"Bir gün, bir grup arkadaş parkta oyun oynayıp anın tadını çıkarırken yanlarına koşa koşa bir çocuk gelir. Çocuk çok heyecanlı ve mutlu gözüküyordur. Diğerleri bunun sebebini merak eder ve ne olduğunu sorarlar. Çocuk anlatmaya başlar. Aşağıda bir sokakta şekerden bir ev olduğunu, içinde çeşit çeşit şeker ağaçları, çikolata çeşmeleri, jelibonlar ve daha fazlasına sahip olduğunu söyler.

Herkeste bir anda merak duygusu oluşmuştu ve tabiri caizse ağızlarının suyu akmıştı. Anlatılanlar doğruysa resmen cennetten bir köşe keşfetmişlerdi. Bu fırsatı kaçıramazlardı. Hepsi doğruca çocuğun peşine takılıp evin yolunu tuttular.

Eve doğru yaklaşırken çocuklar gözlerine inanamadılar. Anlatılanlar doğruydu belki az bileydi. Cidden şekerden oluşmuş bir ev karşılarında duruyordu.

İçlerinden birisi daha fazla dayanamayıp bahçeden içeri girdi. Her şeyin tadına bakmaya başladı. Hayatında bu kadar lezzetli başka bir şey yememişti. Ardından bu duruma tanıklık eden diğer arkadaşları da içeri girdi. Sanki kıtlıktan çıkmış gibiydiler. Buldukları her şeyi yiyorlardı.

Bu durum birkaç sene daha devam etti. Çocuklar buldukları bu hazineyi bırakmak istemiyorlardı. Onlar şekerleri yedikçe daha da lezzetli bir şekilde tekrar çıkıyorlardı. Meraklılardan biri uzun zamandır bahçesinde bulundukları bu evin içinde ne olduğunu, kimin yaşadığını merak etti. Ve sessizce eve doğru adım atmaya başladı.

O yaklaştıkça merakı da artıyordu. Sonunda kapıyı araladı ve usul adımlarla içeri girdi. Girdi girmesine de içerisi karanlıktı. Işığın düğmesini ararken bir anda bir ses geldi ve kapı arkasına kilitlendi. Korkudan ne yapacağını bilmiyordu. Resmen kapana kısılmıştı. Arkasından birinin ona doğru yaklaştığını hissetti. Kafasını çevirdiğinde canavar görünümlü bir yaratığın kafasını gördü. Korkudan dili tutulmuştu ama nafile... Yakalanmıştı.

Meğer bizim şekerden ev aslında bir tuzaktı. Tuzağın amacı da insanları olağan dışı lezzetiyle kandırıp içeri çekmekti.

...

Gel zaman git zaman canavar çocuğa yıllar boyunca zulüm etmişti. Özel ilaçlarla çocuğun içinden özgüvenini, içsel huzurunu, motivasyonunu, kendi benliğini, onurunu, öz saygısını ve en önemlisi ERKEKLİĞİNİ çekip çıkarmıştı. Çocuk artık yürüyen bir ölüye dönmüştü, duygusuz bir et parçasına...

Bir gün canavar başka çocuklar üzerinde iğrenç deneylerine devam ederken, bizim çocuk bir an olsun geçmişini hatırladı. Eski günlerini, güzel anılarını... Artık canına tak etmişti. Buradan kurtulacaktı. Bu zulme karşı gelecekti. Planlar yapmaya başladı, canavarın açığını bulup kaçacaktı. Birkaç hafta daha gözlem ve araştırma yaptı. Ve canavarın kilidin anahtarını hep aynı yere astığını farketti. Plan hazırdı. Anahtarı alıp özgürlüğüne kavuşacaktı.

Sandalyeyle bir sağ bir sol yapa yapa duvar dibine ulaştı. Kafasıyla anahtarı dürtüp yere düşürdü. Sandalyeyi sallayarak kendini de yere attı. Artık anahtar elindeydi. Bağlı olduğu sandalyeden kurtulmuştu sonunda. Canavara yakalanmadan sessizce dış kapıya doğru yöneldi. Kapıyı sessizce açtı ve birden koşmaya başladı.

Artık özgürdü..! Yıllarca işkence gördüğü o lanet yerden "KAÇMIŞTI/KURTULMUŞTU"
Bir an önce tedaviye başladı, eski sağlıklı haline dönmek için var gücüyle uğraşıyordu. O kendini kurtarmıştı. Şimdi sıra başkalarında idi..."

Not: PBKY kitabını bitirdikten sonra kafamda böyle bir senaryo oluştu. Ve işler benim için artık daha mantıklı bir hale büründü.
Herkes;
- Off ilk hafta zor dayandım neredeyse bozacaktım.
- Bugün çok yoğun tetikleyiciye maruz kaldım, kendimi zor tuttum.
vs gibi cümleler kullanıyor.
Bakış açımızı değiştirmemiz lazım ortada dayanmalık, zor tutmalık bir durum yok.

"Aksine kaçıp kurtulmak, bu bataklıktan çıkmak var..."

Öncelikle bu hikayeye nobel ödülü veriyorum, tam bir şaheser. Yazarı da tebrik ediyorum, okurken cidden aktı gitti metinler.

Sonunu beklemiyordum, şekerli evden kaçtığı sırada çaktım olayı. Olaya sonuna kadar büyük bir gizem hakimdi.

Başarılı.