Son Paylaşımlar

Sitemize Hoşgeldiniz NeverFap Türkiye

Bize katılmak için kayıt olabilir veya giriş yapabilirsiniz.

Forum Rehberi >>>

Neverfap Türkiye Forum kurallarını öğrenmeniz ceza almanızı engeller. Kurallarımızı okuyunuz. Sağdaki simgeye tıklayarak gidebilirsiniz.

Yönetimle İletişime Geç >>>

Sitemizi kullanırken yaşadığınız sorun ve önerilerinizi yöneticiler ile paylaşabilirsiniz. Sağdaki simgeye tıklayarak gidebilirsiniz.

Ömrümün Sonuna Geldiğimi Hissediyorum

IntroVert17

Yeni Fapstronot
Katılım
29 Ara 2020
Mesajlar
14
Tepki puanı
21
Puanları
14
Öncelikle büyüklerimden ve küçüklerimden, bu yazdıklarımla içlerini karartacağım için çok üzgünüm. Yazmazsam benim için iyi olmayacağını düşündüm, ve kafa yapıma en uygun insanların bu forumda olduğunu düşünerek bu forumda paylaşmak istedim yazımı. Öncelikle tekrardan içinizi karartacağım için çok üzgünüm ve cevap vermek zorunda değilsiniz, sadece kendimi, içimde kopan fırtınaları anlatıp kurtulmak istiyorum bu yıllardır içimi kemiren sıkıntılardan..

Hayat, hayat kavramı aslında çok basit görülebilir canlılar için, insanın doğup, büyüdüğü, hayatını kurmaya çalıştığı ve en sonunda da öldüğü bir hikaye gibi aslında hayat. Ama bu hayat ne kadar bazı insanlara basit gelse de aşılması gereken çetrefilli yollar, karşımıza çıkan küçük/büyük engeller verilmesi gereken önemli kararlar, ve hayatınızı nasıl devam ettireceğiniz.. Hayat ne kadar basit bir kavram gözükse de aslında başlı başına bir sorun benim için. En basitinden liseyi bitirip üniversiteye gittiğinizde, bir sürü sorumluluğunuz oluyor, derslere çalışma, sınavları geçme, okulu zamanında bitirme, sosyallik, insan ilişkileri gibi. Bunları yazarken bile beni ter basıyor, nasıl 22 sene boyunca yaşadım bilmiyorum ama artık yaşamamın bir amacı olmadığını, sürekli aynı döngüleri yaşayıp yaşayıp acı çektiğimi fark ediyorum.

Benim hayatımda artık hiçbir değişiklik yok ve olmuyor. Bütün hayatım günlük, hayatın genel sıkıntılarına takılıp kendimi üzmekle geçiyor. Açıkcası başka bir şey düşünemiyorum artık, yaşamanın, nefes almanın ne kadar adaletsiz olduğunu, ne kadar acı verici olduğunu düşünüp sürekli ağlamaklı halde olmak çok yoruyor artık beni, hayatıma bir şekilde son vermem gerektiğini düşünüyorum bu kısır döngüden ama nasıl yapacağımı bilmiyorum. Lütfen her yeni gün bir umut var demeyin. Ne kadar umut ettiysem sonunda yine aynı kısır döngüye girdim. Sanki ben bir paradoksun içindeyim 2-3 gün az da olsa iyi hissedip 2-3 ay hatta birkaç ay daha mutsuz hissetmek artık bana sıradan geliyor ve sanki hayatımın bir parçası her şeye mutsuz olmak ve böyle yaşamaya devam etmek gibi....

Toparlanmayı, hayatın getirdiği her şeye karşı kendimi alıştırmayı çok denedim. Bir şeylere tutunmak için elimden gelen her şeyi yaptım. Bir kız arkadaş edindim, çok mutluyum yanında ama pandemi dolayısıyla uzaktan devam ettirmek ilişkiyi ve sesini dahi duyamamak çok zoruma gidiyor artık, kimseyi kıskanıp, kimseyle kendimi kıyaslama gibi bir niyetim yok ama, çevremdeki insanlar istedikleri zaman kız arkadaşıyla takılıp vakit geçirebiliyorken benim kız arkadaşımla aralarda kilometreler olması ve her gün özlem duygusunu hissetmek, ağzından çıkacak bir kelimeye hasret kalmak o kadar koyuyor ki anlatamam. Yani bu tabii ki insanlara basit bir sorun gibi gelebilir ama major depresyon hastası olarak ben düşünüp sıkılmadan edemiyorum. Kız arkadaşımı görmeyi bırakın, dışarı çıkabileceğim veya hadi gel biraz oyun atalım diyebileceğim 1 tane bile arkadaşım yok. Özeleştiri yapmam gerekirse bu benim hatam ve hastalığımdan kaynaklı, asla insanlarda suç bulmuyorum ama ben major depresyon hastalığını seçmedim, ben gerçekten uyanık kaldığım her vakit kötü hissetmek istemiyorum, geleceğe pozitif bakıp hayatıma normal insanlar gibi devam etmek istiyorum ama yapamıyorum, olmuyor işte ne yapsam olmuyor.

Okulumun son dönemi, bu monotonluktan kurtulmak için staj/iş arayışına girmiştim ve buldum da, işime fazla hassas davrandım çünkü buna ihtiyacım vardı, hayatın sorunlarını düşünmekten, kendimi üzüp, sürekli mutsuz hissetmektense bir şeyler öğrenerek, emek harcayarak kendimi duygusal anlamda tatmin etmek, hem de tabiri caizse içimdeki boşluğu doldurmak için işe girmeyi istedim ve girdim, verilen görevlerin hepsini yapmama rağmen ne denilirse yapmama rağmen, kimseye karşı herhangi bir yanlış,saygısız hareketim olmamışken işten çıkarıldım saçma sebeplerle yaklaşık 1 ay oldu ve tam toparlanıyorum, hayatımın yükselme eğrisindeyim derken tekrar dibi yaşadım. 1 aydır hala neden böyle olduğunu düşünüp kendime üzülüyorum, ve her günüm kendime acımakla geçiyor, Çünkü daha en basitinden staj yeri bile bulamıyorum, şu an yaşadığım hayat psikolojik olarak sorunlu olabilir ama geleceğimi düzeltebilirim, gelecekte az da olsa mutlu olabilirim diye düşünüp neler yapmaya çalışsam da hep bir şekilde sonu hüsran oldu her seferinde. Çokca denedim tekrar,tekrar yıpranana kadar, uykusuz kalana kadar, planlar yaptım, hayata dönmek için çevremden tavsiyeler almak, internette forumlarda iyileşen insanları okumaya, her gün, her saat, her dakika, her saniye yeni bir şeyler öğrenip, kendime bir şeyler katmak için çabaladım ama artık hiçbir şey içimden gelmiyor, internette çok az duygusallık görünce bile hemen ağlamaklı oluyorum, ağlamayı çok istiyorum ama onu da yapamıyorum. Sanki yaradan beni lanetlemiş ve sen tek başına kendi dünyanın bir bireyisin dermişcesine tek kalmış ve boşlukta hissediyorum. Dine bağlanmamı tavsiye edecekler arkadaşlar olacaktır, az çok muhafazakar bir aileden geliyorum çocukluğumdan beri böyle büyüdüm ama hiçbir şekilde içimdeki boşluk hissi dolmadı, ne kadar yaradanı sevmeye, ona şükretmeye çalışsam da o beni her seferinde aciz,mutsuz, yapayalnız bıraktı. Artık sadece acı hissediyorum, her saniye, her an, her yaptığım aktivitede sonunda yine kendi *oktan kafamın içindeki dünyaya sıkışıp hapsolmaktan yoruldum.

