Ateş düştüğü yeri yakar kesinlikle ama bu kadar ağır ve vahşi ne yaşadın merak ettim? Kendimden örnek vereyim; askerden geldim, askerde bir sürü insanla bir sürü sıkıntılar yaşadım birçok sebepten ötürü artık kurtuldum dedim geldiğim gün hayatta en sevdiğim insanın (annem) kanser olduğunu öğrendim bununla da kalmadı doktora gittik beraber belki son evre değildir bir umut vardır, "kalbim temizdir kötü bir şey çıkmayacak bundan" diye düşündüm son evrede olduğunu öğrendim bir kere daha yıkıldım, 18 ay annem kemoterapilerle(bir süre akıllı ilaç kullandı) gözümün önünde eridi, kaç gece hastanede yattım annemin yanında, annem'in ağrılarını, üzüntülerini iliklerime kadar hissettim onunla birlikte ve sonunda kaybettim. Kaç gün ağlayarak uyandım, onu gördüğüm için mutlu olarak uyandım, o olmadığı için kendimi yalnız hissettim. O sırf mutlu olsun diye hayatta en son yaşayacağım yere taşınmak zorunda kaldım ve daha neler neler. Bunu kendimi öne çıkarmak için yazmıyorum tabiki de ve şu yazılanları görünce insan bu kadar bencil olmamalı diye düşünüyorum üzülerek. Senin derdin yine senin için hayattaki en önemli sorun olsun ama bir çevrene bak ve kendi üzüntünün(kendin bile neden kaynaklandığını tam olarak açıklayamazken) o kadar da önemli olmadığını kavra. Ben geçen hafta izmirde yaşanan elektrik faciası olayına kahroldum mesela iki insan pisi pisine gitti, sen, ben, bizler çok şükür hayattayız bu kadar karamsar olacak ne yaşadınız acaba vallahi çok merak ediyorum. Çocuğun bir gofret istedi de gidip alamadın mı? Ailecek sokağa mı atıldınız? Nedir yani. Vallahi birçoğunuzun bu çırpınışları şımarıklıktan başka bir şey değil kusura bakmasın kimse.
Edit: Bunu özellikle ekleme gereği duydum. Annem'i ilk kemoterapisi için hastaneye götürdüğümüzde, maksimum 20-25 yaşlarındaki kanser hastası bir kızı kemoterapi alırken gördüm. Kemoterapi tedavisinde bildiğiniz gibi kanser hücrelerini öldürmek esastır ve bu şekilde vücutta metastaz(yayılma) engellenmek amaçlanır ancak bunu yaparken ne yazıkki iyi hücreler de ölür ve insanın hayatta başına gelebilecek en kötü şeylerden biridir, ölmekten beterdir yani. Neyse Kız sanki kemoterapi tedavisi almıyor, hayat enerjisi, gençliği, canı ne varsa onu çekiyorlardı bedeninden. Şimdi böyle arkadaşlarımız şu an bu tarz bir şey başlarından geçmediğinden (allah esirgesin) hayatın ne kadar kıymetli olduğunun ve böyle salak salak intihar fikirlerine kapılmanın ne kadar aptalca olduğunun farkında değiller. Burada yazınca tırıvırı geliyor ama gerçek hayatta inanın öyle değil.
İzmir’deki olay akıl almaz bir durum bir tıp öğrencisi ve bir müzisyen hiç uğruna ebediyete gittiler. Buradaki arkadaşımız belki gerçekten zihinsel anlamda sağlıklı düşünemez hale gelmiş olabilir bazen bir kişinin ne yaşadığını anlamlandırmakta zor hele beyin kimyasıyla ilgili bir durumsa.
