Bloğumda 'Neverfap'ın Hayatımdaki İnanılmaz Etkisi' yazısında nofaple olan hikayemi yazmıştım ve büyük ilgi gördü benden daha fazlasını yazmamı isteyenlerde oldu, ilginize teşekkür ediyorum beyler. Şimdi bu 2. başlıkta ise onun devamı gibi değil de tam tersine bu seferde neverfap yapmamanın etkilerinden biraz bahsedeceğim. Çünkü o yazımdan sonra denemelerim oldu en fazla 30-40 gün sürüp bozuldu sürecim. Onlarda da pek bir şey anlamadım açıkçası. Ve bu uzak durduğum süreler boyunca da sürekli instagramdan keşfetten o içerikte görüntüler çıkıyodu. İyice pornoya dönmüş zaten instagramda (bikini kızlardan bahsetmiyorum alakası yok daha fazla fantezik videoalar). Hayatım anlamsız ilerliyor. Potansiyelimin tamamını kullanamıyorum. Gerçek seksi yaşayamıyorum. İş arama bulma hevesim yok. Üniden mezun oldum kpss ye girdim ikinci senemdi ve atanma ihtimalim var bu sefer. Bu ilk senemde olma ihtimali de vardı peki ilk senemde olmamasının tek sebebi ne biliyor musunuz? (pmo). Sınavın son gününe kadar bile porno izlemiştim (sadece mast yapmadım). Bu pmo illeti geleceği son derece önemli etkileyecek durumu bile umursamamana neden oluyor. Çünkü verdiği haz o kadar fazla ki. Peki sonra ne oluyor? Büyük bir hayal kırıklığı, boşluk. İkinci senemde bile kendimi tam veremedim ama bir ihtimal var işte, ha bu pmo ya bulaşmasam garantiydi. Çünkü biliyorum o potansiyelim var derslerimde istediğimde başarılı olabiliyorum. Daha önce de oldum. Ama pmo içimdeki o isteği alıyor.
Şimdi ise yeniden bağımlıyım, twitterda ifşa sitelerinde geziyordum. O ifşaları rt leyenlere bakıyorum onların profillerinde binlerce farklısı şeklinde sonsuzlara giden bir içerik bolluğu. Ve bu videoları izlerken linke tıklıyorsunuz bildiğiniz gibi ver o linkte dakikalarca bile reklam beklemeye razı oluyorsunuz. Çünkü merak ediyorsunuz içeriğini. Youtube daki 5 saniyelik reklamlar bile sinir bozarken orada daha uzun zamanları hiç gocunmadan bekliyoruz ne kadar ezikçe.
Her neyse bu özgüvensizliğimin neticesinde beni kesen yani bana bakan bakıştığımız güzel bir kızın bana nerdeyse gel benimle konuş dercesine davetiye attığı halde gidip konuşamamam benim aklımı başıma aldı. 3 gündür yine uzak duruyorum bundan sonra da uzak durmaya karar verdim. Çünkü artık yaşım bi hayli fazla oldu (24). İnşallah atanır ekonomik özgürlüğümü de elde edersem macera dolu bir hayat yaşamak istiyorum. Böyle ata biniyim, kayak yapıyım, festivallerde partilerde coşuyum, kamp yapıyım, kütüphanede kitap okuyum (okurken ama çok iyi odaklanıyım sanki içinde yaşıyormuş gibi, dünya ile o an bağımı koparsın benim), sonra kızlara yürüyüm belki yürürken reddedileceğim ama reddedilince de gülüyüm bunun dalgasını geçeyim, eğer olursa da güzel vakitler geçireyim kızla vs vs bunlar güzel hayaller beyler.
