Malumunuz üzere üniversiteler açıldı . Bende bulunduğum şehirden üniversitemin olduğu şehre geldim. Kendimi garip bir yalnızlık içinde buldum. Yanımda hiç kimse yok. İnsan kendisiyle konuşup sohbet eder mi ? Kendime sorup kendim cevaplıyorum. Kendi kendime motivasyon veriyorum. Bazen bir konu hakkında düşünürken aniden farklı bir konuya geçiyorum. Kendimi bir şeylere ikna etmeye çalışıyorum. Hayatın daha iyi olacağına , bu hislerin geçici olduğuna falan. Ama kendim yeterli gelmiyor. Sanki iki kişiliğe bölündüm . Biri olumsuz bir olumlu. Birine ihtiyaç duyuyorum ama o gücü kendimde bulamıyorum. Dışarıdaki insanları baktığımda sefillikten başka bir şey görmüyorum. İnsanlara ihtiyaç duyuyorum ama onlardan kaçmak istiyorum. Hayallerim bile insanlarla alakalı.
Ailemin yanındayken böyle bir durum yoktu. Kalabalığın içinde yalnız kalıyorum. İyi insanların , güzel düşünceli insanların olduğunu bu forumdan anlıyorum. Ama sizi etrafta göremiyorum . Genel olarak bir travma içerisindeyim. Sürekli değişik inişli çıkışlı duygular yaşıyorum. Bölümüm yazılım mühendisliği. Etrafımda bölümümden kişilerin başarılarını görünce kendimi çok yetersiz hissediyorum. Gelecek adına kaygı ve endişe doluyum. Yönlendirilmeye ihtiyacım olduğu halde kendi kendimi yönlendirmek durumunda kalıyorum. Yazılım çok derin bir havuz . Ne yapacağımı bilmiyorum! Herkes bunu yap , şöyle yap, araştır diyor. Kimse nasıl yapacağımı nerden öğreneceğimi söylemiyor. Ben ise belirsiz kalıyorum . Araştırmaya başlayınca çok derin ve uzun olduğunu görüp bunalıyorum. Birinin bana yardımcı olması gerek. Yapmam gereken şeyleri söylemesi benim ise onun için savaşmam gerek . Kendi başıma bunu yapamıyorum.
Ailemin yanındayken böyle bir durum yoktu. Kalabalığın içinde yalnız kalıyorum. İyi insanların , güzel düşünceli insanların olduğunu bu forumdan anlıyorum. Ama sizi etrafta göremiyorum . Genel olarak bir travma içerisindeyim. Sürekli değişik inişli çıkışlı duygular yaşıyorum. Bölümüm yazılım mühendisliği. Etrafımda bölümümden kişilerin başarılarını görünce kendimi çok yetersiz hissediyorum. Gelecek adına kaygı ve endişe doluyum. Yönlendirilmeye ihtiyacım olduğu halde kendi kendimi yönlendirmek durumunda kalıyorum. Yazılım çok derin bir havuz . Ne yapacağımı bilmiyorum! Herkes bunu yap , şöyle yap, araştır diyor. Kimse nasıl yapacağımı nerden öğreneceğimi söylemiyor. Ben ise belirsiz kalıyorum . Araştırmaya başlayınca çok derin ve uzun olduğunu görüp bunalıyorum. Birinin bana yardımcı olması gerek. Yapmam gereken şeyleri söylemesi benim ise onun için savaşmam gerek . Kendi başıma bunu yapamıyorum.
