Son 2 senedir yoğun anksiyetem vardı psikologlara git felan demeyin gittim çünkü. Ne kadar vahşi ne kadar dehşet verici şeyler varsa onlar başıma geliyor. Şeytan gibi hissediyorum kendimi. Ne yasitlarim ne çevremdekiler benim kadar bozuk değiller. Yaşadığım her saniye vicdan azabı çekiyorum yemin ediyorum. Bunaldim artık gerçekten yoruldum çok yoruldum hem de. Hergun her saniye ağlıyorum lan ben bu kadar korkunç bir noktaya geleceğimi asla dusunemezdim. Artık psikolog işi bir süre yok gibi bilmiyorum. Yaşadığım sürece mutlu olabileceğimi düşünemiyorum. Nefret ediyorum hem kendimden hem hayatımdan. Keşke hiç bu dünyaya gelmemiş olsaydım geldiysem de keşke kendim olmasaydım ne diyeyim.

Moderatör arkadaş işini iyi yaptığı için teşekkür ederim fakat motive felan aramıyorum. Sadece içimden geldi yazmak. Bu kadar ağır ve vahşi şeyleri emin ol sende yasasaydin sende aynı düşüncede olurdun. İstersen sil konuyu pek umurumda değil sadece bir yere yazmam gerektiğini düşündüm.

Kendimde kaygı bozukluğuna sahip bir vatandaştım bunu 6 ay içersinde aştım hem de yüz yüze psikologlara gitmeme rağmen bir fayda göremedim toplam 5 seans gittim işimi kendim çözdüm youtubeda ki uzmanları dinleyerek ve dediklerini uygulayarak. Senin de hayat hikayeni dinlemek isterim istersen buraya yaz istersen dm gel anlatmak istiyorsan her zaman burdayım.

Dostum benim kaygı bozukluğum çok dehşet verici boyutlara ulaşmıştı. Kafana getirebileceğin en vahşi en ahlaksızca şeyleri düşün hepsi benim kafamda beni korkutuyordu. 2 sene sabır ettim dayandım ama artık inanılmaz boyutlara ulaştı. Hayatımda aklımı hayalimi durduracağım durumlar oldu. Eğer bana böyle olacağı daha öncesinde söylenseydi kendimi o gün öldürürdüm. Sadece doğru anı bekliyorum bir de annem arkamdan çok vicdan azabı çeker diye sabır ediyordum ama artık dayanamıyorum. Gün boyu ağlıyorum en olur olmadık yerlerde. Elimden sadece ağlamak geliyor. Yaşadığım her saniye bana daha çok ızdırap çektiriyor. Ailem bir kaç güne şehir dışına gidecek evde yalnız olacağım orada işi bitireceğim. Bahsettiğin kişi izzet güllü sanırım. Bana pek faydası olmadı şu saatten sonra olsa bile pek önemi yoktur.

Üstteki arkadaş ile dertleşip konuşabilirsin yada biz de burada sana yardım etmeye hazırız dostum, yaşadıklarının aynısını bende yaşadım ne kadar kötü olduğunu bilirim.

Psikolog nasıl işe yaramadı bence psikyatrist işine yarar diye düşünüyorum.

thespecialone' Alıntı:

Dostum benim kaygı bozukluğum çok dehşet verici boyutlara ulaşmıştı. Kafana getirebileceğin en vahşi en ahlaksızca şeyleri düşün hepsi benim kafamda beni korkutuyordu. 2 sene sabır ettim dayandım ama artık inanılmaz boyutlara ulaştı. Hayatımda aklımı hayalimi durduracağım durumlar oldu. Eğer bana böyle olacağı daha öncesinde söylenseydi kendimi o gün öldürürdüm. Sadece doğru anı bekliyorum bir de annem arkamdan çok vicdan azabı çeker diye sabır ediyordum ama artık dayanamıyorum. Gün boyu ağlıyorum en olur olmadık yerlerde. Elimden sadece ağlamak geliyor. Yaşadığım her saniye bana daha çok ızdırap çektiriyor. Ailem bir kaç güne şehir dışına gidecek evde yalnız olacağım orada işi bitireceğim. Bahsettiğin kişi izzet güllü sanırım. Bana pek faydası olmadı şu saatten sonra olsa bile pek önemi yoktur.

Genişletmek için tıklayın ...