Planlar yapıp, aktiviteler yapıp, spor, nofap vb gibi şeylerle enerjimi defalarca doğru şekilde kullanmaya çalışsam da içimden hiçbir şey yapmak gelmiyor çünkü yaparsam sonunun ne olacağını çok iyi biliyorum. Yani bilmiyorum artık hayatımda daha ne kadar kötü bir şey olabilir diye düşünüyorum. Ve illa ki bana içinizden kızacak insanlar olacaktır niye bu kadar abartıyorsun, sadece sen mi sıkıntı yaşıyorsun diye, Tabii ki hayır, her insanın kendisine göre sıkıntısı vardır ama en azından o insanların yapabilecek bir şeyleri, konuşabilecek çevresinde insanları veya düşünmemelerini sağlayacak olayları becerebiliyorlar.

Şu ara canımı en çok sıkan şey; benden daha kötü durumda olan insanları görüp hala mantığıma şükretmeyi, mutsuz olabilsem bile sağlıklı olduğum için yaradana müteşekkir olmam gerektiğini öğrenememek. Ve örneğin SMA hastası çocuklara denk geliyorum sosyal platformlardan vs. bağış topluyorlar, param olmasa bile bir şekilde yolunu bulup ufakta olsa bağış yapmaya çalışıyorum, çünkü onlar imtihanın en büyüklerini yaşıyorlar ve eminim ki bu gibi hastalıklardan kurtulduklarında hayata şükredecekler, benim gibi kötü, berbat, yüzsüz bir insan olmayacaklar. Bu gibi durumlar uykularıma dahi giriyor, örneğin görüyorum az miktar bağış yapıyorum ama yeterli değil diyip kendime kızıyorum, bir şeyler yapmak istiyorum ama yapamıyorum diye oturup ağlıyorum, çevremde benden daha zor durumda olan birini görünce günlerce iç sıkıntım geçmiyor hiçbir şey yapamıyorum diye ağlıyorum kendime kızıyorum, şükürsüz ve sıkıntılar yaşadığım için de kendime kızıyorum, bak insanlar neler yaşıyor ama bir şekilde hayata tutunuyorlar... Ama bunu ben yapamıyorum...

içten samimiyetimle söylüyorum elimde bir sihirli değnek olsa dünyadaki bütün insanların psikolojik vs bütün hastalıklarının iyi olması, sağlıklarında hiç problem olmamasını ama kendimin şu an ki yaşadığım gibi olacağı şartı sunulsa emin olun kabul ederdim. Çünkü artık bunu kabullenmekten başka yapacak bir şeyim kalmadı, bu benim üzerime yapışmış bir lanet gibi ve asla peşimi bırakmayacak çünkü. Hayatımın son bulmasının geldiğini düşünüyorum artık ama nasıl yapacağımı bilmiyorum ve açıkcası bunu yapacak cesaretim de yok, çabalamaktan yoruldum artık, iyi olmak için planlar yaptım izlenecek diziler filmler, kitaplar, oyunlar kendini geliştirmek için eğitimler youtube kanalları falan ama yok yine en ufak şeyde üzülüp hayatımı kendime zindan etmekten başka bir şey yapamıyorum.

Tekrardan hepinizden özür dilerim, yanlış bir şeyler dediysem affola,
İçimi dökmek istedim, neye faydası olacaksa, ben ağır bir hastayım ve tek yaptığım çevremdeki insanlara acı çektirmek, onlara eziyet etmek, kendi ölümümü kendim getirmeye cesaretim olmadığı için yaradana bunun için dua ediyorum, canımı al da sevdiğim insanlar, çevremdekiler gün yüzü görsün rahat olsunlar.

Çünkü artık çevremi yıpratmaktan çok yoruldum...
 

Ocak21

Yeni Fapstronot
Katılım
27 Ocak 2021
Mesajlar
25
Tepki puanı
30
Puanları
14
Öncelikle büyüklerimden ve küçüklerimden, bu yazdıklarımla içlerini karartacağım için çok üzgünüm. Yazmazsam benim için iyi olmayacağını düşündüm, ve kafa yapıma en uygun insanların bu forumda olduğunu düşünerek bu forumda paylaşmak istedim yazımı. Öncelikle tekrardan içinizi karartacağım için çok üzgünüm ve cevap vermek zorunda değilsiniz, sadece kendimi, içimde kopan fırtınaları anlatıp kurtulmak istiyorum bu yıllardır içimi kemiren sıkıntılardan..

Hayat, hayat kavramı aslında çok basit görülebilir canlılar için, insanın doğup, büyüdüğü, hayatını kurmaya çalıştığı ve en sonunda da öldüğü bir hikaye gibi aslında hayat. Ama bu hayat ne kadar bazı insanlara basit gelse de aşılması gereken çetrefilli yollar, karşımıza çıkan küçük/büyük engeller verilmesi gereken önemli kararlar, ve hayatınızı nasıl devam ettireceğiniz.. Hayat ne kadar basit bir kavram gözükse de aslında başlı başına bir sorun benim için. En basitinden liseyi bitirip üniversiteye gittiğinizde, bir sürü sorumluluğunuz oluyor, derslere çalışma, sınavları geçme, okulu zamanında bitirme, sosyallik, insan ilişkileri gibi. Bunları yazarken bile beni ter basıyor, nasıl 22 sene boyunca yaşadım bilmiyorum ama artık yaşamamın bir amacı olmadığını, sürekli aynı döngüleri yaşayıp yaşayıp acı çektiğimi fark ediyorum.

Benim hayatımda artık hiçbir değişiklik yok ve olmuyor. Bütün hayatım günlük, hayatın genel sıkıntılarına takılıp kendimi üzmekle geçiyor. Açıkcası başka bir şey düşünemiyorum artık, yaşamanın, nefes almanın ne kadar adaletsiz olduğunu, ne kadar acı verici olduğunu düşünüp sürekli ağlamaklı halde olmak çok yoruyor artık beni, hayatıma bir şekilde son vermem gerektiğini düşünüyorum bu kısır döngüden ama nasıl yapacağımı bilmiyorum. Lütfen her yeni gün bir umut var demeyin. Ne kadar umut ettiysem sonunda yine aynı kısır döngüye girdim. Sanki ben bir paradoksun içindeyim 2-3 gün az da olsa iyi hissedip 2-3 ay hatta birkaç ay daha mutsuz hissetmek artık bana sıradan geliyor ve sanki hayatımın bir parçası her şeye mutsuz olmak ve böyle yaşamaya devam etmek gibi....

