Bu problemi aslında yıllardır yaşıyorum, yanlış algıladığımdan ötürü mü yoksa gerçekten bir problemin varlığından dolayı mı böyle bilmiyorum. Üniversitede belli bir sayıda ki bence çok sayıda arkadaşım var ama bu insanlar ile kurduğum max ilişki sadece karşılaştığımız zaman "Şuraya şuraya gidiyoruz, gelmek ister misin" şeklinde oluyor. Onun dışında çoğu zaman "Naber, nasılsın..." diye başlayıp mümkün mertebe konuşulan ve eğlenceli sohbetler geçiyor (Tartışılır). Birkaç kişiye bu durumu belirttim, kimsenin planlarında ben yokum dedim, plan yapıp yapmadıklarını bilmediğim için ortak hayatlarına katılamıyorum dedim. Bir yerden sonra hiçbir yakın arkadaşım olmadığını anladım üniversitede, herkes bensiz plan yapıyordu; lise yıllarında aşırı agresif ve alıngandım ve yalnızlığıma anlam verebilirdim. Şimdi ise hiçbiri olmayışına rağmen insanlar "Yaaa Skirmisher, sen seviliyorsun..." ya da "Skirmisher'ı da çok severiz..." gibi salak salak konuşup sonra da bensiz plan yapıyorlar. Yıllardır bu durum böyle, sonra anlık bir patlamayla insanlara saldırınca "Biz ne yaptık da bize bunları söyledin veya yaptın" oluyor. İnsanları kaybediyorum ve kendi içimde "Patlamak zorundaydım" diyorum keza şu an bile aşırı bir sinirle doluyum. Bir psikoloğum "Dünya senin etrafında dönmüyor" dedi, iyi hoş da diğer insanlara verilen değerin zerresi bende yok; çağırmıyorlar, bazen sohbet de yürümüyor. Ya arkadaşlarım doğruyu söylüyor insanlar konusunda ya da herkes bana dair her konuda yalan söylüyor. Yorumlarınızı merak ediyorum, ben nerede yanlış yapıyor olabilirim?
Hiç Yakın Arkadaşım Yok
- Konuyu başlatan Skirmisher
- Başlangıç tarihi
"Bende aynı sen gibiyim ve yakın arkadaşım hiç yok, yalnızım. Çağırmıyor olabilirler, sohbet yürümüyor olabilir, hepsi bendede var. İlla ki kafamız uyuşacak diye bir şey yok ki dostum. Onlarla olmaz ama belki ilerde sağlam bir dostluk yapacağız, tanımadığımız bir insanla. Yani bence takılmamak lazım, kaç tane samimi olduğum kişi oldu, birisi kız için sattı, diğerleri farklı sebeplerle. Bunlar bir de çocukluktan gelen arkadaşlıktı. Ben bunları kafaya takmadım, onlar kaybetti, ben ise kendimi kazandım. Yani bence olmuyor diyorsun ya, vardır bence bir hayır. Boş ver aga. Üni. deyim diyorsun, git mesela başka biriyle tanış, konuş. Biri olmuyorsa biri olur. İnsanlar cidden çok değişik. Yanımda iyi hoş konuşurlar ama uzaklaşınca hemen dedi kodu başlar. Neden ki o konuda bende çözemedim. Allah hayırlı insanlar çıkarsın karşımıza. Bir de agresif olman hâlâ devam ediyorsa, olma dostum. Pozitif ol, güzel şeyler oku, enerji veren müzikler dinle (içini karartan müziklerden uzak dur)."
Ünide 20 kişiyle takılırsın belki biri yakın arkadaşın olur. Çok da takılmamak lazım. Bir de dış odaklı bir düşünce biçimine sahip olduğundan bu sorununda ilerleme kaydedemiyor olabilirsin. İnsanların seni bir yerlere çağırmamasını bir kenara bırak, bu dış odak. Odağı içe al. Ben ne yapıyor olabilirim de insanlarla arama mesafe giriyor olabilir, ben ne yapabilirim de insanlarla daha yakın olabilirim vb. Sohbetim mi tutmuyor, belki entelektüel anlamda kendimi doldurabilirim, hobilerimiz mi uyuşmuyor hobilerimin uyuştuğu farklı insanlarla tanışabilirim. İnsanlara öfkeli mi davranıyorum, icimde ofke birikip zıvanadan çıkmadan o öfkeyle nasil baş edebilirim vb vb Amacına ulaşmak için yapman ve yapmaman gerekenleri tespit et ve aksiyon al.
İnsanlar bencil (ben daha bencilim). Arkadaş diye bir şey yok. İnsanlar sadece sıkıcı hayatlarını hareketlendirecek kişilerle takılıyorlar. Bir çocuğun oynadığı oyuncak gibi görüyor başkalarını. Eğleniyor, oynuyor ve bencilce bir sevgi gelişiyor. Bu sevgi oyuncağı kendisini eğlendirebildiği kadar devam ediyor. İşler ciddileşince veya daha güzel bir oyuncak bulunduğunda eskisi rafa kalkıyor.
Npc benzetmesi tam yerinde oldu..
Arkadaşlar bende samimi içten çıkarı olmayan dost arıyorum lakin bulamıyorum. Uzun zamandır yanlızım insanlar bana menfaatçi geliyor. Çok arķadaş edindim hiçbiri kalıcı olmadı insanları tanıdıkça yanlızlığı sevmeye başladım bendeki alışılmış bir yanlızlık birazda insanlar konusda çok seçiciyim eskiden herkesle samimiyet kurup gülümserdim şimdi gerekmedikçe gülümsemiyor bazen eski bir tanıdık görünce yolumu değiştiriyorum. İnşallah herkes aradığı samimi dostunu bulabilir.
Herşeyo pmo ya atmak kolaya kaçmak gibi birşey.
Böylece psikolojik olarak rahatlıyoruz.