Dostum ben bahsettiğin durumu 10 yıldır yaşıyorum.ilk defa bu forumda benim kadar ağır durumda olan birini gördüm. 10 yıldır tek bir gün bile hayattan zevk alamadım hatta tam aksine doğduğum güne her gün lanet ettim. Böyle bir acı yok acı değil azap yağmuru sanki. Bazen bu forumda süreçlerinde kolayca yüksek rakamlara ulaşanlar oluyor bunu başarmalarının sebebi duygularını, yaşama sevinçleri az da olsa var. Bizde ise farkındalık ve irade bitme noktasında bu yüzden mücadelemiz zor oluyor. Ben son bir aydır çok az da olsa daha iyiyim. Sigarayı bıraktım, telefonda daha az vakit harciyorum, omega 3 kullanıyorum belki sana da iyi gelir. Kriz geldiğinde küvete soğuk su doldur ve orda ağla kafan rahatlayana kadar kalkma. Keşke elimden daha iyisi gelse.

thespecialone' Alıntı:

Dostum benim kaygı bozukluğum çok dehşet verici boyutlara ulaşmıştı. Kafana getirebileceğin en vahşi en ahlaksızca şeyleri düşün hepsi benim kafamda beni korkutuyordu. 2 sene sabır ettim dayandım ama artık inanılmaz boyutlara ulaştı. Hayatımda aklımı hayalimi durduracağım durumlar oldu. Eğer bana böyle olacağı daha öncesinde söylenseydi kendimi o gün öldürürdüm. Sadece doğru anı bekliyorum bir de annem arkamdan çok vicdan azabı çeker diye sabır ediyordum ama artık dayanamıyorum. Gün boyu ağlıyorum en olur olmadık yerlerde. Elimden sadece ağlamak geliyor. Yaşadığım her saniye bana daha çok ızdırap çektiriyor. Ailem bir kaç güne şehir dışına gidecek evde yalnız olacağım orada işi bitireceğim. Bahsettiğin kişi izzet güllü sanırım. Bana pek faydası olmadı şu saatten sonra olsa bile pek önemi yoktur.

Genişletmek için tıklayın ...

ben de anksiyete yaşadım pek moralli değilim sen neler yaşadın yani kardeşim sürekli olumsuz mu düşünüyorsun her konu hakkında?

Değerli kardeşim, öncelikle şunu bilmeni isterim. Hayatın kendisi, en kötü darbeyi vuran yegane gerçek. Ben bu foruma, düzenli hayata, neverfap ve düzgün bir birey olma serüvenine düz bir çizgi halinde gelmedim. Bundan 10 yıl önce yaşadığım psikolojik zorluğu ve sonrasında yaşadıklarımı ailem dışında kimse bilmiyor. Çevrendeki insanlar, gördüklerin bundan 10 yıl sonra bambaşka yerlerde olacak(epey birçoğu). Sana kalan ise yine kendi mücadelen olacak. O yüzden acı çekmenin ne kadar zor bir durum olduğunu çok iyi anlıyorum. Gerekiyorsa psikiyatriyi bir korku öğesi olarak görmeyip(milletin aptal aptal yorumlarından bahsediyorum) doktor ne söylüyorsa uygulayacaksın. 2-3 doz ilacı kullandığın sırada da kendinle ilgili neyi ertelediysen neyi çözmen gerekiyorsa kendi kararlarınla üzerine gideceksin. Kaygı bozukluğu, majör depresyon, bipolar, anksiyete, obsesif kompulsif bozukluk gibi rahatsızlıklar olması gerekenden de fazla yaşanıyor. Çünkü artık sanallık, sahtelik ve bozukluk hakim her yerde. Şimdi ise bambaşka yaşantılar var. Ünlü olarak bilinen insanlar rezil rüsva davranışlarda, ortalama insanı desen binbir dertten müzdarip, insanlar sağlıklı beslenemiyor marketler dolu ulaşan insan az dışarıda bir yemek yemek bile külfet bu ülkede. Kısacası ne bir planlama ne de insanlar yaşantısını kolaylaştıracak şartlar var. Senin de sorgulamaların ve hayata dair epey fikrin vardır. İçinde bulunduğumuz yüzyılda, insanların daha fazla sorunla uğraşması gerekiyor. Gencinden yaşlısına kadar. Eminim üstesinden geleceksin ama şunu söyleyeyim gerçekten yaşadıkların seni olgunlaştıracak.