Toparlanmayı, hayatın getirdiği her şeye karşı kendimi alıştırmayı çok denedim. Bir şeylere tutunmak için elimden gelen her şeyi yaptım. Bir kız arkadaş edindim, çok mutluyum yanında ama pandemi dolayısıyla uzaktan devam ettirmek ilişkiyi ve sesini dahi duyamamak çok zoruma gidiyor artık, kimseyi kıskanıp, kimseyle kendimi kıyaslama gibi bir niyetim yok ama, çevremdeki insanlar istedikleri zaman kız arkadaşıyla takılıp vakit geçirebiliyorken benim kız arkadaşımla aralarda kilometreler olması ve her gün özlem duygusunu hissetmek, ağzından çıkacak bir kelimeye hasret kalmak o kadar koyuyor ki anlatamam. Yani bu tabii ki insanlara basit bir sorun gibi gelebilir ama major depresyon hastası olarak ben düşünüp sıkılmadan edemiyorum. Kız arkadaşımı görmeyi bırakın, dışarı çıkabileceğim veya hadi gel biraz oyun atalım diyebileceğim 1 tane bile arkadaşım yok. Özeleştiri yapmam gerekirse bu benim hatam ve hastalığımdan kaynaklı, asla insanlarda suç bulmuyorum ama ben major depresyon hastalığını seçmedim, ben gerçekten uyanık kaldığım her vakit kötü hissetmek istemiyorum, geleceğe pozitif bakıp hayatıma normal insanlar gibi devam etmek istiyorum ama yapamıyorum, olmuyor işte ne yapsam olmuyor.

Okulumun son dönemi, bu monotonluktan kurtulmak için staj/iş arayışına girmiştim ve buldum da, işime fazla hassas davrandım çünkü buna ihtiyacım vardı, hayatın sorunlarını düşünmekten, kendimi üzüp, sürekli mutsuz hissetmektense bir şeyler öğrenerek, emek harcayarak kendimi duygusal anlamda tatmin etmek, hem de tabiri caizse içimdeki boşluğu doldurmak için işe girmeyi istedim ve girdim, verilen görevlerin hepsini yapmama rağmen ne denilirse yapmama rağmen, kimseye karşı herhangi bir yanlış,saygısız hareketim olmamışken işten çıkarıldım saçma sebeplerle yaklaşık 1 ay oldu ve tam toparlanıyorum, hayatımın yükselme eğrisindeyim derken tekrar dibi yaşadım. 1 aydır hala neden böyle olduğunu düşünüp kendime üzülüyorum, ve her günüm kendime acımakla geçiyor, Çünkü daha en basitinden staj yeri bile bulamıyorum, şu an yaşadığım hayat psikolojik olarak sorunlu olabilir ama geleceğimi düzeltebilirim, gelecekte az da olsa mutlu olabilirim diye düşünüp neler yapmaya çalışsam da hep bir şekilde sonu hüsran oldu her seferinde. Çokca denedim tekrar,tekrar yıpranana kadar, uykusuz kalana kadar, planlar yaptım, hayata dönmek için çevremden tavsiyeler almak, internette forumlarda iyileşen insanları okumaya, her gün, her saat, her dakika, her saniye yeni bir şeyler öğrenip, kendime bir şeyler katmak için çabaladım ama artık hiçbir şey içimden gelmiyor, internette çok az duygusallık görünce bile hemen ağlamaklı oluyorum, ağlamayı çok istiyorum ama onu da yapamıyorum. Sanki yaradan beni lanetlemiş ve sen tek başına kendi dünyanın bir bireyisin dermişcesine tek kalmış ve boşlukta hissediyorum. Dine bağlanmamı tavsiye edecekler arkadaşlar olacaktır, az çok muhafazakar bir aileden geliyorum çocukluğumdan beri böyle büyüdüm ama hiçbir şekilde içimdeki boşluk hissi dolmadı, ne kadar yaradanı sevmeye, ona şükretmeye çalışsam da o beni her seferinde aciz,mutsuz, yapayalnız bıraktı. Artık sadece acı hissediyorum, her saniye, her an, her yaptığım aktivitede sonunda yine kendi *oktan kafamın içindeki dünyaya sıkışıp hapsolmaktan yoruldum.

Planlar yapıp, aktiviteler yapıp, spor, nofap vb gibi şeylerle enerjimi defalarca doğru şekilde kullanmaya çalışsam da içimden hiçbir şey yapmak gelmiyor çünkü yaparsam sonunun ne olacağını çok iyi biliyorum. Yani bilmiyorum artık hayatımda daha ne kadar kötü bir şey olabilir diye düşünüyorum. Ve illa ki bana içinizden kızacak insanlar olacaktır niye bu kadar abartıyorsun, sadece sen mi sıkıntı yaşıyorsun diye, Tabii ki hayır, her insanın kendisine göre sıkıntısı vardır ama en azından o insanların yapabilecek bir şeyleri, konuşabilecek çevresinde insanları veya düşünmemelerini sağlayacak olayları becerebiliyorlar.

Şu ara canımı en çok sıkan şey; benden daha kötü durumda olan insanları görüp hala mantığıma şükretmeyi, mutsuz olabilsem bile sağlıklı olduğum için yaradana müteşekkir olmam gerektiğini öğrenememek. Ve örneğin SMA hastası çocuklara denk geliyorum sosyal platformlardan vs. bağış topluyorlar, param olmasa bile bir şekilde yolunu bulup ufakta olsa bağış yapmaya çalışıyorum, çünkü onlar imtihanın en büyüklerini yaşıyorlar ve eminim ki bu gibi hastalıklardan kurtulduklarında hayata şükredecekler, benim gibi kötü, berbat, yüzsüz bir insan olmayacaklar. Bu gibi durumlar uykularıma dahi giriyor, örneğin görüyorum az miktar bağış yapıyorum ama yeterli değil diyip kendime kızıyorum, bir şeyler yapmak istiyorum ama yapamıyorum diye oturup ağlıyorum, çevremde benden daha zor durumda olan birini görünce günlerce iç sıkıntım geçmiyor hiçbir şey yapamıyorum diye ağlıyorum kendime kızıyorum, şükürsüz ve sıkıntılar yaşadığım için de kendime kızıyorum, bak insanlar neler yaşıyor ama bir şekilde hayata tutunuyorlar... Ama bunu ben yapamıyorum...

içten samimiyetimle söylüyorum elimde bir sihirli değnek olsa dünyadaki bütün insanların psikolojik vs bütün hastalıklarının iyi olması, sağlıklarında hiç problem olmamasını ama kendimin şu an ki yaşadığım gibi olacağı şartı sunulsa emin olun kabul ederdim. Çünkü artık bunu kabullenmekten başka yapacak bir şeyim kalmadı, bu benim üzerime yapışmış bir lanet gibi ve asla peşimi bırakmayacak çünkü. Hayatımın son bulmasının geldiğini düşünüyorum artık ama nasıl yapacağımı bilmiyorum ve açıkcası bunu yapacak cesaretim de yok, çabalamaktan yoruldum artık, iyi olmak için planlar yaptım izlenecek diziler filmler, kitaplar, oyunlar kendini geliştirmek için eğitimler youtube kanalları falan ama yok yine en ufak şeyde üzülüp hayatımı kendime zindan etmekten başka bir şey yapamıyorum.

Tekrardan hepinizden özür dilerim, yanlış bir şeyler dediysem affola,
İçimi dökmek istedim, neye faydası olacaksa, ben ağır bir hastayım ve tek yaptığım çevremdeki insanlara acı çektirmek, onlara eziyet etmek, kendi ölümümü kendim getirmeye cesaretim olmadığı için yaradana bunun için dua ediyorum, canımı al da sevdiğim insanlar, çevremdekiler gün yüzü görsün rahat olsunlar.

