Murdoc
Ay Yolcusu
- Katılım
- 7 Kas 2020
- Mesajlar
- 29
- Tepki puanı
- 55
- Puanları
- 16
Öncelikle selamlar. Konuyu başlıkta belirttim zaten. Psikiyatriste verecek param olmadığı için siz kıymetli dostlarımla bu konuyu konuşmak istedim. Derdimi paylaşınca rahatlarım belki...
Kızla çok güzel bir gönül bağı kurmuştuk. Her yan yana gelince, gelecek hayalleri kuruyorduk masumca. Gecemiz gündüzümüz ayrı geçmiyordu. Her an birbirimizden haberimiz oluyordu, her durumu birbirimize söylüyorduk, dertleşiyorduk. Adeta dert ortağı olmuştuk. Hayatımızı paylaşıyorduk.
Her şey güzel giderken birdenbire "Babam öğrendi. Beraber olmamızı istemiyor. Ayrılmak zorundayız." gibi mesaj attı.
Ben bunu görünce hayatım karardı. Gözüme perde indi. Bir saat önce "Seni çok seviyorum" diyen kız, şimdi bir çırpıda ayrılalım dedi. Nasıl bu kadar kolay olabiliyor. Biz gelecek hayalleri kurarken, evlenme planları yaparken nasıl hemen ayrılalım diyebiliyor. Bu kadar kolay mı ya. Biz de insanız, bizim de bir kalbimiz var...
Ama ayrılma konusunda bir ihtimal daha var. Belki de hiç babası görmedi. Belki de hiç sorun çıkmadı. Belki de kendi ayrılmak istedi ve beni üzmemek için böyle bir şeyler dedi. İşte bu ihtimaller beni yiyip bitiriyor.
Gerçekten zorunlu ayrılık olsa, kavuşamadık diyeceğim. Olmadı, yapamadık, kader bizi ayırdı diyeceğim. Ve unutmaya çalışacağım.
Ama ya kendi isteğiyle ayrılmak istediyse...
Neyse... Hangi ihtimal olursa olsun her şey bitti... Hayaller çöp oldu...
Bütün düzenim bozuldu. Sonsuz bir boşluğa düştüm. Yıkıldım...
Ama hayat devam ediyor. Benim de bir an önce hayata eşlik etmem gerekiyor.
Buraya kadar okuyan dostlarım, bana yardım edin. Çok zor durumdayım. Bu buhranlı hallerden nasıl çıkabilirim? Nasıl hayatıma devam edebilirim? Nasıl unutabilirim? Ne olur bana yardım edin...
Kızla çok güzel bir gönül bağı kurmuştuk. Her yan yana gelince, gelecek hayalleri kuruyorduk masumca. Gecemiz gündüzümüz ayrı geçmiyordu. Her an birbirimizden haberimiz oluyordu, her durumu birbirimize söylüyorduk, dertleşiyorduk. Adeta dert ortağı olmuştuk. Hayatımızı paylaşıyorduk.
Her şey güzel giderken birdenbire "Babam öğrendi. Beraber olmamızı istemiyor. Ayrılmak zorundayız." gibi mesaj attı.
Ben bunu görünce hayatım karardı. Gözüme perde indi. Bir saat önce "Seni çok seviyorum" diyen kız, şimdi bir çırpıda ayrılalım dedi. Nasıl bu kadar kolay olabiliyor. Biz gelecek hayalleri kurarken, evlenme planları yaparken nasıl hemen ayrılalım diyebiliyor. Bu kadar kolay mı ya. Biz de insanız, bizim de bir kalbimiz var...
Ama ayrılma konusunda bir ihtimal daha var. Belki de hiç babası görmedi. Belki de hiç sorun çıkmadı. Belki de kendi ayrılmak istedi ve beni üzmemek için böyle bir şeyler dedi. İşte bu ihtimaller beni yiyip bitiriyor.
Gerçekten zorunlu ayrılık olsa, kavuşamadık diyeceğim. Olmadı, yapamadık, kader bizi ayırdı diyeceğim. Ve unutmaya çalışacağım.
Ama ya kendi isteğiyle ayrılmak istediyse...
Neyse... Hangi ihtimal olursa olsun her şey bitti... Hayaller çöp oldu...
Bütün düzenim bozuldu. Sonsuz bir boşluğa düştüm. Yıkıldım...
Ama hayat devam ediyor. Benim de bir an önce hayata eşlik etmem gerekiyor.
Buraya kadar okuyan dostlarım, bana yardım edin. Çok zor durumdayım. Bu buhranlı hallerden nasıl çıkabilirim? Nasıl hayatıma devam edebilirim? Nasıl unutabilirim? Ne olur bana yardım edin...