thespecialone' Alıntı:

Dostum benim kaygı bozukluğum çok dehşet verici boyutlara ulaşmıştı. Kafana getirebileceğin en vahşi en ahlaksızca şeyleri düşün hepsi benim kafamda beni korkutuyordu. 2 sene sabır ettim dayandım ama artık inanılmaz boyutlara ulaştı. Hayatımda aklımı hayalimi durduracağım durumlar oldu. Eğer bana böyle olacağı daha öncesinde söylenseydi kendimi o gün öldürürdüm. Sadece doğru anı bekliyorum bir de annem arkamdan çok vicdan azabı çeker diye sabır ediyordum ama artık dayanamıyorum. Gün boyu ağlıyorum en olur olmadık yerlerde. Elimden sadece ağlamak geliyor. Yaşadığım her saniye bana daha çok ızdırap çektiriyor. Ailem bir kaç güne şehir dışına gidecek evde yalnız olacağım orada işi bitireceğim. Bahsettiğin kişi izzet güllü sanırım. Bana pek faydası olmadı şu saatten sonra olsa bile pek önemi yoktur.

Genişletmek için tıklayın ...

Söylediğin şeyler ilgi çekme amaçlı olduğu belli, böyle şeyler yapacağına çözüm arasan daha iyi olur senin için.

Oknç' Alıntı:

Dostum ben bahsettiğin durumu 10 yıldır yaşıyorum.ilk defa bu forumda benim kadar ağır durumda olan birini gördüm. 10 yıldır tek bir gün bile hayattan zevk alamadım hatta tam aksine doğduğum güne her gün lanet ettim. Böyle bir acı yok acı değil azap yağmuru sanki. Bazen bu forumda süreçlerinde kolayca yüksek rakamlara ulaşanlar oluyor bunu başarmalarının sebebi duygularını, yaşama sevinçleri az da olsa var. Bizde ise farkındalık ve irade bitme noktasında bu yüzden mücadelemiz zor oluyor. Ben son bir aydır çok az da olsa daha iyiyim. Sigarayı bıraktım, telefonda daha az vakit harciyorum, omega 3 kullanıyorum belki sana da iyi gelir. Kriz geldiğinde küvete soğuk su doldur ve orda ağla kafan rahatlayana kadar kalkma. Keşke elimden daha iyisi gelse.

Genişletmek için tıklayın ...

Dostum valla insanı öldürmüyor süründüyor lanet şey. Dediğin gibi ne süreçte ne hayatta herhangi bir şekilde adım bile atamıyor insan.

mustafa78' Alıntı:

ben de anksiyete yaşadım pek moralli değilim sen neler yaşadın yani kardeşim sürekli olumsuz mu düşünüyorsun her konu hakkında?

Genişletmek için tıklayın ...

Olumsuz düşünmek aşırı basit kalıyor bunun yanında normal anksiyete gibi değil. Böyle kafana getirebileceğin en iğrenç en vahşi en ahlaksızca düşünceleri düşün hocam ama sınırlarını zorla işte tam onlar o kadar yoğun seviyede oluyor artık inanılmaz noktalarda.

defiantwarrior' Alıntı:

Değerli kardeşim, öncelikle şunu bilmeni isterim. Hayatın kendisi, en kötü darbeyi vuran yegane gerçek. Ben bu foruma, düzenli hayata, neverfap ve düzgün bir birey olma serüvenine düz bir çizgi halinde gelmedim. Bundan 10 yıl önce yaşadığım psikolojik zorluğu ve sonrasında yaşadıklarımı ailem dışında kimse bilmiyor. Çevrendeki insanlar, gördüklerin bundan 10 yıl sonra bambaşka yerlerde olacak(epey birçoğu). Sana kalan ise yine kendi mücadelen olacak. O yüzden acı çekmenin ne kadar zor bir durum olduğunu çok iyi anlıyorum. Gerekiyorsa psikiyatriyi bir korku öğesi olarak görmeyip(milletin aptal aptal yorumlarından bahsediyorum) doktor ne söylüyorsa uygulayacaksın. 2-3 doz ilacı kullandığın sırada da kendinle ilgili neyi ertelediysen neyi çözmen gerekiyorsa kendi kararlarınla üzerine gideceksin. Kaygı bozukluğu, majör depresyon, bipolar, anksiyete, obsesif kompulsif bozukluk gibi rahatsızlıklar olması gerekenden de fazla yaşanıyor. Çünkü artık sanallık, sahtelik ve bozukluk hakim her yerde. Şimdi ise bambaşka yaşantılar var. Ünlü olarak bilinen insanlar rezil rüsva davranışlarda, ortalama insanı desen binbir dertten müzdarip, insanlar sağlıklı beslenemiyor marketler dolu ulaşan insan az dışarıda bir yemek yemek bile külfet bu ülkede. Kısacası ne bir planlama ne de insanlar yaşantısını kolaylaştıracak şartlar var. Senin de sorgulamaların ve hayata dair epey fikrin vardır. İçinde bulunduğumuz yüzyılda, insanların daha fazla sorunla uğraşması gerekiyor. Gencinden yaşlısına kadar. Eminim üstesinden geleceksin ama şunu söyleyeyim gerçekten yaşadıkların seni olgunlaştıracak.