Çünkü artık çevremi yıpratmaktan çok yoruldum...
ben de böylesine bir ümitsizlik içerisinde olduğum için sigarayı ve mastürbasyonu bıraktım. İradem artık daha güçlü, ilerleyen süreçte kendime 5-10 yıllık hedefler belirleyip hayattan tat almak istiyorum.

son 7-8 yıldır neyi hedeflesem neye niyetlensem hepsi boşa çıkıyor, sürekli debeleniyorum,sanki bir çukurun içerisinde çaresizim ve boşuna çırpınıyorum gibi hissediyorum.

Tüm bu yaşadığım olumsuzluklara kendimce birkaç neden buluyorum:
-zayıflayan iradem
-topluma benzeyip şekilci ve hazcı bir yaşama başlamış olmam
-bunların neticesinde hayatımın sığlaşması, ruhsal olarak derinliğimi kaybetmem

ilk olarak irademi güçlendirmekle işe başladım, umarım bu seferki çabalarım boşa çıkmaz ve bir nebze huzura ulaşırım:)

başta ikimize olmak üzere herkese başlarılar dilerim :)
 

JakeDunn

Admin
Topluluk Yöneticisi
Katılım
22 Tem 2020
Mesajlar
720
Tepki puanı
2,274
Puanları
200
Web Sitesi
neverfapturkiye.com
Hayat bir mücadeledir. Hatta birden fazla mücadele içerir. Kimisi mücadeleler yüzünden yorulur ve pes etmek ister. Bu hayat sonsuza kadar sürmeyecek. Hayatta istediklerini yapman için hâlâ fırsatın var. Herkesin duygusal ve ruhsal olarak çöktüğü zamanlar vardır. En dipte olmanın avantajları da vardır. Yukarıya çıkmaktan başka yolun yoktur. Yukarıya çok kolay çıkacağını düşünme. Hayat bir mücadele ve sende mücadele edeceksin. Gerekirse günlerce ağla ama ayağa kalk. Sen pes edersen, ben pes edersem, kim hayalleri için savaşacak? Kim bir şeyler yapmak isteyecek? Artık kendine gel dostum. Hayatın tamamının mücadele olduğunu hatırla ve sadece sana değil herkese aynı derecede zorluk çıkardığını unutma.
 

vazgeçmeyeceğim1

Jüpiter Yolcusu
Katılım
19 Mar 2021
Mesajlar
128
Tepki puanı
230
Puanları
64
Dine bağlanmamı tavsiye edecekler arkadaşlar olacaktır, az çok muhafazakar bir aileden geliyorum çocukluğumdan beri böyle büyüdüm ama hiçbir şekilde içimdeki boşluk hissi dolmadı, ne kadar yaradanı sevmeye, ona şükretmeye çalışsam da o beni her seferinde aciz,mutsuz, yapayalnız bıraktı
kardeş öncelikle sorunun burada yattığına inanıyorum ve bu sorun sadece sende yok herkesin sorunu bu. Hayatı paradan ibaret , kadından , oyundan , eğlenceden ibaret görüp dünyamızı kusursuz yapma ve adeta cennete çevirme gayretinden doğuyor bu sorun. Hakikat şu ki çoğu zaman bunları yapamıyoruz ya da doyumsuz olduğumuz için hep bir fazlasını istiyoruz . Sence şuan dünyada halinden tam anlamıyla memnun olan biri var mıdır ? Herkes bir fazlasını istiyor. Bu yüzden bizim gibi aradıklarını bulamayınca depresyona giriyorlar . İnsan için en önemli şey manadır. Bizi hayvanlardan ayıran şey de budur . Eğer biz dünyaya ne için geldiğimizi düşünmeyip nefsimizin kölesi olursak hayvandan hiç bir farkımız kalmaz . Mutfakla tuvalet arasında gidip geliriz. Yani şunu diyorum , muhafazakar bir aileden gelmen senin hayatı anlamlandırıp bir yaratıcıya inanman ve bu dünyanın ancak oyun ve imtihan yeri olduğunu farketmene sebep kesinlikle olamaz. Anneden babadan gelen din insana çok bir şey katmıyor bundan emin olabilirsin. Çünkü insan düşünmeye başlayınca hakikatı kalbine yedirebiliyor ve bu 'miras dinle' olmuyor. Zaten ' miras dinle ' olmuş olsaydı Allah bize kıyak geçmiş olurdu bu yönden hiç düşündün mü ? Adaletsizlik olmuyor mu ? Demek ki insanın düşünüp birey olarak kendine bir daha dini kabul ettirmesi gerekiyor.Sonuç olarak tavsiyem şudur kardeşim : Dünyada elbet sıkıntılar olacak . İnan bana ne sen ne de ben açlıktan ölmek üzereki birinin sıkıntısını aklımızdan dahi geçiremeyiz. Son olarak şunu söyleyeyim sorgulayarak ve tefekkür ederek bir daha dinleri araştır. Eğer islamı doğru şekilde anlayıp iman edersen hiç bir derdin kalıcı olmayıp geçeçeğini anlarsın . Selametle...
 

Walter Bishop

Jüpiter Yolcusu
Katılım
7 Mar 2021
Mesajlar
114
Tepki puanı
242
Puanları
64
Konum
istanbul
Öncelikle büyüklerimden ve küçüklerimden, bu yazdıklarımla içlerini karartacağım için çok üzgünüm. Yazmazsam benim için iyi olmayacağını düşündüm, ve kafa yapıma en uygun insanların bu forumda olduğunu düşünerek bu forumda paylaşmak istedim yazımı. Öncelikle tekrardan içinizi karartacağım için çok üzgünüm ve cevap vermek zorunda değilsiniz, sadece kendimi, içimde kopan fırtınaları anlatıp kurtulmak istiyorum bu yıllardır içimi kemiren sıkıntılardan..

Hayat, hayat kavramı aslında çok basit görülebilir canlılar için, insanın doğup, büyüdüğü, hayatını kurmaya çalıştığı ve en sonunda da öldüğü bir hikaye gibi aslında hayat. Ama bu hayat ne kadar bazı insanlara basit gelse de aşılması gereken çetrefilli yollar, karşımıza çıkan küçük/büyük engeller verilmesi gereken önemli kararlar, ve hayatınızı nasıl devam ettireceğiniz.. Hayat ne kadar basit bir kavram gözükse de aslında başlı başına bir sorun benim için. En basitinden liseyi bitirip üniversiteye gittiğinizde, bir sürü sorumluluğunuz oluyor, derslere çalışma, sınavları geçme, okulu zamanında bitirme, sosyallik, insan ilişkileri gibi. Bunları yazarken bile beni ter basıyor, nasıl 22 sene boyunca yaşadım bilmiyorum ama artık yaşamamın bir amacı olmadığını, sürekli aynı döngüleri yaşayıp yaşayıp acı çektiğimi fark ediyorum.