Biliyorum bunların hepsi sadece pmo yu bıraktım demeyle olmayacak. Çaba ve çalışma da gerektiriyor. Ama çaba çalışma enerjisini bu pmo denen illet yok ediyor. Neverfap katalizör gibi görüyorum ben katalizör ne diye soranlara hemen açıklayım (lisede öğrenmiştim hala aklımda eke koydum fotoyu):
Hayatımızda neverfap (katalizör) aktif haldeyken (yani sürecimizi ilerletmiş hali) bir işe girişmemiz çok daha kolay. Çünkü sen kendini çok iyi hissediyosun ve çabuk odaklanabiliyosun, kararlısın, güçlü hissediyosun, mutlusun. Enerjin çok yüksek olduğu halde buna harcadığın az bir enerji ile bu işi yapabiliyorsun keyif alıyorsun. ama neverfap (katalizör) hayatımızda yokken (yani pmo bağımlısıyken) odaklanmamız zor olduğu için odaklanmaya daha fazla enerji harcamalıyız, kararsızız karar vermeye daha çok enerji sarf etmeliyiz, harekete geçme isteğimiz yok vücudumuzu zorlamalıyız, zihnimizi zorlamalıyız, o işi yapmaya kendimizi zorladığımız için yani o işten keyif almadığımız için o iş izim gözümüzde büyüyo ve o işi yapmak için sanki büyük bir acıya katlanarak yapıyor gibi çok daha yüksek enerji harcamamız gerektiğine inanıyoruz. Umarım anlatabilmişimdir..
Şimdilik bu kadar, yine kafam estikçe buralarda yazı yazacağım. (aklımda sosyal medya gençliği ile ilgili bir yazı fikri var, takipte kalın)
Şimdi ise yeniden bağımlıyım, twitterda ifşa sitelerinde geziyordum. O ifşaları rt leyenlere bakıyorum onların profillerinde binlerce farklısı şeklinde sonsuzlara giden bir içerik bolluğu. Ve bu videoları izlerken linke tıklıyorsunuz bildiğiniz gibi ver o linkte dakikalarca bile reklam beklemeye razı oluyorsunuz. Çünkü merak ediyorsunuz içeriğini. Youtube daki 5 saniyelik reklamlar bile sinir bozarken orada daha uzun zamanları hiç gocunmadan bekliyoruz ne kadar ezikçe.
Her neyse bu özgüvensizliğimin neticesinde beni kesen yani bana bakan bakıştığımız güzel bir kızın bana nerdeyse gel benimle konuş dercesine davetiye attığı halde gidip konuşamamam benim aklımı başıma aldı. 3 gündür yine uzak duruyorum bundan sonra da uzak durmaya karar verdim. Çünkü artık yaşım bi hayli fazla oldu (24). İnşallah atanır ekonomik özgürlüğümü de elde edersem macera dolu bir hayat yaşamak istiyorum. Böyle ata biniyim, kayak yapıyım, festivallerde partilerde coşuyum, kamp yapıyım, kütüphanede kitap okuyum (okurken ama çok iyi odaklanıyım sanki içinde yaşıyormuş gibi, dünya ile o an bağımı koparsın benim), sonra kızlara yürüyüm belki yürürken reddedileceğim ama reddedilince de gülüyüm bunun dalgasını geçeyim, eğer olursa da güzel vakitler geçireyim kızla vs vs bunlar güzel hayaller beyler.
Biliyorum bunların hepsi sadece pmo yu bıraktım demeyle olmayacak. Çaba ve çalışma da gerektiriyor. Ama çaba çalışma enerjisini bu pmo denen illet yok ediyor. Neverfap katalizör gibi görüyorum ben katalizör ne diye soranlara hemen açıklayım (lisede öğrenmiştim hala aklımda eke koydum fotoyu):
Hayatımızda neverfap (katalizör) aktif haldeyken (yani sürecimizi ilerletmiş hali) bir işe girişmemiz çok daha kolay. Çünkü sen kendini çok iyi hissediyosun ve çabuk odaklanabiliyosun, kararlısın, güçlü hissediyosun, mutlusun. Enerjin çok yüksek olduğu halde buna harcadığın az bir enerji ile bu işi yapabiliyorsun keyif alıyorsun. ama neverfap (katalizör) hayatımızda yokken (yani pmo bağımlısıyken) odaklanmamız zor olduğu için odaklanmaya daha fazla enerji harcamalıyız, kararsızız karar vermeye daha çok enerji sarf etmeliyiz, harekete geçme isteğimiz yok vücudumuzu zorlamalıyız, zihnimizi zorlamalıyız, o işi yapmaya kendimizi zorladığımız için yani o işten keyif almadığımız için o iş izim gözümüzde büyüyo ve o işi yapmak için sanki büyük bir acıya katlanarak yapıyor gibi çok daha yüksek enerji harcamamız gerektiğine inanıyoruz. Umarım anlatabilmişimdir..
Şimdilik bu kadar, yine kafam estikçe buralarda yazı yazacağım. (aklımda sosyal medya gençliği ile ilgili bir yazı fikri var, takipte kalın)