Genişletmek için tıklayın ...

Dostum katılıyorum yazdıklarına fakat bu şey bana o kadar ağır şeyler yaşattı ki ben bu vicdan azapları ile bir ömür yaşayamam. Gerçekten 10 sene sonra yaşıyor olsam ve bu zamanlar yaşadıklarım aklıma gelse o zaman tekrar aynı hisleri yaşarım. Bilmiyorum

Roxs' Alıntı:

Söylediğin şeyler ilgi çekme amaçlı olduğu belli, böyle şeyler yapacağına çözüm arasan daha iyi olur senin için.

Genişletmek için tıklayın ...

Umarım gün içinde beynimde dolanan şeylerden en sıradanı kafana bir ziyaret eder o korkuyu bir yaşarsın ondan sonra gelip saçma sapan yorumlarda bulunmazsın.

thespecialone' Alıntı:

Dostum katılıyorum yazdıklarına fakat bu şey bana o kadar ağır şeyler yaşattı ki ben bu vicdan azapları ile bir ömür yaşayamam. Gerçekten 10 sene sonra yaşıyor olsam ve bu zamanlar yaşadıklarım aklıma gelse o zaman tekrar aynı hisleri yaşarım. Bilmiyorum

Genişletmek için tıklayın ...

önce bir yardım al sonrasında daha sağlıklı düşüneceksin. kendi omuzlarına yükleme yükü. işler tehlikeli bir hal almasın

Ateş düştüğü yeri yakar kesinlikle ama bu kadar ağır ve vahşi ne yaşadın merak ettim? Kendimden örnek vereyim; askerden geldim, askerde bir sürü insanla bir sürü sıkıntılar yaşadım birçok sebepten ötürü artık kurtuldum dedim geldiğim gün hayatta en sevdiğim insanın (annem) kanser olduğunu öğrendim bununla da kalmadı doktora gittik beraber belki son evre değildir bir umut vardır, "kalbim temizdir kötü bir şey çıkmayacak bundan" diye düşündüm son evrede olduğunu öğrendim bir kere daha yıkıldım, 18 ay annem kemoterapilerle(bir süre akıllı ilaç kullandı) gözümün önünde eridi, kaç gece hastanede yattım annemin yanında, annem'in ağrılarını, üzüntülerini iliklerime kadar hissettim onunla birlikte ve sonunda kaybettim. Kaç gün ağlayarak uyandım, onu gördüğüm için mutlu olarak uyandım, o olmadığı için kendimi yalnız hissettim. O sırf mutlu olsun diye hayatta en son yaşayacağım yere taşınmak zorunda kaldım ve daha neler neler. Bunu kendimi öne çıkarmak için yazmıyorum tabiki de ve şu yazılanları görünce insan bu kadar bencil olmamalı diye düşünüyorum üzülerek. Senin derdin yine senin için hayattaki en önemli sorun olsun ama bir çevrene bak ve kendi üzüntünün(kendin bile neden kaynaklandığını tam olarak açıklayamazken) o kadar da önemli olmadığını kavra. Ben geçen hafta izmirde yaşanan elektrik faciası olayına kahroldum mesela iki insan pisi pisine gitti, sen, ben, bizler çok şükür hayattayız bu kadar karamsar olacak ne yaşadınız acaba vallahi çok merak ediyorum. Çocuğun bir gofret istedi de gidip alamadın mı? Ailecek sokağa mı atıldınız? Nedir yani. Vallahi birçoğunuzun bu çırpınışları şımarıklıktan başka bir şey değil kusura bakmasın kimse.


