Skirmisher
Jüpiter Yolcusu
Bu problemi aslında yıllardır yaşıyorum, yanlış algıladığımdan ötürü mü yoksa gerçekten bir problemin varlığından dolayı mı böyle bilmiyorum. Üniversitede belli bir sayıda ki bence çok sayıda arkadaşım var ama bu insanlar ile kurduğum max ilişki sadece karşılaştığımız zaman "Şuraya şuraya gidiyoruz, gelmek ister misin" şeklinde oluyor. Onun dışında çoğu zaman "Naber, nasılsın..." diye başlayıp mümkün mertebe konuşulan ve eğlenceli sohbetler geçiyor (Tartışılır). Birkaç kişiye bu durumu belirttim, kimsenin planlarında ben yokum dedim, plan yapıp yapmadıklarını bilmediğim için ortak hayatlarına katılamıyorum dedim. Bir yerden sonra hiçbir yakın arkadaşım olmadığını anladım üniversitede, herkes bensiz plan yapıyordu; lise yıllarında aşırı agresif ve alıngandım ve yalnızlığıma anlam verebilirdim. Şimdi ise hiçbiri olmayışına rağmen insanlar "Yaaa Skirmisher, sen seviliyorsun..." ya da "Skirmisher'ı da çok severiz..." gibi salak salak konuşup sonra da bensiz plan yapıyorlar. Yıllardır bu durum böyle, sonra anlık bir patlamayla insanlara saldırınca "Biz ne yaptık da bize bunları söyledin veya yaptın" oluyor. İnsanları kaybediyorum ve kendi içimde "Patlamak zorundaydım" diyorum keza şu an bile aşırı bir sinirle doluyum. Bir psikoloğum "Dünya senin etrafında dönmüyor" dedi, iyi hoş da diğer insanlara verilen değerin zerresi bende yok; çağırmıyorlar, bazen sohbet de yürümüyor. Ya arkadaşlarım doğruyu söylüyor insanlar konusunda ya da herkes bana dair her konuda yalan söylüyor. Yorumlarınızı merak ediyorum, ben nerede yanlış yapıyor olabilirim?