Son Paylaşımlar

Sitemize Hoşgeldiniz NeverFap Türkiye

Bize katılmak için kayıt olabilir veya giriş yapabilirsiniz.

Forum Rehberi >>>

Neverfap Türkiye Forum kurallarını öğrenmeniz ceza almanızı engeller. Kurallarımızı okuyunuz. Sağdaki simgeye tıklayarak gidebilirsiniz.

Yönetimle İletişime Geç >>>

Sitemizi kullanırken yaşadığınız sorun ve önerilerinizi yöneticiler ile paylaşabilirsiniz. Sağdaki simgeye tıklayarak gidebilirsiniz.

Kendimdeki Sorunu Bilmiyorum

Loner

Yalnız Adam
Katılım
7 Eki 2020
Mesajlar
79
Tepki puanı
211
Puanları
71
Yaş
23
Beyler iyi öğlenler, umarım herkesin sağlığı ve neşesi yerindedir. Bayadır buhrandan çıkamadım ve son zamanlarda iyice amaçsızlaştım. Hiçbir şey yapasım gelmiyor şu iki haftadır ve yıllardır boğuştuğum intihar düşüncesi artık sabahın ilk saatlerinde bile beliriyor. Doğru düzgün kimseyle konuşmuyorum, konuştuğumda da hep ben yazıyorum karşı tarafa, hep benim yazıyor olmam insanların gözünde değersizmişim imajı oluşturuyor sanki kimse beni merak etmiyor da ben herkesi merak ediyormuşum imajı oluşturuyor zihnimde. İyi şartlarda yaşıyor olmama rağmen, sağlığım yerinde ve derslerim iyi olmasına, iyi bir ailem olmasına rağmen nasıl oluyor da her şeyde hiçlik buluyorum bilmiyorum. 20 yaşındayım ve kendimi yaşama karşı geç kalmış, yaşamı arkadan takip ediyormuş gibi hissediyorum. Evde oturup müzik dinlemek, kitap okumak, gelecek planlarımı ve kendi kişiliğime dair analizlerimi yapmak haricinde hiçbir şey yapmıyorum. Yalnızlığımızın pik yaptığı şu dönemden önce de yalnızdım ama ben alışmam gerektiği yerde daha da dibe vurdum, her zamankinden daha kötü hissediyorum.

Geçmişte sadece bir kız arkadaşım oldu, şu anki dertlerimin içerisinde bile değil sevgilimin olmayışı, 19 yaşındaydım ve kızdan saçma sapan bir sebepten ötürü ayrıldım. Normalde olanın aksine o ilişkide baskın taraf bendim ve kızdan o kadar da hoşlanmadığımı anladım. Ayrıldığımda kendime olan öfkemin dinmesi, ne istediğimi bilmiyor olduğumdan ötürü, baya vakit aldı. Kız tekrar deneyebiliriz demesine rağmen ki benim için bir açıdan ideal insan oydu, olmaz dedim. Kendimin sadece kötü bir insan olduğuna o kadar emindim ki ve o dönem tek istediğim şey dünyada sanki istenecek milyarlarca şey yokmuş gibi bir kız arkadaştı. Kız arkadaşım olmasına rağmen yine de tatmin olmamıştım, ona deli gibi aşık değildim ama deli gibi aşık olsaydım da bir gün yine ayrılan ben olurdum. Kıza o kadar umut veren, şiirler yazan, iltifatlar eden ve kızın ağzından beni dünyanın en mutlu insanı yaptığın için teşekkür ederim laflarını duyan ben, kızdan ayrıldım. Sonrasında diğer ilişki denemelerim başarısız oldu. Çabuk kaptırıyorum kızlara karşı ve bu duygu da beni ilişkilere karşı temkinli davranmaya itti beni.

Çocukluğumda çok zorbalığa uğradım, diğerlerinden daha farklı olduğum için (Asperger sendromu da bir etken). Aslında buradaki sorunu biliyorum, bencil ve insan içerisine çıkmayan biri olduğumdan dolayı ve evet, biraz da saftım, uğraşıp dururlardı. Erkeksi bir yana sahip olduğum için kavgadan çekinmezdim, kendimi de kimseye ezdirmezdim. PMO ile o erkeksi yan da bitti, alıngan bir adama dönüştüm. İçe kapandım, geçmişi hatırlayıp öfkeleniyorum bazen. Bazen yapılmış zararsız şakalara bile alınıyorum, alındığımı aylar sonra söylediğimde de insanlar ya hatırlamıyor ya da kötü niyetli yapılmadığını söylüyor o şakaların. Erkek yanımı kaybetmiş gibi hissediyorum. Her şey sanki bana karşı savaş açmış gibi, her şeyden öte kendimle savaşıyor gibiyim. İnsanlar her şeyi unutup giderken ben geçmişin izlerinde yaşıyorum. Her şeyimi kaybedecek gibiyim bu içimde birikmiş öfkeyi dışa vurmamla, şimdiye kadar hiç vurmadım ama bir kere o sınırı kırarsam kendimden bile korkmaya başlarım.