Edit: Bunu özellikle ekleme gereği duydum. Annem'i ilk kemoterapisi için hastaneye götürdüğümüzde, maksimum 20-25 yaşlarındaki kanser hastası bir kızı kemoterapi alırken gördüm. Kemoterapi tedavisinde bildiğiniz gibi kanser hücrelerini öldürmek esastır ve bu şekilde vücutta metastaz(yayılma) engellenmek amaçlanır ancak bunu yaparken ne yazıkki iyi hücreler de ölür ve insanın hayatta başına gelebilecek en kötü şeylerden biridir, ölmekten beterdir yani. Neyse Kız sanki kemoterapi tedavisi almıyor, hayat enerjisi, gençliği, canı ne varsa onu çekiyorlardı bedeninden. Şimdi böyle arkadaşlarımız şu an bu tarz bir şey başlarından geçmediğinden (allah esirgesin) hayatın ne kadar kıymetli olduğunun ve böyle salak salak intihar fikirlerine kapılmanın ne kadar aptalca olduğunun farkında değiller. Burada yazınca tırıvırı geliyor ama gerçek hayatta inanın öyle değil.

Marty' Alıntı:

Ateş düştüğü yeri yakar kesinlikle ama bu kadar ağır ve vahşi ne yaşadın merak ettim? Kendimden örnek vereyim; askerden geldim, askerde bir sürü insanla bir sürü sıkıntılar yaşadım birçok sebepten ötürü artık kurtuldum dedim geldiğim gün hayatta en sevdiğim insanın (annem) kanser olduğunu öğrendim bununla da kalmadı doktora gittik beraber belki son evre değildir bir umut vardır, "kalbim temizdir kötü bir şey çıkmayacak bundan" diye düşündüm son evrede olduğunu öğrendim bir kere daha yıkıldım, 18 ay annem kemoterapilerle(bir süre akıllı ilaç kullandı) gözümün önünde eridi, kaç gece hastanede yattım annemin yanında, annem'in ağrılarını, üzüntülerini iliklerime kadar hissettim onunla birlikte ve sonunda kaybettim. Kaç gün ağlayarak uyandım, onu gördüğüm için mutlu olarak uyandım, o olmadığı için kendimi yalnız hissettim. O sırf mutlu olsun diye hayatta en son yaşayacağım yere taşınmak zorunda kaldım ve daha neler neler. Bunu kendimi öne çıkarmak için yazmıyorum tabiki de ve şu yazılanları görünce insan bu kadar bencil olmamalı diye düşünüyorum üzülerek. Senin derdin yine senin için hayattaki en önemli sorun olsun ama bir çevrene bak ve kendi üzüntünün(kendin bile neden kaynaklandığını tam olarak açıklayamazken) o kadar da önemli olmadığını kavra. Ben geçen hafta izmirde yaşanan elektrik faciası olayına kahroldum mesela iki insan pisi pisine gitti, sen, ben, bizler çok şükür hayattayız bu kadar karamsar olacak ne yaşadınız acaba vallahi çok merak ediyorum. Çocuğun bir gofret istedi de gidip alamadın mı? Ailecek sokağa mı atıldınız? Nedir yani. Vallahi birçoğunuzun bu çırpınışları şımarıklıktan başka bir şey değil kusura bakmasın kimse.

Genişletmek için tıklayın ...

Mekanı cennet olsun. Çok üzüldüm hayatlarımızın içinde dalıyoruz hastanelerde ne dramlar yaşanıyor. Sizi bu mücadelenizden dolayı tebrik ederim. Çok zor. İzmir’deki olay akıl almaz bir durum bir tıp öğrencisi ve bir müzisyen hiç uğruna ebediyete gittiler. Buradaki arkadaşımız belki gerçekten zihinsel anlamda sağlıklı düşünemez hale gelmiş olabilir bazen bir kişinin ne yaşadığını anlamlandırmakta zor hele beyin kimyasıyla ilgili bir durumsa.

