Arkadaşlar merhaba. Uzun süredir forumu takip ediyorum, ancak yeni üye oldum. Buradaki paylaşımlar ve değerli mesajlarınız için hepinize teşekkür ediyorum.
Lise yıllarımdan bu yana pmo yapıyordum. Şu an yaşım 40! Sürekli film izliyor ancak haftada 1 yada 15 günde 1 mutlaka masturbasyon yapıyordum. Pmo yaparken bağımlı olduğumu hiç düşünmüyordum. Oyun, spor, şekerli gıdalar, sigara ve bazen alkol derken her şey yolunda gidiyor diye düşünüyordum.
8 yıl önce sigarayı bıraktım ve sigara yerine günde en az 4 bardak filtre kahve içmeye başladım. Fazla kafein tüketiminin anksiyete ve panik ataklara davetiye çıkarttığını çok geç öğrendim.
3 yakınımın vefatından sonra, kaygı bozukluğu ve anksiyete ile tanıştım. Bu nedenle 1 yıl ilaç kullandım ve ilaçları bırakalı yaklaşık 6 ay olmak üzere. İlaç kullandığım için (yan etkiler nedeniyle) çok pişmanım, keşke o zaman psikolog'a gitsem daha iyiydi diyorum.
Bir süre sonra pmo yapmayı bırakmaya karar verdim ve araştırmalarım sonucu foruma ulaştım. Sürece başladığımda oyun oynamayı, dizi izlemeyi, müzik dinlemeyi, sofra şekerini hayatımdan çıkardım. Şekerli gıdaları çok çok az tüketmeye başladım.
Bu süreçte canım p***o film izlemek yada masturbasyon yapmak istemedi. Krizleri önlemek için ibadet, dua, meditasyon gibi şeylere ağırlık vermeye çalıştım. Pmo'yu bırakma kitabını okudum. Kuran-ı Kerim okumayı öğrendim. Bol bol kitap okudum.
Ancak bu süre zarfında beynim sürekli tehlikedesin, bir şeyler yapmalısın, konfor alanından dışarı çıkma, evinde otur demekten vazgeçmedi ve bana kötü kötü sinyaller vermeyi bırakmadı. Beynimin bana gönderdiği kötü sinyaller, ciddi şekilde canımı sıkmaya başladı. Sanki bu endişe ve panik halleri hiç bitmeyecekmiş gibi hissediyorum.
Bir kaç gün iyiyim, bir kaç gün kötü hissediyorum. Gün içerisinde 3 saat iyiysem 1 saat bir şeyler ters gidiyor, sonra bir bakıyorum yine tehlike zilleri beynimde çalmaya başlıyor. Bunu daha net nasıl ifade ederim bilemiyorum. Flatline'da mıyım bunu fark edemiyorum. Sanki beynime bir sis perdesi iniyor ve her şeyi anlamsızlaştırıyor.
İçinde bulunduğum süreç beni ürpertiyor ve ne zaman normale döneceğimi düşünüyorum. Pmo yaparken hiç böyle şeyler yaşamıyordum. Ne zaman pmo'yu bıraktım, endişe, korku, kaygı gibi şeyler artmaya başladı. Sanırım beynim kendisini tamir ederken bana eziyet etmek istiyor.
İşe gidip gelebiliyor ve iş yerimde sorun yaşamıyorum. Normal yaşantımı engelleyen bir durum çok şükür olmuyor. Sadece eskiden tek başıma gittiğim uzak yerlere gitmek istemiyorum, üşeniyorum. Pandemi sonrası arkadaşlık bağlarım iyice koptu ve iş arkadaşlarım hariç çevremde kimse kalmadı. Sosyalleşme konusunda ciddi sorunlarım var.
Özetle 120 güne ibadet ederek, meditasyon yaparak ve kitap okuyarak geldim. Şu an bel ve boyun fıtığı nedeniyle spor yapamıyorum. Yürüyüş yada koşu yapabilirim sanırım! 1 yıldır alkol almıyorum.
Bahsettiğim konular hakkında deneyimli arkadaşlar yorum yaparsa çok sevinirim. Teşekkürler