Uzun oldu ama okuyan herkese teşekkür ederim. Esenlikle kalın...
 

cgang

Neptün Yolcusu
Katılım
12 May 2021
Mesajlar
206
Tepki puanı
489
Puanları
111
Beyler iyi öğlenler, umarım herkesin sağlığı ve neşesi yerindedir. Bayadır buhrandan çıkamadım ve son zamanlarda iyice amaçsızlaştım. Hiçbir şey yapasım gelmiyor şu iki haftadır ve yıllardır boğuştuğum intihar düşüncesi artık sabahın ilk saatlerinde bile beliriyor. Doğru düzgün kimseyle konuşmuyorum, konuştuğumda da hep ben yazıyorum karşı tarafa, hep benim yazıyor olmam insanların gözünde değersizmişim imajı oluşturuyor sanki kimse beni merak etmiyor da ben herkesi merak ediyormuşum imajı oluşturuyor zihnimde. İyi şartlarda yaşıyor olmama rağmen, sağlığım yerinde ve derslerim iyi olmasına, iyi bir ailem olmasına rağmen nasıl oluyor da her şeyde hiçlik buluyorum bilmiyorum. 20 yaşındayım ve kendimi yaşama karşı geç kalmış, yaşamı arkadan takip ediyormuş gibi hissediyorum. Evde oturup müzik dinlemek, kitap okumak, gelecek planlarımı ve kendi kişiliğime dair analizlerimi yapmak haricinde hiçbir şey yapmıyorum. Yalnızlığımızın pik yaptığı şu dönemden önce de yalnızdım ama ben alışmam gerektiği yerde daha da dibe vurdum, her zamankinden daha kötü hissediyorum.

Geçmişte sadece bir kız arkadaşım oldu, şu anki dertlerimin içerisinde bile değil sevgilimin olmayışı, 19 yaşındaydım ve kızdan saçma sapan bir sebepten ötürü ayrıldım. Normalde olanın aksine o ilişkide baskın taraf bendim ve kızdan o kadar da hoşlanmadığımı anladım. Ayrıldığımda kendime olan öfkemin dinmesi, ne istediğimi bilmiyor olduğumdan ötürü, baya vakit aldı. Kız tekrar deneyebiliriz demesine rağmen ki benim için bir açıdan ideal insan oydu, olmaz dedim. Kendimin sadece kötü bir insan olduğuna o kadar emindim ki ve o dönem tek istediğim şey dünyada sanki istenecek milyarlarca şey yokmuş gibi bir kız arkadaştı. Kız arkadaşım olmasına rağmen yine de tatmin olmamıştım, ona deli gibi aşık değildim ama deli gibi aşık olsaydım da bir gün yine ayrılan ben olurdum. Kıza o kadar umut veren, şiirler yazan, iltifatlar eden ve kızın ağzından beni dünyanın en mutlu insanı yaptığın için teşekkür ederim laflarını duyan ben, kızdan ayrıldım. Sonrasında diğer ilişki denemelerim başarısız oldu. Çabuk kaptırıyorum kızlara karşı ve bu duygu da beni ilişkilere karşı temkinli davranmaya itti beni.

Çocukluğumda çok zorbalığa uğradım, diğerlerinden daha farklı olduğum için (Asperger sendromu da bir etken). Aslında buradaki sorunu biliyorum, bencil ve insan içerisine çıkmayan biri olduğumdan dolayı ve evet, biraz da saftım, uğraşıp dururlardı. Erkeksi bir yana sahip olduğum için kavgadan çekinmezdim, kendimi de kimseye ezdirmezdim. PMO ile o erkeksi yan da bitti, alıngan bir adama dönüştüm. İçe kapandım, geçmişi hatırlayıp öfkeleniyorum bazen. Bazen yapılmış zararsız şakalara bile alınıyorum, alındığımı aylar sonra söylediğimde de insanlar ya hatırlamıyor ya da kötü niyetli yapılmadığını söylüyor o şakaların. Erkek yanımı kaybetmiş gibi hissediyorum. Her şey sanki bana karşı savaş açmış gibi, her şeyden öte kendimle savaşıyor gibiyim. İnsanlar her şeyi unutup giderken ben geçmişin izlerinde yaşıyorum. Her şeyimi kaybedecek gibiyim bu içimde birikmiş öfkeyi dışa vurmamla, şimdiye kadar hiç vurmadım ama bir kere o sınırı kırarsam kendimden bile korkmaya başlarım.