Roxs' Alıntı:

Dehşet verici falan diyorsun da kime göre neye göre? sana göre dehşet verici olan şey bana göre o kadar dehşet olmayabilir, kimse senin ne yaşadığını bilmiyor, sadece yok dehşet yok vahşet diyorsun, göreceli şeyler yani bunlar bir kere burada hata yapıyorsun, yani en kötüsünün kendin olduğunu nerden biliyorsun, sadece sana göre öyle, herkesin derdi kendine büyük, intihar hakkında yazdığın şeyler de samimi değil etmeyeceğini ve edemeyeceğini sende biliyorsun. Kolay şeyler değil bunlar kafaya koyan insan, intiharı çözüm olarak gören insan arada kalmaz yaşamak onun için anlamsız olur, intihar ise çözüm. Sen burda kendinle çelişiyorsun ve ilgi çekmeye çalışıyorsun, bence sorunlarını (ki o kadar ağır diyorsun) psikolojik destek alarak ve kendinde çabalayarak çözmeye çalışabilirsin, yok ben gitmem yapmam diyerek çözümsüzlük istiyorsun şikayet ederek bir yere gelemezsin

Genişletmek için tıklayın ...

Kafamdakileri buraya dökemem. Emin ol her insana göre dehşet veri

Marty' Alıntı:

Ateş düştüğü yeri yakar kesinlikle ama bu kadar ağır ve vahşi ne yaşadın merak ettim? Kendimden örnek vereyim; askerden geldim, askerde bir sürü insanla bir sürü sıkıntılar yaşadım birçok sebepten ötürü artık kurtuldum dedim geldiğim gün hayatta en sevdiğim insanın (annem) kanser olduğunu öğrendim bununla da kalmadı doktora gittik beraber belki son evre değildir bir umut vardır, "kalbim temizdir kötü bir şey çıkmayacak bundan" diye düşündüm son evrede olduğunu öğrendim bir kere daha yıkıldım, 18 ay annem kemoterapilerle(bir süre akıllı ilaç kullandı) gözümün önünde eridi, kaç gece hastanede yattım annemin yanında, annem'in ağrılarını, üzüntülerini iliklerime kadar hissettim onunla birlikte ve sonunda kaybettim. Kaç gün ağlayarak uyandım, onu gördüğüm için mutlu olarak uyandım, o olmadığı için kendimi yalnız hissettim. O sırf mutlu olsun diye hayatta en son yaşayacağım yere taşınmak zorunda kaldım ve daha neler neler. Bunu kendimi öne çıkarmak için yazmıyorum tabiki de ve şu yazılanları görünce insan bu kadar bencil olmamalı diye düşünüyorum üzülerek. Senin derdin yine senin için hayattaki en önemli sorun olsun ama bir çevrene bak ve kendi üzüntünün(kendin bile neden kaynaklandığını tam olarak açıklayamazken) o kadar da önemli olmadığını kavra. Ben geçen hafta izmirde yaşanan elektrik faciası olayına kahroldum mesela iki insan pisi pisine gitti, sen, ben, bizler çok şükür hayattayız bu kadar karamsar olacak ne yaşadınız acaba vallahi çok merak ediyorum. Çocuğun bir gofret istedi de gidip alamadın mı? Ailecek sokağa mı atıldınız? Nedir yani. Vallahi birçoğunuzun bu çırpınışları şımarıklıktan başka bir şey değil kusura bakmasın kimse.

Genişletmek için tıklayın ...

Öncelikle basın sağolsun üzüldüm dostum. Yalniz anlayamadığım durum şu kafamdakiler benim buraya yazamayacagim şeyler. Derdim aşk acısı yahut daha basit şeyler değil. Hakikaten bir insanın hayatını mahvedebilecek durumlar ki benim gibi bu durumu yaşayıp hayatı kahrolan bir sürü insan var. Gerçekten basite indirgeyebileceginiz durumlar değil bunlar nitekim basit durumlar olsa bende gelip buraya yazmam. Gerçekten benim olduğum durumda olmadan son yazdığın cumleler çok anlamsız. Onun dışında tekrardan basın sağolsun.

thespecialone' Alıntı:

Dostum benim kaygı bozukluğum çok dehşet verici boyutlara ulaşmıştı. Kafana getirebileceğin en vahşi en ahlaksızca şeyleri düşün hepsi benim kafamda beni korkutuyordu. 2 sene sabır ettim dayandım ama artık inanılmaz boyutlara ulaştı. Hayatımda aklımı hayalimi durduracağım durumlar oldu. Eğer bana böyle olacağı daha öncesinde söylenseydi kendimi o gün öldürürdüm. Sadece doğru anı bekliyorum bir de annem arkamdan çok vicdan azabı çeker diye sabır ediyordum ama artık dayanamıyorum. Gün boyu ağlıyorum en olur olmadık yerlerde. Elimden sadece ağlamak geliyor. Yaşadığım her saniye bana daha çok ızdırap çektiriyor. Ailem bir kaç güne şehir dışına gidecek evde yalnız olacağım orada işi bitireceğim. Bahsettiğin kişi izzet güllü sanırım. Bana pek faydası olmadı şu saatten sonra olsa bile pek önemi yoktur.

