu varsayın -ki gerçekten öyle- ve beyninize bunu sesli bir şekilde söyleyin,örneğin "5 saniye içinde telefonu bırakmazsam çok kötü şeyler olacak!".Çünkü beyin bunun önemli bir görev olduğunu düşünürse bunu yapmak için elinden geleni yapar çünkü hayatsal olduğunu telkin ediyorsun.Beyin zaten bunun için evrimleşti.Şey gibi düşünün,korkularımızın geldiği anlarda "Of çok kötü hissediyorum ya" dersiniz ve diğer işlerle uğraşıp o korkuyu unutmaya çalışırsınız ama onu düşünmeden duramazsınız.Çünkü gelmekte olan bir ordu varsa çay kahve keyfi yapamazsınız.Eğer beyninize "Tehlike var!" sinyali gönderirseniz o da tüm odağını buna verir.

Ayrıca aklınıza bir babanın akşam ezanında çocuğunun eve gelmesi için 5'ten geriye saymasını hayal edebilirsiniz.

b)"Hayalimdeki Ben Şuan Ne Yapardı?" Sorusu​

Ben kısmı sizin adınız veya hayalini kurduğunuz nickname'e göre değişebilir ama temel mantık,hayalinizdeki sizin o an ne yapacağını basit bir şekilde sorgulamanız.Örnekle açıklayayım:

-Uzun zamandır görmediğim bir ortaokul arkadaşım vardı ve dershanede aynı sınıfa düşmüştük.İlk adımı atıp onla konuşmak istiyordum ama "Konuşsam mı konuşmasam mı?" ikilemi beni kararsızlığa sürükleyip özgüvenimi mahvediyordu,resmen bir çöküş yaşıyordum.Daha sonra bu kararsızlık ikileminin içindeyken bu taktik aklıma geldi ve kendime "Hayalimdeki Murat şuan ne yapardı?"yı sordum ve içsesim "O asla bunu sorgulamazdı bile,senaryo kurmadan direk seslenip konuşurdu" dedi.Ardından bu içsesin gücüyle birlikte birden kıza seslendim ve kızla konuşmaya başlayıp yakın arkadaş olduk.Meğersem o da benim gibi benle konuşmak istiyormuş ama adım atmaya çekiniyormuş!
(Bunun gibi içsel çelişkilerin sürme süresinin artması takıntıya dönüşebilir.Bu da insanları abartılı seviyede umursamayı tetikler.İşin üzücü yanı bu tarz ikilemli takıntılar bir çok fırsatı kaçırmamıza sebep olur)

Bu örneklere yatma saati geldiği halde uyumamayı,derse oturamamayı,istemediğin halde hayır diyememeyi,oyunu bırakamamayı,yataktan kalkamayayı,bir şeyleri ertelemeyi ekleyebiliriz.Her türlü mantıksal açıdan isteyip duygusal açıdan istemediğiniz durumlarda kullanabilirsiniz.

Bunun bu kadar işe yaramasının sebebi hayalini kurduğunuz size çok güveniyor olmanız.Çünkü olmak istediğiniz kişi o zaten.Onun size yol göstermesini dinlemeyeceksiniz de kimi dinleyeceksiniz?Aslında bunu yaparak bir nevi hayalinizdeki size ulaşma yolundaki checkpointleri tamamlıyorsunuz,adımlar atıyorsunuz

​

Bu arada analiz meditasyonu gibi bu taktik de bana aittir.Güle güle kullanın ama bir hayırlı duayı esirgemeyin ​