Uzun oldu ama okuyan herkese teşekkür ederim. Esenlikle kalın...
Pozitif ol
Çık dolaş gez (sizde tam kapanma vardı unutdum)
Hayatın tadını almaya bak
Bir Forum Yazarı çok güzel bir Yazı
Yazmıştı Çok Düşünme
Ne zaman çok düşünürsen düşünceler alır seni fantastik bir dertlere sokar gider
Dertleşmek falan istiyorsan bana özelden yaza bilirsin sorularını falan
Yardımcı olmaya çalışırım
Bu arada burda ne yazılırsa yazılsın düşüncelerini yalnızca sen değiştire bilirsin.
Intihar etmek isteyen kişileri harbi anlamıyorum
Tanrının bize verdiği 1-defalik Kullanım hakkı olan Hayatı sonlandırmak ne ?!
Eğer öteki bir Hayat varsa çok pişman olmazmısın ?
Yapmak istediklerini yapmamaktan ?
Hayallerinin peşinden koşmamaktan ?
Pişman olurrr durursun ve Sonsuz bir hayatda Keşke dersin
Bir örnek vereyim 70li 80 li amcalardan
Onlar düşünür Durur Keşke yaşayacak 5-6 yılım Olsada şunları yapsam
Onlar 70-li 80-li yıllarına kadar yaşamış ama hala yaşam istiyorsa sen niye 19-20 li yaşlarında yaşamına son veresin ?
Dertlerin mi var yoksa Kararsız filan mısın. Inan dertlerin ve ya başka bir şey için intihar etmek istiyorsan
Çok şey bilmiyorsun demektir
Bir Kişi var (ismini hatırlamıyorum)
Adamın ne eli var ne de kolu
Hayatdan umudu kesmemiş
Motivasyon Koçu olmuş adam
(Intihar etmek istiyorum diyen ve çok dertliyim abe diyen kişilere acayip sinir oluyorum kusuruma bakma)
Şu sözle Sonlandırayım
Ey Can Dertliyim diye gezme senin Dertlerini Nimet sayanda var!!!
(Yorumun dağınık oldu çünkü anlık duyguyla yazdım)
 

Limitsiz

Yeni Fapstronot
Katılım
18 May 2021
Mesajlar
11
Tepki puanı
22
Puanları
4
Yanlız olduğunu pek kafaya takma bende yalnızım ben çoğu insana hatalarını düzeltsinler diye yüzlerine söyledim onlar hatalarını düzeltmediler.bende karakterimden Asla vazgeçmedim az arkadaşının ve hiç olmaması bir yönden iyi bir şey bu senin şeçiçi ve nitelikli insanlarla birlikte olduğunu gösterir bu forum aynı zamanda yanlızlıgını almak içinde var Hayat en kötü günlerimizde bize bi ışık gösterir ülkemizin kurulmasını düşün Atatürk ülke kurcağını söylediğinde Delilik olduğunu söylemişlerdi
Uçurtma rüzgara karşı koyduğu için değil arkasına aldığı için yükselir sıkıntıların geççek ve süreçte iyi yerlere geleceksin güzel bir yaşam seni bekliyor emin ol her şey düzelecek
 

Walter Bishop

Jüpiter Yolcusu
Katılım
7 Mar 2021
Mesajlar
114
Tepki puanı
246
Puanları
64
Konum
istanbul
Beyler iyi öğlenler, umarım herkesin sağlığı ve neşesi yerindedir. Bayadır buhrandan çıkamadım ve son zamanlarda iyice amaçsızlaştım. Hiçbir şey yapasım gelmiyor şu iki haftadır ve yıllardır boğuştuğum intihar düşüncesi artık sabahın ilk saatlerinde bile beliriyor. Doğru düzgün kimseyle konuşmuyorum, konuştuğumda da hep ben yazıyorum karşı tarafa, hep benim yazıyor olmam insanların gözünde değersizmişim imajı oluşturuyor sanki kimse beni merak etmiyor da ben herkesi merak ediyormuşum imajı oluşturuyor zihnimde. İyi şartlarda yaşıyor olmama rağmen, sağlığım yerinde ve derslerim iyi olmasına, iyi bir ailem olmasına rağmen nasıl oluyor da her şeyde hiçlik buluyorum bilmiyorum. 20 yaşındayım ve kendimi yaşama karşı geç kalmış, yaşamı arkadan takip ediyormuş gibi hissediyorum. Evde oturup müzik dinlemek, kitap okumak, gelecek planlarımı ve kendi kişiliğime dair analizlerimi yapmak haricinde hiçbir şey yapmıyorum. Yalnızlığımızın pik yaptığı şu dönemden önce de yalnızdım ama ben alışmam gerektiği yerde daha da dibe vurdum, her zamankinden daha kötü hissediyorum.