Genişletmek için tıklayın ...

Hayır yanılıyorsun izzet güllü değil dedikleri benim işime hiç bir işime yaramadı dinlediğin belli başlı doktorlar yok sadece kendi sorunumu tespit ettim ve youtubedan onlarca video izledim o 5 seanslık verimi internetten araştırarak kat ve kat aldım psikologlara derdimin ne olduğunu önceden keşfedip söyleseydim işler o zaman değişirdi.

Ben bir psikolog değilim psikologlar kadar yardımcı olamam ama aynı ruhsal hastalığı geçirmiş ve atlatmış biri olarak sana belli başlı tavsiyelerde bulunabilirim. Bu hastalığı yenmeye sen istekli olacaksın ben odak problemi ile günde en fazla 5 dakika düşünebiliyordum o süre zarfında bir kere olsun ağlayıp sızladığımı hatırlamıyorum. Beni içten içe motive eden tek şey vardı benim hedeflerime hayallerime giden yolda engel oluşuydu. 5. ayda sorunu buldum ilerleme hızım abartısız 20 kat arttı çünkü artık günde 5-10 dakika değil gün boyu düşünebiliyordum. 6. ayda odak problemini keşfettim o zamanlar öyle olduğundan haberim dahi yoktu. Yeterli donanıma sahip olduktan sonra sorunlarımın üstüne gittim ve içimde ki fırtınayı dindirmeyi başardım. Artık düşünemeyen gerekli gereksiz her yerde kaygılanan nevermorefap yoktu hayallerine ve hedeflerine bir dağ kadar uzaklıkta olan yolda sadece 1 basamak ileriye çıkmıştım.

Sorunun ne derece olduğunu bilmiyorum ama eğer ağlayıp sızlayacaksan bu işi yapmak istemeyeceksen üzgünüm senin işin zor.

thespecialone' Alıntı:

Kafamdakileri buraya dökemem. Emin ol her insana göre dehşet veri

Genişletmek için tıklayın ...

Gel benim aklımı deşhet verici düşüncelerinle karart. Sana ağır gelen düşünceler bir başkasına kuş tüyü kadar hafif gelebilir çünkü o düşünceleri senin duygularınla değil sadece düşünceyle görür.

thespecialone' Alıntı:

Kafamdakileri buraya dökemem. Emin ol her insana göre dehşet veri

Öncelikle basın sağolsun üzüldüm dostum. Yalniz anlayamadığım durum şu kafamdakiler benim buraya yazamayacagim şeyler. Derdim aşk acısı yahut daha basit şeyler değil. Hakikaten bir insanın hayatını mahvedebilecek durumlar ki benim gibi bu durumu yaşayıp hayatı kahrolan bir sürü insan var. Gerçekten basite indirgeyebileceginiz durumlar değil bunlar nitekim basit durumlar olsa bende gelip buraya yazmam. Gerçekten benim olduğum durumda olmadan son yazdığın cumleler çok anlamsız. Onun dışında tekrardan basın sağolsun.

Genişletmek için tıklayın ...

Teşekkür ederim de güzel kardeşim hayatta en sevdiğin insanı kaybetmekten daha büyük bir acı ne olabilir hayatta özellikle de bu insan evladın, aşkın, annen, abin vs. ise kendine böyle gizemli bir hava veriyorsun kendince de ne yaşadın da seni anlayamayacağız? Yanlış bilmiyorsam 20'li yaşlarındasın henüz daha hayatta göreceğin neler neler var gelmişsin " o kadar büyük bir acı ki bu kelimelere bile dökemiyorum" demeye getiriyorsun lafı. Neyse biraz büyüdüğünde hayatta çok daha önemli meseleler olduğunu göreceksin Kolay gelsin.