Yazıları biraz karışık yazacağım. Bu yüzden kusuruma bakmayın.
Kendime olan inancım tamamen yok olmuş durumda. Şu anda sürecim devam ediyor ama diğer konularda tamamen umutsuz vakayım. Müzik bağımlılığı deseniz, bu hafta neredeyse her gün müzik dinledim. Derslerimde istediğim kadar başarılı olamıyorum. Rafine şeker konusunda hiç girmiyorum. O zaten bir facia. Kızlarla iletişimim normalde de yoktu. Bir daha da olacağını sanmıyorum. Beynim kendine öyle savunma hatları kurmuş ki, bu yazıyı yazarken bile size açık davranamıyorum. Bilgileri hep filtreden geçirip, kendi için en güvenli halinde dışarı aktarıyor.
Kızlar konusuna yine değinmek gerekirse, hep kızlardan uzak durdum. Şu anda en az 10 kat daha uzak duruyorum. Evde, camı açıp dışarı baktığım zaman sokaktan geçen bir kız görsem, aniden camı kapatıp içeri giriyorum. Dışarıda dolaşırken karşımdan bana doğru bir kız gelse ( bu arada kızın mesafesi en az 100-200 metre) karşı kaldırıma geçiyorum. Okuldan, ya da tanıdık bir kız bile olsa mecbur konuşmam gerekiyorsa, basit cevaplarla onları geçiştiriyorum ve oradan uzaklaşıyorum. Etrafımdaki insanlar benim yakışıklı olduğumu söylüyorlar. Haklı olabilirler. Ama ben buna inanmıyorum. Bir kızın benden hoşlanabileceği, bana aşık olabileceği inancı bende yok. Bazen, insanlar rüyalarında hoşlandıkları bir kızı görebilirler. Ya da herhangi bir kızla el ele ya da bir şekilde birlikte olduklarını görebilirler. Bu bende hiç olmadı. Bilinçaltıma bu inancım nasıl işlendiyse, rüyamda dahi böyle bir şey göremiyorum. Olmayacak bir şey için insanlar diyorlar ya, "Rüyanda görürsün". Ben onu bile göremiyorum. Bu kadar kendime olan inancım gitmiş durumda.
Sanırım bununla ilgili bir yazı daha yazmıştım ama elimden gelen bir şey değil bu. Dertlerimi kimseye açamıyorum ve buraya yazmanın kendim için daha iyi olacağını düşündüm.
Bu durumu nasıl düzeltebilirim?
Kendime olan inancım tamamen yok olmuş durumda. Şu anda sürecim devam ediyor ama diğer konularda tamamen umutsuz vakayım. Müzik bağımlılığı deseniz, bu hafta neredeyse her gün müzik dinledim. Derslerimde istediğim kadar başarılı olamıyorum. Rafine şeker konusunda hiç girmiyorum. O zaten bir facia. Kızlarla iletişimim normalde de yoktu. Bir daha da olacağını sanmıyorum. Beynim kendine öyle savunma hatları kurmuş ki, bu yazıyı yazarken bile size açık davranamıyorum. Bilgileri hep filtreden geçirip, kendi için en güvenli halinde dışarı aktarıyor.
Kızlar konusuna yine değinmek gerekirse, hep kızlardan uzak durdum. Şu anda en az 10 kat daha uzak duruyorum. Evde, camı açıp dışarı baktığım zaman sokaktan geçen bir kız görsem, aniden camı kapatıp içeri giriyorum. Dışarıda dolaşırken karşımdan bana doğru bir kız gelse ( bu arada kızın mesafesi en az 100-200 metre) karşı kaldırıma geçiyorum. Okuldan, ya da tanıdık bir kız bile olsa mecbur konuşmam gerekiyorsa, basit cevaplarla onları geçiştiriyorum ve oradan uzaklaşıyorum. Etrafımdaki insanlar benim yakışıklı olduğumu söylüyorlar. Haklı olabilirler. Ama ben buna inanmıyorum. Bir kızın benden hoşlanabileceği, bana aşık olabileceği inancı bende yok. Bazen, insanlar rüyalarında hoşlandıkları bir kızı görebilirler. Ya da herhangi bir kızla el ele ya da bir şekilde birlikte olduklarını görebilirler. Bu bende hiç olmadı. Bilinçaltıma bu inancım nasıl işlendiyse, rüyamda dahi böyle bir şey göremiyorum. Olmayacak bir şey için insanlar diyorlar ya, "Rüyanda görürsün". Ben onu bile göremiyorum. Bu kadar kendime olan inancım gitmiş durumda.
Sanırım bununla ilgili bir yazı daha yazmıştım ama elimden gelen bir şey değil bu. Dertlerimi kimseye açamıyorum ve buraya yazmanın kendim için daha iyi olacağını düşündüm.
Bu durumu nasıl düzeltebilirim?
