UMUT
İçimdeki çocuğu sonunda bağışladım
Nefretimi öfkemi bir kenera bıraktım
Gökyüzüne nice umutlarla uçurtmalar, bıraktım.
Kim bilebilirdi ki hayata umutla bakacağımı
20 yıl sonra kendimi tanıyacağımı
Karanlıkların aydınlığa kavuşacağını kim bilebilirdi ki
Meğer ben yıllarca kendime hasret kalmışım
Ben kendimden sürekli kaçmışım
Geçmiş denen bu kuyuya düşüp kalmışım
En iyi dostumu hep keder sanmışım
Ben her şeyi başta yanlış anlamışım
Sonunda doğru yolu buldum
Karanlık sokakları bırakıp aydınlığa koştum
Yeniden hayata sımsıkı tutundum
Bir pencere kenarında hayaller kurdum
Gönül bahçeme nice umutlar savurdum
Ruhumdaki yaralar da bir bir kapandı artık
Sızlayan yüreğimde umut tomurcukarı açtı
Kendimle olan savaşımda barışa ulaştı artık
İnsan yarının ne getireceğini bilemiyor
Kim iyi kim kötü düşmeden anlayamıyor
Ömür denen bu yolun kimlerle kesişeceği
Hiç belli olmuyor
Benim yoluma bir melek çıkardı
İçimdeki karanlık bataklıktan beni çekip aldı
Yürüdüğüm dikenli yolları, gül bahçesine çıkardı
Karanlık gökyüzümü yıldızlarla donattı
Kaybolan inancımı bulmamı sağladı
Şimdi son satırlarımı yazmaktayım
Artık yarınlara umutla bakmaktayım
Artık en güzel yarınlara umutla bakmaktayım...
Yazmak sanki ruhumu arındırıyor. Size de tavsiye ederim hepimiz bir şeylerle sürekli mücadele veriyoruz bazen gülüp bazen ağlıyoruz bunlar olacak şeyler ama hayata asla küsmemeliyiz. Her zaman bir şeylere umut beslemeliyiz kendimize inanmalı ve yürümeliyiz geçmişi bir kenara bırakıp artık geleceğimize odaklanmalıyız. Geçmişte olan hiç bir şey değişmeyecek ama yarınlar bizim elimizde buna göre hayatımıza bir yön vermeliyiz ve en güzel yarınlara inanmalıyız en güzel yarınlara...
