3 senedir monoton geçen kötü süprizlerle dolu bi hayatım oldu. Kendimi bunun için seçilmiş kişi olarak görmeye başladım. Sanki insanlar beni görmezden geliyor yokmuşum gibi ya da güzel anılar yaşamam yasakmış gibi geliyor.Bu yüzden kimsenn umrunda değilim ve sanki acı çekmek için mutlu insanları kıskanmak için ve yalnızlığı yaşamak için varım.Çevremden pek ilgi görmüyorum özellikle de aile içinde.Aile içinde ben hiç özel bir varlık değilmişim gibi özel olarak kimse benim sorunlarımla ilgilenmiyor sadece bazı temel ihtiyaçlarım giderilmeye çalışılıyor yani psikolojik anlamda ailemin hiçbir üyesinden destek görmüyorum. Kimse bana değerli olduğumu hissettirmiyor.Ben de her dışarıya adım attığım da hayatıma bana değer verebilecek destek olabilecek birinin çıkmasını umut ederek çıkıyorum ama çıkmıyor.Yani anlayacağınız o kadar terkedilmiş hissi var ki içimde artık insanların yüzüne bakamaz hale geldim nasıl olsa o da diğerleri gibi yüz çevirecek diye.Bulunduğum çevrede iyi diyebileceğiniz tek tük insan var onlara da denk gelmiyorum zaten.Artık kendime bile saygım yok çünkü doğru düzgün bakım yapmaz, spor yapmaz, ders çalışmaz, ibadet etmez bi insan haline geldim ve en kötüsü de boş zamanlarımın çoğunu sırf acılarımı unutmak için p**o izleyerek geçiriyor olmam artık sanki ölmeyi bekliyorum zaten bugünden sonra beni yeniden hayata bağlıyacak bi gelişme yaşamayacam sanki bunu düşünmek bana o kadar acı veriyor ki anlatamam. Böyle durumlarda insanların çoğu psikiyatriye gitmeyi öneriyor büyük bi çoğunluğu da ilaç kullanma karşıtı ve doğal yollarla tedavi olmanın mümkün olacağını söylüyorlar inanın artık ne yapıcağımı kimi dinleyeceğimi kime inanacağımı ilacımın kimde olduğunu hiçbir şeyi bilmiyorum ve artık yoruldum düşünsenize yaklaşık 3 senenizi kendinizi tedavi etmek için hastane hastane dolaşmakla internetten tedavi seçeneklerini araştırmakla aynı durumda olan kişilerin forum sayfalarındaki yorumlarını okumakla ve o eski neşeli günlerinizi özlemekle,hüzünlü parçalar dinlemekle, ruh sağlığı yetmeyip bir de fiziksel sağlığınızdan da olduğunuzu anlayınca bir de onlar için extradan çaba göstermekle geçiyor.Artık hayallerimin hep hayalimde kalıcağını, mutluluk dedikleri şeyin yalan olduğunu, hayattan bir beklenti içinde olmamam gerektiğini, ilerleyen hayatımda aileme muhtaç kalmamak için sınavı kazanmak zorunda olduğumu başka şansımın olmadığını ve sabah uyandığımda da bunun için erken kalkıp ders çalışmam gerektiğini öğrendim. Şu an ki hayatıma hayat bile denmez bence sadece nefes almak için yaşıyorum. Keşke parasız sahip olamadığım mutluluğu parayla satın alabilecek gücüm,imkanım olsaydı o da yok.Şu an da yaşım 19 gerçekten bunları yaşamak için çok erken bir yaş. Bana tüm bu günleri yaşatanlar aslında karşıma çıkan insanlardır ve ben şu söze inanıyorum ''psikiyatriye sorunlu insanlar değil sorunlu insanların hasta ettikleri insanlar gider.'' aslında hayatımızda o tür insanlar olmasaydı şu an dünya daha fazla hayat bulurdu. Buraya sadece içimi dökmek için yazdım. Çok öfkeliydim dostlar dışarıda kimse sözüme düşünceme pek kulak vermez ailemde de aynı şekilde bari sosyal medyadan sesimi çıkarabileğim diye, burada önemseneyim diye burda farkındalık kazanmak için düşüncelerimi fikirlerimi artık yazı yoluyla insanlara iletmeye çalışıyorum. Belki bi umut ışığı belirir diye. Değerli yorumlarınızı bekliyorum.
Son düzenleme:
