Kadir Durgun
Yeni Fapstronot
- Katılım
- 1 Ağu 2021
- Mesajlar
- 21
- Tepki puanı
- 18
- Puanları
- 4
Bir türlü anlayamıyorum neden böyleyim ben, aileme sorunlarımı anlatırken gözlerim doluyor ağlamaktan konuşamıyorum, aileme karşı imajım kalmadı ağlak bebeler gibiyim bir psikolog ailene karşı çok dolu olabilirsin dedi doğrudur küçükken çok fazla kötü davrandılar babam döverdi ama büyüdüm şimdide sözlü tartışıyoruz çekilmez biri ve bazen aileme karşı kin nefret ile doluyorum bazen de düşünüyorum ailem bana baktı şunları sağladı diyerek ağlıyorum ve kendimi suçluyorum onlara kötü davrandım vs.. çok fazla savruluyorum bağımlı olduğumu da unutmayın ayrıca çalışması stresli bir YKS sınavına hazırlanıyorum, sormak istediğim neden böyleyim ve eskiden kavga ederken direk ağlıyorum ama şuan kavga etmediğim için onu bilemiyorum neden böyleyim.
Denk mi geldi bilmiyorum ama tam pmo yaptıktan sonraki döneme denk geliyor bunlar. Ek olarak ben küçüklükten beridir epeyce ezildim bazen yapmadığım şey için dayak yedim kendimi ifade etmeye çalışsam da inanmadılar daha sonra çok uzun seneler özellikle lise yıllarımın tamamı utangaçlıktan kendi işlerimi yapamaz haldeydim babama söylerdim kırtasiyeden marketten gidip kendi ihtiyacımı karşılayamayacak kadar, kendimi çok aşağılık biri olarak görüyordum herkes benden üstün gibiydi ve biliyor musunuz ben bunu 18 yaşımda atlattım herkesin insan olduğunu benimde onlar gibi yada onlarında üstüne çıkabileceğimi fark ettim şuan gözümden yaşlar akıyor eskileri düşündükçe ağlıyorum ben ailemi affettim ama bir türlü geçmiyor şuan benim psikolojimin bozuk olduğunu düşünüyorlar umrumda değil ancak ben onlara çok doluyum bunu nasıl düzeltirim psikolog demeyin çok bir şey yaptığı yok sizlerin ayrı insanların görüşlerine ihtiyacım var moralim de epey bozuk çünkü bugünde bir konuda patladım ve yine ağlamaktan tam ifade edemedim yine beni deli sandılar.
Denk mi geldi bilmiyorum ama tam pmo yaptıktan sonraki döneme denk geliyor bunlar. Ek olarak ben küçüklükten beridir epeyce ezildim bazen yapmadığım şey için dayak yedim kendimi ifade etmeye çalışsam da inanmadılar daha sonra çok uzun seneler özellikle lise yıllarımın tamamı utangaçlıktan kendi işlerimi yapamaz haldeydim babama söylerdim kırtasiyeden marketten gidip kendi ihtiyacımı karşılayamayacak kadar, kendimi çok aşağılık biri olarak görüyordum herkes benden üstün gibiydi ve biliyor musunuz ben bunu 18 yaşımda atlattım herkesin insan olduğunu benimde onlar gibi yada onlarında üstüne çıkabileceğimi fark ettim şuan gözümden yaşlar akıyor eskileri düşündükçe ağlıyorum ben ailemi affettim ama bir türlü geçmiyor şuan benim psikolojimin bozuk olduğunu düşünüyorlar umrumda değil ancak ben onlara çok doluyum bunu nasıl düzeltirim psikolog demeyin çok bir şey yaptığı yok sizlerin ayrı insanların görüşlerine ihtiyacım var moralim de epey bozuk çünkü bugünde bir konuda patladım ve yine ağlamaktan tam ifade edemedim yine beni deli sandılar.