Bu yogun degesizlik hissi ve anksiyetelerim insanlardan uzaklaşmama mesafe koymama , kızlara karşı kaçıngan olmaya vs sebep oluyor. buda bagimli davranislarimi kotu aliskanliklarimin pekismesini sagluyor. ornegin bugun metrobuste 2 tane kucuk kizini yaninda tutmaya calisan bir anne gordum ; kiz el kadardi sallanan metrobuste annesi beni kastederek "abiye tutunabilirsin bize yardim edicek" filan dedi. kizin elinden tutup atlattim duraga. annesinin yuzune bile bakamadim ilerledim halbuki icimden keske benimde boyle bir ailem olsa diye geciyordu ama eger cok yakinlik gosterirsem annesinin ilgisine :

Beni igrencek reddedilcek neudugu belirsiz biri gibi gorucek korkusuyla yuzune bile bakmadim cevap bile vermedim yardim etmeyi istedigim halde bu beni alikoydu. bunun gibi anksyeteler ve degersizlik hissi yasiyorum varmi yasayan benzer arkadas ? ben bunun gecmisteki bi takim cozemedigim seylerle alakali oldugunu dusunuyorum. Bunu nasil asabiliriz arkadaslar hic bitmicek mi bu?

bazende tersi oluyor ; surekli insanlarin gozumde degersizlesmesine sebep olucak hatalarini kendi gozumde buyutuyorum ; ornegin kufur eden insanlara kaba davranan yalan soyleyen vb ahlaksiz hareketlerde bulunan kisilerin eylemlerine odaklanip bunu yapanlardan kendimi uzaklastiriyorum hemen "bu kisi kendini salmis gelisme ogrenme isteginde degil haz odakli hayvan gibi yasayan biri" gibi bir onyargi olusuyor o kisiye karsi kafamda ve kendimi o kisiyle iletisimden geri cekiyorum.

Bence öncelikli olarak yaşadığın şeylerin zaman zaman herkesin yaşadığını kabul etmelisin aksi durumda kendine yabancı hissedebilirsin. İfade etmediğin duygular, kırgınlıklar olduğu için böyle hissediyorsun. Bu duygularını ifade edeceğin samimi bir dost bulmak zor olabilir özellikle böyle hissederken. Kendi kendine yazı yazmanı öneririm, canını sıkan olayları, özellikle de sana nasıl hissettirdiğini yazmalısın. Ben de çok anksiyete yaşadım değersizlik hissi içinde olduğumu dahi farkında değilmişim neden böyle oluyor neden birden duygulaniyorum diye hep bastırmaya çalışıyordum ama artık daha farklı bakıyorum duruma. Duygularimizi bastirdigimiz için duygularla senkronize bir şekilde yaşamıyoruz. Olaya şöyle bakmanı öneririm, duygular bizim önemli bir parçamız bize kendimizle ilgili mesajlar getiriyor, ağlamak mi geldi içinden mesela uygun bir ortam bul ve o duygunu dinle, rahat rahat ağla. İçinden gülümsemek gelmiyorsa sırf sosyal normlar gereği gülümseme. İçinde ifade edilmemiş şeyler var ve er ya da geç dışarı çıkacak. Bazı insanlari aşırı değersizlestirmeni de şuna bağlıyorum. İçinde olumsuzluklara yer açmamış olabilirsin, kendinde de hataya müsade et ki başkaları tembellik yapınca onlardan igrenme çünkü biz insanız, kendi içinde olumsuzluklara yer açmalısın.