Bu yazıyı yazsam mı yazmasam mı bilemedim çünkü günün sonunda kimse kimsenin dertlerini umursamıyor ama burada bir takım olduğumuz için birbirimizi desteklediğimizi bildiğimden paylaşmaya karar verdim.
GİRİŞ
Öncelikle şunu söyleyerek başlayayım: 28 yıldır yalnız olmamı hesaba katarsak bu konuda bir sıkıntım yok gibi görünebilir ilk tahlilde ama bence var. HEM DE ÇOK BÜYÜK BİR SORUN VAR. Ben kendimi kandırıyormuşum arkadaşlar. Hem de bu öyle bir kandırma ki hani narsistler kendilerinin en iyisi olduğuna inandırır ya kendini, işte öyle bir delüzyonun içerisindeyim ben. Benim bırakın sevgiliyi, ilişkileri vs. , sağlam bir arkadaş grubuna ihtiyacım var. Ama biraz daha bakıldığında şurası da açıkça görülecektir: Takılmak için düzgün insan şimdilik mevcut değil gibi görünüyor. Bunun da sebebinin erkeklerin erkeksiliklerini yitirmesi olduğu kanaatindeyim.ERKEK GRUPLARI
Tarihe bakarsanız erkeklerin bir ordu şeklinde takıldığını görürsünüz. Persler, Spartanlar, Romalılar vs. Bu adamlar birlik beraberlikle güçlü olacaklarını biliyorlardı. Tamam kendi kendimize yetebilmeliyiz ama bu demek değildir ki bir mağaraya çekilip yaşayıp gitmeliyiz. Hayır hayır, bu çok ama çok yanlış bir düşünce. Üstelik insan doğasına da ters. Ben de anarşist ruhlu biri olduğum için insanların birlikler şeklinde hareket etmesi gerektiğini düşünüyorum. Tabii ülkede bu kadar çok kutuplaşma söz konusuyken nasıl birleşeceğiz, bir de o var değil mi?Türk Tarihinden Bir Örnek
Hep eski futbol tarihinden örnek veririm. Bakın 90lardaki Türk futboluna, Galatasaray tribünü ile Fenerbahçe tribünü BİRLİKTE, KARDEŞÇE izlerdi maçları. Şu an bu iki takım (ve tabii taraftarları) birbirleriyle kanlı bıçaklı.Kişisel Bir Örnek
Bir örnek daha vereceğim: Sohbet ortamlarında hatrı sayılır miktarda sohbetim olmuştur. En çok da neye üzülüyorum, biliyor musunuz? Kafamın uyuştuklarıyla sanalda karşılaşmış olmama. Bir türlü buluşamayacak olmamıza (yaşadığım ilin de etkisi olduğunu düşünüyorum, herkes İstanbul ve Ankara gibi yerlerde yaşarken) üzülüyorum.Sonuç
Yalnızlaşıyorum, yalnızlaşıyoruz. Kalabalıklar arasında yalnızız. Öyle bir noktaya geldi ki artık yalnızlığı bile güzelliyoruz/romantize ediyoruz. Özdemir Asaf'ın şiir derlemesine koyduğu isim bile "Yalnızlık Paylaşılmaz". Yahu paylaşacak bir şeyi yok ki? Aksine yalnızlığı çok iyi bir şeymiş gibi görmemeliyiz. Araştırmalar
Ziyaretçiler için gizlenmiş link, görmek için üye olunuz.
Giriş yapın veya üye olun.
. Bunun önüne geçilmezse sıradaki Dünya Savaşı'na kalmadan ölüp gideceğiz.