Geçmişte sadece bir kız arkadaşım oldu, şu anki dertlerimin içerisinde bile değil sevgilimin olmayışı, 19 yaşındaydım ve kızdan saçma sapan bir sebepten ötürü ayrıldım. Normalde olanın aksine o ilişkide baskın taraf bendim ve kızdan o kadar da hoşlanmadığımı anladım. Ayrıldığımda kendime olan öfkemin dinmesi, ne istediğimi bilmiyor olduğumdan ötürü, baya vakit aldı. Kız tekrar deneyebiliriz demesine rağmen ki benim için bir açıdan ideal insan oydu, olmaz dedim. Kendimin sadece kötü bir insan olduğuna o kadar emindim ki ve o dönem tek istediğim şey dünyada sanki istenecek milyarlarca şey yokmuş gibi bir kız arkadaştı. Kız arkadaşım olmasına rağmen yine de tatmin olmamıştım, ona deli gibi aşık değildim ama deli gibi aşık olsaydım da bir gün yine ayrılan ben olurdum. Kıza o kadar umut veren, şiirler yazan, iltifatlar eden ve kızın ağzından beni dünyanın en mutlu insanı yaptığın için teşekkür ederim laflarını duyan ben, kızdan ayrıldım. Sonrasında diğer ilişki denemelerim başarısız oldu. Çabuk kaptırıyorum kızlara karşı ve bu duygu da beni ilişkilere karşı temkinli davranmaya itti beni.

Çocukluğumda çok zorbalığa uğradım, diğerlerinden daha farklı olduğum için (Asperger sendromu da bir etken). Aslında buradaki sorunu biliyorum, bencil ve insan içerisine çıkmayan biri olduğumdan dolayı ve evet, biraz da saftım, uğraşıp dururlardı. Erkeksi bir yana sahip olduğum için kavgadan çekinmezdim, kendimi de kimseye ezdirmezdim. PMO ile o erkeksi yan da bitti, alıngan bir adama dönüştüm. İçe kapandım, geçmişi hatırlayıp öfkeleniyorum bazen. Bazen yapılmış zararsız şakalara bile alınıyorum, alındığımı aylar sonra söylediğimde de insanlar ya hatırlamıyor ya da kötü niyetli yapılmadığını söylüyor o şakaların. Erkek yanımı kaybetmiş gibi hissediyorum. Her şey sanki bana karşı savaş açmış gibi, her şeyden öte kendimle savaşıyor gibiyim. İnsanlar her şeyi unutup giderken ben geçmişin izlerinde yaşıyorum. Her şeyimi kaybedecek gibiyim bu içimde birikmiş öfkeyi dışa vurmamla, şimdiye kadar hiç vurmadım ama bir kere o sınırı kırarsam kendimden bile korkmaya başlarım.

Uzun oldu ama okuyan herkese teşekkür ederim. Esenlikle kalın...
Evet biz burada hayatını daha iyi yaşayabilmen için sana bazı öneriler sunabiliriz ama Asperger sendromu doğuştan gelen bir şey ve bunun üstüne intihar düşüncelerin varsa bizim diyeceklerimizin çok faydası olacağını düşünmüyorum. O yüzden bence profesyonel destek almalısın.
 

emre7295

Yeni Fapstronot
Katılım
12 May 2021
Mesajlar
25
Tepki puanı
29
Puanları
14
Yanlız olduğunu pek kafaya takma bende yalnızım ben çoğu insana hatalarını düzeltsinler diye yüzlerine söyledim onlar hatalarını düzeltmediler.bende karakterimden Asla vazgeçmedim az arkadaşının ve hiç olmaması bir yönden iyi bir şey bu senin şeçiçi ve nitelikli insanlarla birlikte olduğunu gösterir bu forum aynı zamanda yanlızlıgını almak içinde var Hayat en kötü günlerimizde bize bi ışık gösterir ülkemizin kurulmasını düşün Atatürk ülke kurcağını söylediğinde Delilik olduğunu söylemişlerdi
Uçurtma rüzgara karşı koyduğu için değil arkasına aldığı için yükselir sıkıntıların geççek ve süreçte iyi yerlere geleceksin güzel bir yaşam seni bekliyor emin ol her şey düzelecek
Yalnız olmak bir problem değil eğer problemmiş gibi hissediyorsan bu problem önce kendini geliştirmeye odaklan hangi yönünü geliştirmek isterrsen onu ama insanlar farketsin diye değil sen istiyorsun diye
 
shape1
shape2
shape3
shape4
shape5
shape6
Üst