Benim hayatımda artık hiçbir değişiklik yok ve olmuyor. Bütün hayatım günlük, hayatın genel sıkıntılarına takılıp kendimi üzmekle geçiyor. Açıkcası başka bir şey düşünemiyorum artık, yaşamanın, nefes almanın ne kadar adaletsiz olduğunu, ne kadar acı verici olduğunu düşünüp sürekli ağlamaklı halde olmak çok yoruyor artık beni, hayatıma bir şekilde son vermem gerektiğini düşünüyorum bu kısır döngüden ama nasıl yapacağımı bilmiyorum. Lütfen her yeni gün bir umut var demeyin. Ne kadar umut ettiysem sonunda yine aynı kısır döngüye girdim. Sanki ben bir paradoksun içindeyim 2-3 gün az da olsa iyi hissedip 2-3 ay hatta birkaç ay daha mutsuz hissetmek artık bana sıradan geliyor ve sanki hayatımın bir parçası her şeye mutsuz olmak ve böyle yaşamaya devam etmek gibi....

Toparlanmayı, hayatın getirdiği her şeye karşı kendimi alıştırmayı çok denedim. Bir şeylere tutunmak için elimden gelen her şeyi yaptım. Bir kız arkadaş edindim, çok mutluyum yanında ama pandemi dolayısıyla uzaktan devam ettirmek ilişkiyi ve sesini dahi duyamamak çok zoruma gidiyor artık, kimseyi kıskanıp, kimseyle kendimi kıyaslama gibi bir niyetim yok ama, çevremdeki insanlar istedikleri zaman kız arkadaşıyla takılıp vakit geçirebiliyorken benim kız arkadaşımla aralarda kilometreler olması ve her gün özlem duygusunu hissetmek, ağzından çıkacak bir kelimeye hasret kalmak o kadar koyuyor ki anlatamam. Yani bu tabii ki insanlara basit bir sorun gibi gelebilir ama major depresyon hastası olarak ben düşünüp sıkılmadan edemiyorum. Kız arkadaşımı görmeyi bırakın, dışarı çıkabileceğim veya hadi gel biraz oyun atalım diyebileceğim 1 tane bile arkadaşım yok. Özeleştiri yapmam gerekirse bu benim hatam ve hastalığımdan kaynaklı, asla insanlarda suç bulmuyorum ama ben major depresyon hastalığını seçmedim, ben gerçekten uyanık kaldığım her vakit kötü hissetmek istemiyorum, geleceğe pozitif bakıp hayatıma normal insanlar gibi devam etmek istiyorum ama yapamıyorum, olmuyor işte ne yapsam olmuyor.

Okulumun son dönemi, bu monotonluktan kurtulmak için staj/iş arayışına girmiştim ve buldum da, işime fazla hassas davrandım çünkü buna ihtiyacım vardı, hayatın sorunlarını düşünmekten, kendimi üzüp, sürekli mutsuz hissetmektense bir şeyler öğrenerek, emek harcayarak kendimi duygusal anlamda tatmin etmek, hem de tabiri caizse içimdeki boşluğu doldurmak için işe girmeyi istedim ve girdim, verilen görevlerin hepsini yapmama rağmen ne denilirse yapmama rağmen, kimseye karşı herhangi bir yanlış,saygısız hareketim olmamışken işten çıkarıldım saçma sebeplerle yaklaşık 1 ay oldu ve tam toparlanıyorum, hayatımın yükselme eğrisindeyim derken tekrar dibi yaşadım. 1 aydır hala neden böyle olduğunu düşünüp kendime üzülüyorum, ve her günüm kendime acımakla geçiyor, Çünkü daha en basitinden staj yeri bile bulamıyorum, şu an yaşadığım hayat psikolojik olarak sorunlu olabilir ama geleceğimi düzeltebilirim, gelecekte az da olsa mutlu olabilirim diye düşünüp neler yapmaya çalışsam da hep bir şekilde sonu hüsran oldu her seferinde. Çokca denedim tekrar,tekrar yıpranana kadar, uykusuz kalana kadar, planlar yaptım, hayata dönmek için çevremden tavsiyeler almak, internette forumlarda iyileşen insanları okumaya, her gün, her saat, her dakika, her saniye yeni bir şeyler öğrenip, kendime bir şeyler katmak için çabaladım ama artık hiçbir şey içimden gelmiyor, internette çok az duygusallık görünce bile hemen ağlamaklı oluyorum, ağlamayı çok istiyorum ama onu da yapamıyorum. Sanki yaradan beni lanetlemiş ve sen tek başına kendi dünyanın bir bireyisin dermişcesine tek kalmış ve boşlukta hissediyorum. Dine bağlanmamı tavsiye edecekler arkadaşlar olacaktır, az çok muhafazakar bir aileden geliyorum çocukluğumdan beri böyle büyüdüm ama hiçbir şekilde içimdeki boşluk hissi dolmadı, ne kadar yaradanı sevmeye, ona şükretmeye çalışsam da o beni her seferinde aciz,mutsuz, yapayalnız bıraktı. Artık sadece acı hissediyorum, her saniye, her an, her yaptığım aktivitede sonunda yine kendi *oktan kafamın içindeki dünyaya sıkışıp hapsolmaktan yoruldum.

Planlar yapıp, aktiviteler yapıp, spor, nofap vb gibi şeylerle enerjimi defalarca doğru şekilde kullanmaya çalışsam da içimden hiçbir şey yapmak gelmiyor çünkü yaparsam sonunun ne olacağını çok iyi biliyorum. Yani bilmiyorum artık hayatımda daha ne kadar kötü bir şey olabilir diye düşünüyorum. Ve illa ki bana içinizden kızacak insanlar olacaktır niye bu kadar abartıyorsun, sadece sen mi sıkıntı yaşıyorsun diye, Tabii ki hayır, her insanın kendisine göre sıkıntısı vardır ama en azından o insanların yapabilecek bir şeyleri, konuşabilecek çevresinde insanları veya düşünmemelerini sağlayacak olayları becerebiliyorlar.

Şu ara canımı en çok sıkan şey; benden daha kötü durumda olan insanları görüp hala mantığıma şükretmeyi, mutsuz olabilsem bile sağlıklı olduğum için yaradana müteşekkir olmam gerektiğini öğrenememek. Ve örneğin SMA hastası çocuklara denk geliyorum sosyal platformlardan vs. bağış topluyorlar, param olmasa bile bir şekilde yolunu bulup ufakta olsa bağış yapmaya çalışıyorum, çünkü onlar imtihanın en büyüklerini yaşıyorlar ve eminim ki bu gibi hastalıklardan kurtulduklarında hayata şükredecekler, benim gibi kötü, berbat, yüzsüz bir insan olmayacaklar. Bu gibi durumlar uykularıma dahi giriyor, örneğin görüyorum az miktar bağış yapıyorum ama yeterli değil diyip kendime kızıyorum, bir şeyler yapmak istiyorum ama yapamıyorum diye oturup ağlıyorum, çevremde benden daha zor durumda olan birini görünce günlerce iç sıkıntım geçmiyor hiçbir şey yapamıyorum diye ağlıyorum kendime kızıyorum, şükürsüz ve sıkıntılar yaşadığım için de kendime kızıyorum, bak insanlar neler yaşıyor ama bir şekilde hayata tutunuyorlar... Ama bunu ben yapamıyorum...

içten samimiyetimle söylüyorum elimde bir sihirli değnek olsa dünyadaki bütün insanların psikolojik vs bütün hastalıklarının iyi olması, sağlıklarında hiç problem olmamasını ama kendimin şu an ki yaşadığım gibi olacağı şartı sunulsa emin olun kabul ederdim. Çünkü artık bunu kabullenmekten başka yapacak bir şeyim kalmadı, bu benim üzerime yapışmış bir lanet gibi ve asla peşimi bırakmayacak çünkü. Hayatımın son bulmasının geldiğini düşünüyorum artık ama nasıl yapacağımı bilmiyorum ve açıkcası bunu yapacak cesaretim de yok, çabalamaktan yoruldum artık, iyi olmak için planlar yaptım izlenecek diziler filmler, kitaplar, oyunlar kendini geliştirmek için eğitimler youtube kanalları falan ama yok yine en ufak şeyde üzülüp hayatımı kendime zindan etmekten başka bir şey yapamıyorum.

Tekrardan hepinizden özür dilerim, yanlış bir şeyler dediysem affola,
İçimi dökmek istedim, neye faydası olacaksa, ben ağır bir hastayım ve tek yaptığım çevremdeki insanlara acı çektirmek, onlara eziyet etmek, kendi ölümümü kendim getirmeye cesaretim olmadığı için yaradana bunun için dua ediyorum, canımı al da sevdiğim insanlar, çevremdekiler gün yüzü görsün rahat olsunlar.

Çünkü artık çevremi yıpratmaktan çok yoruldum...
Bunların benzerini yaklaşık 2-3 ay boyunca şiddetli bir şekilde yaşamış birisiyim hatta kardiyoloji ve nöroloji doktorlarına gitmişliğim bile vardı, vücudumun çeşitli yerlerinde seyirmeler, kalbimde çarpıntı, sanki her an ölecekmiş ve kendimi sanki uzun seneler boyunca yaşayamayacak bir insan gibi hissediyordum.

Kendimi hep eksik yetersiz özgüvensiz birisi olarak görürdüm, ve sonra kafama birden dank etti; ulan sen insansın robot değilsin her şeyi en iyi bilecek, en başarılı en kusursuz insan olmak zorunda değilsin. Bu şekilde düşünmemizin büyük kısmı sosyal medya yüzünden oluyor, herkes çok mutlu, evi, arabası var, akademik hayat ve iş hayatında başarılı, maddi manevi hiçbir problemi yok.

Eee tamam da madem herkes zengin herkes başarılı, çalışkan, zeki; metrobüslerde sıkış tepiş okula veya işe giden, kötü okullarda okuyan, asgari maaşla geçinmeye çalışan yaklaşık 20milyon kişi nerede ? Neden biz onları görmüyoruz ?

Şöyle düşünebiliriz; Neden sadece penisleri büyük olanlar porno yıldızı oluyor? Neden ufak penisli porno yıldızı yok ? Neden olsun ki, eğer öyle olsaydı o insanlar veya şirketler kendilerini pazarlayamazlardı, bu da aynı sosyal medya ki insanların mevzusuna geliyor. Neden bir insan metrobüste fotoğraf paylaşsın? Neden kötü üniversite kazandığında bunu herkese duyursun ?

Maalesef çalışmak ve sonucunu görmek çok uzun bir süreç hele Türkiye de daha da uzun bir süreç, ama ''HAYAT'' dediğimiz şeyin kelime anlamı tam olarak ''MÜCADELE'' 10 kere düştüysek 11 kere kalkmak zorundayız, seni çok iyi anlıyorum bir yerden sonra değil 11 kere ayağa kalkmak yaşamaya bile gücün kalmıyor, bunun tek çaresi tevekkül etmektir. Çok çalışacaksın çok çabalayacaksın ve bundan sonrasını Allah a bırakacasın.

Sana önerim bu korona sürecinde kendini fazla sorgulamaman, kendini rahat bırak sadece çok önemli olan 1 veya 2 işle uğraş. Çünkü bu kadar çok düşünürsen kafayı yiyecek seviyeye gelirsin, sana şunu söyleyebilirim ki maalesef düşünmek çözüm değil, kaza ve kader Allahtandır diyip mücadeleye devam et ve gerisini Allaha bırak.
 

IntroVert17

Yeni Fapstronot
Katılım
29 Ara 2020
Mesajlar
14
Tepki puanı
21
Puanları
14
ben de böylesine bir ümitsizlik içerisinde olduğum için sigarayı ve mastürbasyonu bıraktım. İradem artık daha güçlü, ilerleyen süreçte kendime 5-10 yıllık hedefler belirleyip hayattan tat almak istiyorum.

son 7-8 yıldır neyi hedeflesem neye niyetlensem hepsi boşa çıkıyor, sürekli debeleniyorum,sanki bir çukurun içerisinde çaresizim ve boşuna çırpınıyorum gibi hissediyorum.

Tüm bu yaşadığım olumsuzluklara kendimce birkaç neden buluyorum:
-zayıflayan iradem
-topluma benzeyip şekilci ve hazcı bir yaşama başlamış olmam
-bunların neticesinde hayatımın sığlaşması, ruhsal olarak derinliğimi kaybetmem

ilk olarak irademi güçlendirmekle işe başladım, umarım bu seferki çabalarım boşa çıkmaz ve bir nebze huzura ulaşırım:)

başta ikimize olmak üzere herkese başlarılar dilerim :)
Bizzat aynı durumdayız yaklaşık 7-8 senedir başıma bela olan daha erken yaşlardan itibaren de başıma bela olan mastürbasyonu bırakmaya uğraşıyorum ben de. Bu ikisini bırakıp irade sahibi olduğumu gördükten sonra bazı şeylerin de bir şekilde yoluna gireceğini düşünüyorum. Girmese bile yaşadığım an'a ve kendime kızmaktansa biraz sabredip düzeleceğim zamanın gelmesi için beklemek ve uğraşmam gerektiğini düşünüyorum. Ama sadece sıkılmakla geçiyorum hiçbir şeyden zevk alamama hissi var yapmak istediğim çok şey var ama bir zevk alsam gerisi gelecek, zevk almam için de sanırım sigara ve mastürbasyon gibi bağımlılıklardan kurtulmam faydalı olacak. Başarılar dostum :)
 

IntroVert17

Yeni Fapstronot
Katılım
29 Ara 2020
Mesajlar
14
Tepki puanı
21
Puanları
14
Bunların benzerini yaklaşık 2-3 ay boyunca şiddetli bir şekilde yaşamış birisiyim hatta kardiyoloji ve nöroloji doktorlarına gitmişliğim bile vardı, vücudumun çeşitli yerlerinde seyirmeler, kalbimde çarpıntı, sanki her an ölecekmiş ve kendimi sanki uzun seneler boyunca yaşayamayacak bir insan gibi hissediyordum.

Kendimi hep eksik yetersiz özgüvensiz birisi olarak görürdüm, ve sonra kafama birden dank etti; ulan sen insansın robot değilsin her şeyi en iyi bilecek, en başarılı en kusursuz insan olmak zorunda değilsin. Bu şekilde düşünmemizin büyük kısmı sosyal medya yüzünden oluyor, herkes çok mutlu, evi, arabası var, akademik hayat ve iş hayatında başarılı, maddi manevi hiçbir problemi yok.

Eee tamam da madem herkes zengin herkes başarılı, çalışkan, zeki; metrobüslerde sıkış tepiş okula veya işe giden, kötü okullarda okuyan, asgari maaşla geçinmeye çalışan yaklaşık 20milyon kişi nerede ? Neden biz onları görmüyoruz ?

Şöyle düşünebiliriz; Neden sadece penisleri büyük olanlar p**** yıldızı oluyor? Neden ufak penisli p**** yıldızı yok ? Neden olsun ki, eğer öyle olsaydı o insanlar veya şirketler kendilerini pazarlayamazlardı, bu da aynı sosyal medya ki insanların mevzusuna geliyor. Neden bir insan metrobüste fotoğraf paylaşsın? Neden kötü üniversite kazandığında bunu herkese duyursun ?

Maalesef çalışmak ve sonucunu görmek çok uzun bir süreç hele Türkiye de daha da uzun bir süreç, ama ''HAYAT'' dediğimiz şeyin kelime anlamı tam olarak ''MÜCADELE'' 10 kere düştüysek 11 kere kalkmak zorundayız, seni çok iyi anlıyorum bir yerden sonra değil 11 kere ayağa kalkmak yaşamaya bile gücün kalmıyor, bunun tek çaresi tevekkül etmektir. Çok çalışacaksın çok çabalayacaksın ve bundan sonrasını Allah a bırakacasın.

Sana önerim bu korona sürecinde kendini fazla sorgulamaman, kendini rahat bırak sadece çok önemli olan 1 veya 2 işle uğraş. Çünkü bu kadar çok düşünürsen kafayı yiyecek seviyeye gelirsin, sana şunu söyleyebilirim ki maalesef düşünmek çözüm değil, kaza ve kader Allahtandır diyip mücadeleye devam et ve gerisini Allaha bırak.
Sosyal medyanın kesinlikle etkisi var kabul ediyorum ama uzun bir süredir instagram,twitter,facebook gibi sosyal medya platformlarını kullanmıyorum var olan bütün hesaplarımı sildim, ve bir nebze de olsa gerçekten iyi hissettiriyor ama insanın içindeki boşluğu bir şeylerle doldurması gerek, örneğin okumak istediğim çok kitap, dergi, makale, mesleğim için kendimi geliştirebileceğim bana bir şeyler katacak onlarca kurs var ama sadece lafta kalıyorum harekete geçemiyorum bir nebze yavaş yavaş harekete geçsem çözülecek gibi ama hayırlısı...
 

Ocak21

Yeni Fapstronot
Katılım
27 Ocak 2021
Mesajlar
25
Tepki puanı
30
Puanları
14
Bizzat aynı durumdayız yaklaşık 7-8 senedir başıma bela olan daha erken yaşlardan itibaren de başıma bela olan mastürbasyonu bırakmaya uğraşıyorum ben de. Bu ikisini bırakıp irade sahibi olduğumu gördükten sonra bazı şeylerin de bir şekilde yoluna gireceğini düşünüyorum. Girmese bile yaşadığım an'a ve kendime kızmaktansa biraz sabredip düzeleceğim zamanın gelmesi için beklemek ve uğraşmam gerektiğini düşünüyorum. Ama sadece sıkılmakla geçiyorum hiçbir şeyden zevk alamama hissi var yapmak istediğim çok şey var ama bir zevk alsam gerisi gelecek, zevk almam için de sanırım sigara ve mastürbasyon gibi bağımlılıklardan kurtulmam faydalı olacak. Başarılar dostum :)
Cemil Meriç' in önerdiği "terbiye-i irade" adlı bir kitap var. Onu okumayı düşünüyorum. Beğenirsem buraya yazarım tekrar
 

Mr.Junkie26

Yeni Üye
Katılım
4 Mar 2021
Mesajlar
4
Tepki puanı
3
Puanları
3
dostum bende aynı şekildeyim inan bana ama geçeceğini düşünüyorum bende senin gibi harakete bir türlü geçemiyorum harakete geçmek istesem düşünceler bana engel oluyor çok düşünüyorum bende de bu sorun var nasıl çok düşünmeyi veya herşeyin en kötüsünü düşünmeyi ve irademizi kontrol edebiliriz sizce arkadaşlar ne tavsiye ederisiniz ?
 

JakeDunn

Admin
Topluluk Yöneticisi
Katılım
22 Tem 2020
Mesajlar
720
Tepki puanı
2,274
Puanları
200
Web Sitesi
neverfapturkiye.com
dostum bende aynı şekildeyim inan bana ama geçeceğini düşünüyorum bende senin gibi harakete bir türlü geçemiyorum harakete geçmek istesem düşünceler bana engel oluyor çok düşünüyorum bende de bu sorun var nasıl çok düşünmeyi veya herşeyin en kötüsünü düşünmeyi ve irademizi kontrol edebiliriz sizce arkadaşlar ne tavsiye ederisiniz ?
Mutlu Beyin adlı kitabı okuyabilirsiniz. Kafaya Takmama Sanatı kitabını okuyabilirsiniz. Dostlarım her şey sizin elinizde. Yaşama tutunmak isteyen her türlü tutunur. Başarmak isteyen bir yolunu bulur başarır. Sadece inanın. İnancınız sahte de olsa başaracağınıza inanın çünkü bir zaman sonra gerçekliğiniz olacaktır. Taklit Ediyorum, O Halde Öyleyim! yazımı okuyabilirsiniz.
 

Mr.Junkie26

Yeni Üye
Katılım
4 Mar 2021
Mesajlar
4
Tepki puanı
3
Puanları
3
Mutlu Beyin adlı kitabı okuyabilirsiniz. Kafaya Takmama Sanatı kitabını okuyabilirsiniz. Dostlarım her şey sizin elinizde. Yaşama tutunmak isteyen her türlü tutunur. Başarmak isteyen bir yolunu bulur başarır. Sadece inanın. İnancınız sahte de olsa başaracağınıza inanın çünkü bir zaman sonra gerçekliğiniz olacaktır. Taklit Ediyorum, O Halde Öyleyim! yazımı okuyabilirsiniz.
dostum çok teşekkür ederim tavsiyelerin için. Bir de anksiyete bozukluğu olan bir kişi sence ne yapmalı veya bu nasıl geçer bununla alakalı da tavsiyelerin var mıdır ?
 

Newman

Yeni Üye
Katılım
27 Şub 2021
Mesajlar
11
Tepki puanı
8
Puanları
3
Dostum selamlar içinde bulunduğun durumdan umarım bir an evvel kurtulursun ve feraha ulaşırsın . Yazını okumaya başladığımda aklımda hep şu cümle vardı " kolun kırıksa kolu kesilmişlere bak " takii sende bu yöntemin çokta etkili olmadığını okuyana kadar . Ama o anda aklıma bir durumsal çözüm geldi kendimde de uygulamaya çalıştığım uygulaya bildiğin günlerimin kesinlikle diğerlerinden farklı olduğu bir durum o da şu ki iradeyi o anda sabitlemek dün veya yarına gitmeden şuan içinde bulunduğumuz ana tüm irademizi sabitlemek .

Sonuçta baktığın dün ki gün çoktan elinden gitti , yarın ki güne ulaşacağına senedin yok ki onun için üzülesin .

Ve senin gibi hassas güzel kalpli insanlara ihtiyacı var bu dünyanın yazına başlarken bile insanların morallerini düşünüyorsun , böyle hassas kalpler inan ki tam çok şeyler başarıyorlar , kendilerinden çok başkaları için mücadele ede biliyorlar , eminim ki sende onlardan biri olabilirsin .

Bence içinde bulunduğumuz en büyük nimet olan iman ve islamı tam manasıyla kavrayamıyoruz , çok güzel bir ailede doğmuş büyümüş olabilirsin ama kendine sormalisin Allah'ı ne kadar tanıyorum ben neden burdayım ? nereden geldim ? nereye gidiyorum ? İnancımızı taklidten gerçek inanca çıkabilirsek gerçekten çok fazla kazancımız olucak ve yaşama çok farklı bakicaz .

Yaşadığın durumlara da farklı açılardan bakmaya çalış mesela bu dönemde bir stajerin işten çıkarılması işverenler adına bütçe kısıtlaması adina zorunda kaldıkları bir durum dahi olabilir . Bunlar da gecicek daha güzel göreceğiz sen güzel kalbini bu inançla doldur .

Birde son olarak şunu söylemek istiyorum yaşadıklarında hep kendini sorgulaman Allah'ın sana çok büyük bir lütfu emin ol , Allah düzelmesini istedigi kişileri kendi nefisleriyle meşgul edermiş sende kendinle meşgulsün ve bu noktada bizden daha öndesin . Her hangi bir sorun konuşmak isteğin olursa her daim mesaj atabilirsin selametle kal .
 

Qanper

Yeni Fapstronot
Katılım
3 Nis 2021
Mesajlar
16
Tepki puanı
22
Puanları
4
İçinde bulunduğun durumu çok güzel izah etmişsin. Umarım kendini daha iyi hissediyorsundur. Forumda böyle yazıları görünce mutlu oluyorum. İçinde bulunduğu durumdan kurtulmak için çaba sarf eden insanların yazılarını seviyorum. Birazda ben yazayım sana.

Şükretmek için bi zayıflık arıyor insan. Oruç tutunca acıkıyor yemeğin kıymetini anlıyor. Uzun süre uyumayınca uykuyu arıyor. Hangi durumda olursan ol kendinden daha aşağıdakileri illaki bulursun. Elin kesilmiş ise iki eli olmayanlara bak. Gözün kör ise hem kör hem sağırlara bak. Nice anneler varki evlat acısına dayanıyor. Yetmiyor bir dahasına bir dahasına

Hiçbir zaman mükemmeli isteme. Mükemmeli istemek şeytanın oyunudur. Sen mükemmel yapacağım diye kendini heba edersin hiçbir şey yapamazsın yaptırmaz sana. Böyle böyle kendini yersin.

Hayat bir flüt gibi. Delikleri bir açıp bir kapatırsın. Boşluklar sana güzel ses sunar. Kapalı olanlar boşluğa gideceğini bilir çünkü hayat devam ediyor.

İlerleyen zamanlarda daha iyi çalabilmek için boşlukları iyi tanımak lazım. Daha iyi çalmazsak eğer evrendeki müziğimiz kaybolur gider. Bu benim eserim bu benim diyebilmek umuduyla yaşıyoruz bu hayatı.
 

Xo Xo

Yeni Üye
Katılım
22 Kas 2020
Mesajlar
6
Tepki puanı
8
Puanları
3
Yazını okurken içinde kendimi buldum ben daha 16 yaşındayım ve eğer hayatımda bir değişim olmazsa ilerim senin halinden de beter olucak ve bunu kaldırıcağımı hiç sanmıyorum.Şuan bulanıklığın tam içinde bir başımayım nasıl çıkıcağım nasıl kurtulacağım hakkında hiçbir fikrim yok senin yazını da ağlayarak, kendimi görerek okudum.
Altta yazılar hakkında hiçbirşey söylemek istemiyorum bu durumu yaşamayan bilemez birisi bu duruma sen kendini sokuyorsun falan yazmış cidden hayatta olduğu gibi bu sitede de halinden anlayan kişi sayısı çok az.
Umarım birgün bu bataktan kurtulur ve aklımızdaki şeyleri hayatımıza yansıtabiliriz
 

IntroVert17

Yeni Fapstronot
Katılım
29 Ara 2020
Mesajlar
14
Tepki puanı
21
Puanları
14
Yazını okurken içinde kendimi buldum ben daha 16 yaşındayım ve eğer hayatımda bir değişim olmazsa ilerim senin halinden de beter olucak ve bunu kaldırıcağımı hiç sanmıyorum.Şuan bulanıklığın tam içinde bir başımayım nasıl çıkıcağım nasıl kurtulacağım hakkında hiçbir fikrim yok senin yazını da ağlayarak, kendimi görerek okudum.
Altta yazılar hakkında hiçbirşey söylemek istemiyorum bu durumu yaşamayan bilemez birisi bu duruma sen kendini sokuyorsun falan yazmış cidden hayatta olduğu gibi bu sitede de halinden anlayan kişi sayısı çok az.
Umarım birgün bu bataktan kurtulur ve aklımızdaki şeyleri hayatımıza yansıtabiliriz
Katılıyorum dostum, böyle olmanın ne kadar acı verici olduğunu sen de yaşadığın için iyi bilirsin, yani kim ister ki kendini böyle tamamen boşluğun içinde bulmak, her saniye acı çekmek..

Yaşın geç dostum, imkanın varsa psikolojik destek al, bundan utanma ben 2 senedir alıyorum, bak benim yaşıma geldiğinde benim gibi veya benden daha kötü durumda olma lütfen, çünkü en iyi bu yaşlarda atlatabilirsin, atlatabilirsen, yaşın daha çok genç, bak ben kötü bir üniversiteden mezun olacağım bu dönem, kendimi geliştirebildiğim kadarıyla geliştirdim ama en basiti staj yeri bile bulamıyorum daha , iş arayışını düşün bir de . O yüzden beni aklına getir ve geleceğini kurtarmak için elinden geleni yapmaya çalış, kendine güvenmeye başla, bu yaşadığımız sıkıntılar peşimizi hiç bırakmayacak ama azaltabilirsin veya etkisini azaltabilirsin, Lütfen dostum sen iyi ol benim yaşım geçti belki de ama sen gençsin lütfen yaşadıklarımı yaşama
 

JakeDunn

Admin
Topluluk Yöneticisi
Katılım
22 Tem 2020
Mesajlar
720
Tepki puanı
2,274
Puanları
200
Web Sitesi
neverfapturkiye.com
Yazını okurken içinde kendimi buldum ben daha 16 yaşındayım ve eğer hayatımda bir değişim olmazsa ilerim senin halinden de beter olucak ve bunu kaldırıcağımı hiç sanmıyorum.Şuan bulanıklığın tam içinde bir başımayım nasıl çıkıcağım nasıl kurtulacağım hakkında hiçbir fikrim yok senin yazını da ağlayarak, kendimi görerek okudum.
Altta yazılar hakkında hiçbirşey söylemek istemiyorum bu durumu yaşamayan bilemez birisi bu duruma sen kendini sokuyorsun falan yazmış cidden hayatta olduğu gibi bu sitede de halinden anlayan kişi sayısı çok az.
Umarım birgün bu bataktan kurtulur ve aklımızdaki şeyleri hayatımıza yansıtabiliriz
Yaşadığım için biliyorum ve ona göre tavsiye verdim. Anlatmayacağım bazı şeyler yaşadım ve direkten döndüm. Ben yaşamak ve başarmak istedim. Hayattayım ve başarıyorum.
 
shape1
shape2
shape3
shape4
shape5
shape6
Üst