Canım çok sıkkın.
Aslında kötü olmamalıyım. Bütlerimden geçtim, oldukça zor dersi de geçtiğimi öğrendim. Seneye o derse aynı hocanın girmeyeceğini bile öğrendim! Sevindim, bağırdım. Ama sevinçlerim kısa sürüyor... Sadece anlık birkaç dakikalık mutluluk... Niye?
Aklıma diğer yapmam gerekenler geldiği için belki de. Veyahut kendimi düzgün eğlendiremediğim için veyahut monoton yaşamımdan dolayı belki de... Belki de sarılacak sarılmayı içten isteyecek birim olmadığı için. (annem hariç) (Ama ona da sebepsiz sarılamıyorum ki...)
Müzik dinliyorum birkaç dakika mutlu oluyorum, küçük kardeşimle oynuyorum veya onu izliyorum birkaç dakika mutlu oluyorum, Namazımı kılıyorum yine aynı, ibadetimden de düzgün tat alamıyorum artık. Sigara içiyorum kısa bir süre rahatlıyorum, bilgisayar oyunu oynuyorum hem o an hem de sonraki birkaç saat çok iyi hissediyorum...
Yakın arkadaşlarımdan birini arayayım diyorum, hep aynı konuları konuştuğumuzu veya dinleyenin %90 ben olduğunu görüyorum... Hayatım neden böyle?
Şimdi içinden düşünenler olacaktır, "her an zaten harika hissedemezsin be adam çünkü insanız" diye. Evet, bu doğru. Fakat çoğu an, uzun zaman, saatlerce mutsuz kalabiliyoruz değil mi? İnsan işte...Gerçi bu yaşam standartlarına göre değişir.
Depresyonu kast etmiyorum ben depresyonda falan değilim. Uzun zamandır düşüncelerimi dökmememden veya anlık gelen o düşünce sebebiyle yazıyorum bunları.
Şükür sürekli şükredebiliyorum, şükretmeliyiz de her geçen gün için. *oktan bir dünyada *oktan bir devirde yaşasak da... Sevinlerimin kısa sürdüğünü anneme söylediğimde bana mutluluğumu paylaşmadığımı söyledi. Yeterince paylaşmadığımı söyledi. Sanırım haklı. Kim bilir beni ne kadar zamandır ruhsuz veya kızgınlık hariç hislerini çok az belli eden biri olarak görüyor... Onlara hislerimi düzgün açıklayamıyorum bile! Arkadaşımı getirsen ona daha iyi açıklarım...
Anlık olarak iyi olabiliyorum bazen anlık çok kötü de olabiliyorum ama çok kötü zamanlarım da uzun sürmüyor aslında. Ama bu üşengeç hali, geleceğin geleceği hissi, isteksizlik, uğraşınca değmeyeceği hissi, sorumlulukları yüklenme hissi veya boşluk hissi sürekli çoğu zaman benimle! Ne biçim karışık hisler bunlar böyle!
Kelimeleri düzgün seçemiyorum belki de. Türkçenin bir avuç kelimesi hisleri, düşünceleri yeterince anlatmaya yetmiyor ki!
Bir gecede nasıl cahilleştik ama!
Arapçayı çok mu iyi biliyorsun diye sorma şimdi, konuşamasam da senelerce o dili gördüm ben...
Konuyu neden buraya çekti ki beynim şimdi. Sürekli eleştiriyorum, ya kendimi ya başka bir şeyi. İnsanlara sürekli söylemem eleştirilerimi, hele önemsemediğim bir insansa hiç uğraşmam. Fakat eleştirmek, bayağı genel özelliklerimden biri sanırım.
Yazın planını yaptım. Benim yazım daha yeni başladı, şaşırma. Bu yazı iyi değerlendirmeliyim diyorum, ama heyecanım falan yok o planları uygulamak için. Yapmam gereken ufak şeyler, spor planı hariç sadece.
Nice kitaplardan veya taktiklerden okuduğun gibi sen "Harekete geç" devamı gelecek diyorum, başlayamıyorum.
Fakat başlamak zorundayım, zorundayım, başlayacağım. Peki neden isteğim yok?
Aslında gene bir yerden duyduğuma göre "zorundayım" deme "yapacağım" de diyorum ama kendimi kandırmak da istemiyorum. Beyni kandırmak kolay olsa bile...
Bu kadar neden yazdığımı da bilmiyorum okuyan olacak mı onu da bilmiyorum... Sahi ben aslında çoğu şeyi de bilmiyorum.
Ben neden bu kadar çok düşünüyorum?
Kafam sabit olsa bıraksalar gecenin sonuna kadar yazacağımı da biliyorum. Yukarıda yazdıklarıma karşılık yarın daha iyi hissedeceğimi de biliyorum veya dışarıdan geldikten sonra bir şeyler izlemeye oturduğumda bu hislerimin şimdilik geçeceğini de biliyorum... Ayrıca bunları buraya yazdığıma pişman olacağımı da biliyorum...
AHH İNSAN İŞTE...
neverfapturkiye.com
