Dostlar ben belli bir yaşıma kadar (çok önce değil 1, 1-30 seneye kadar) insanlara çok güvenen ve toz pembe düşünen bir insandım. Tabii ki bunun bedelini kazıklarla, toz pembe düşüncemle olan yaklaşımım sonucu sosyalleşememekle, arkadaşımın olmamasıyla vs. ödedim. Sonradan sonraya gerçekleri gördükçe herkese güvenmemeye yakınlarıma güvenmeye başladım derken artık herkesi düşmanımmış gibi görüyorum. Herkese çıkar gözüyle bakıyorum sadece alabileceğime. Doğal olarak insanlarla konuşurken içten içe "sende yalansın / düşmanımsın" gibi bir paranoya oluştu. Bunun gibi bir düşünceyle kimle dostluk/arkadaşlık bağı kurup eğlenebilirsin ki? Geriye rol yapmak kalıyor ve onda da kendimi kasıyorum.

Ne yapacağımı bilmiyorum yardımcı olursanız sevinirim.

Bir uçtan diğer uca savrulmuşsun. Temkinli olmakta fayda var ama paranoyak olmaya gerek yok. Dengeyi bulman lazım.

Benzer durumdayız. Biriyle biraz konuştuktan ve nasıl biri olduğunu anladıktan sonra tarif edilemez bir şekilde tiksinti duyuyorum. Artık herkes yalancı, ihanete dünden hazır ve güvenilemez geliyor.

golem diye bir kitab vardi orda söyle diyordu bir haham kücük kizina ´´Ne zaman dünyanın bozulduğunu düşündüğünde, ancak o zaman yaşamaya başlarsın´´, düsünsene bazi insanlar o tozpembe rüyadan hic uyanmiyorlar, ne kadar ürpertici. Cok seceneyin yok ya bu yük sana cok agir gelecek ve geri tozpembe gözlüklerini takip güvenli bölgene gideceksin yada insanlarin iliskilerin cogunlukla cikar üzerine kurulu oldgunu kabuleneceksin.

Tarih boyunca bu böyle olmusdur bu düsünceler icin icini yiyen ilk kisi degilsin son kisi de olmayacaksin, kendine bir yol öyle yada böyle cizeceksin.
Insanlari taniyabilmek gercekden taniyabilmek cok iyi bir sey onlarla konusdugunda kisiliklerini anlayabilmek bazen onu kendisinden bile iyi anlamak.

Düsün bazi insanlar kendilerinin bile nasil bir insan olduklarini bilmiyorlar yada kabullenmek istemiyorlar, belki yalanci,cimri,bencil,kibirli ama bunlari kendileri bile farkinda degil. Ve sen bunu davranis ve hareketlerinden görüyorsun mesela bir arkadasim var hic hesab ödemez ama cimri desen asla. Birisi benciligin ne kadar kötü bir sey oldugundan bahseder ama bir seyi paylasmaz, bunlar ufak seyler seni sarsmaz kontroll edebilirsin. Ama senin icin tehlikeli veya seni geriye atacak bir arkadaslik oldugunu düsünüyorsan ondan uzaklasabilirsin bu senin istegine bagli.

Bazi insanlar bunun farkinda bile degiler, yillarca kullaniyorlar, aldatiliyorlar, kaziklaniyorlar, sen ise bir uyanis yasiyorsun...

Bu çok derin bir konu, bu thread altında anlatılıp geçilecek bir mevzu değil. Sizinle bu konuyu özelden tartışalım siz de isterseniz.

Eff' Alıntı:

Bir uçtan diğer uca savrulmuşsun. Temkinli olmakta fayda var ama paranoyak olmaya gerek yok. Dengeyi bulman lazım.

Genişletmek için tıklayın ...

Dengeyi nasıl bulacağımı bilmiyorum işte. Ayrıca yıllarca sessiz bi çocuk olup sürekli dinlememden dolayı insan sarrafı oldum bildiğiniz, bir kişinin bana bakışından ne hissettiğini anlıyorum ve hep doğru çıkıyor. Çevremdekilerde böyle bilir beni.

Don Zenon' Alıntı:

Benzer durumdayız. Biriyle biraz konuştuktan ve nasıl biri olduğunu anladıktan sonra tarif edilemez bir şekilde tiksinti duyuyorum. Artık herkes yalancı, ihanete dünden hazır ve güvenilemez geliyor.

Genişletmek için tıklayın ...

O tiksinti duygusunu çok iyi biliyorum, eve kapanıp kendi başına zerdüşt filan olmak istiyor insan.