Dostum seni çok iyi anlıyorum. Annem daha doğarken benim mesleğimi kararlaştırmış ve hala anlatır ben senin doktor olmanı istedim diye. Ben ne yaptım doktor olacağım diye büyüdüm (bazen beni kan tutmasına rağmen), lisede gittim fen bilimleri okudum (annem istedi diye) . Sonra ne oldu tükenmişlik geldi üzerime. lisemin son 3 senesi berbattı (tabi bunda pmo'nun da etkisi var ama sonuçta stres yaptırıyordu) mutsuzdum. ve üniversite sınavında lys'de (o zaman bizde lys vardı) 180 puanın altında aldım. Tabi sonra üzülmeler sen böyle değildinler falan filan. Yeniden hazırlanmaya başladım. Ama bu sefer dedim kendi istediğim bölümden. Eşit ağırlıktan hazırlandım. Bölümümü seviyordum bir amacım vardı ona ulaşacaktım. Ve ben dershanede derece yaptım. İstediğim bölüme gittim (benden hiç beklemedikleri bir bölüm ) . Olan benim 1 seneme ve streslerime, gereksiz yere panik olmalarımla sonuçlandı. Sana tavsiyem kimseye beklenti verme. İnsanlar beklenmeyeni yaptığında seni kestiremez ve sana saygı duymaya başlarlar. Biraz tahmin edilemez ol. Varoluşsal sorumluluğunu eline al. Önce kendi işin olup olmadığına bak sonra başkasını önemse. Hayır diyemezsen işim vardı şuraya gidecektim şunu yapacaktım ama neyse de ki bir dahakine düşünsün acaba yapacak başka bir şeyi var mı diye. Senden br şey istediğinde neden ondan rica etmiyorsun diye sor illa senin şart olmadığını anlasın başkası ile de yapıp senin değerli vaktini çalmasın. Ve en güzeli hayır de. Neden derse istemiyorum de. Bu kadar. Neden istemiyorsun diye sorarsa istemiyorsun işte bundan ötesi mi var? Bir de küçük bir ipucu. Ufak da başlayabilirsin. Bakkal para üstü yerine sakız al der hayır dersin. Kasiyer deterjan yüzde 50 indirimli almak ister misiniz der hayır dersin. Ekmek almaya git hayır dersin gibi ufak da başlayabilirsin.

1 saat önce kişisel günlüğüme tam da bununla ilgili bir şeyler yazdım. Gerçek anlamda ne yapacağımı bilmiyorum, düşünsel olarak karar kıldığım geçici bir çözümüm var. Ama bunun yüzünden de çift kişilikli oldum desem yeridir. Günde bir-iki saat dahi olsa kendime ayırmaya çalışıyorum. İnsanların hiç de ilgisini çekmeyen konularda okuyorum, düşünüyorum, yazıyorum. Ancak bu şekilde varolduğumu hissedebiliyorum. Hayatımın geri kalan kısmı ise maalesef bu maskeli baloda başkaları için harcanmış olarak geçip gidecek. En kısa zamanda notlarımı toplayıp bu konuda yazacağım inşallah.

Bu olay tamamen kendin için yaşamak, kendini sevmek, kendini tanımak ve ''benliğini güçlendirmek'' ten geçiyor. Şunu fark et onlar için yaşarsam mutlu olamayacağım, kendim için yaşarsam mutlu olacağım. Beynine bencilliğin iyi bir şey olduğunu ve yaşamak için elzem olduğunu kodla. Bize hep mutluluğumuzu enerjimizi kendimizi benliğimizi dağıtıp paylaşmamız öğretildi ama bu yanlış. Mutluluk sana özgüdür, içinden gelir ve kimseye vermek zorunda değilsin. Kendin dışında kimseye borcun yok sadece kendine var. Kendine karşı bu borcu ödemek için ise kendine iyi bakman, iyi davranman, sevmen ve mutlu etmen gerekiyor. Montaigne'in ''hayatı doğru yaşama rehberi'' diye bir derlemesi var. Onu okursan kendin için yaşamayı, nasıl yaşaman gerektiğini falan anlatıyor. Benim de bu kafa yapısına ulaşmamı sağlayan kitaptır.